Very mercenary
41 κυκλοφοριών γινόταν με αυτό η Ninja Tune και παραμένει μέχρι σήμερα γόησσα και καλογυαλισμένη. Η εταιρεία των πολυπραγμόνων dj κι οχι μόνο, Jonathan Moore και Matt Black πλάκα πλάκα έκλεισε τη πρώτη δεκαετία και τα πήγε περίφημα. Κι εδώ ντουέτο (Jake Wherry και Ollie Teeba), κι εδώ καταβολές ήδη από τις αρχές της δεκαετίας που τσακωνόμαστε αν έφυγε πέρυσι ή φεύγει φέτος. Ο πρώτος μπάσσαρε στους acid jazz funk Propheteers και Meateaters, ο δεύτερος ήταν - τι άλλο ; - DJ, - που αλλού ; στο Νότιο Λονδίνο. Οι Herbaliser διαλαλούν την επιρροϊκή αγάπη τους τόσο στην Αμερικάνικη jazz και funk (Ron Ayers, Ramsey Lewis, Johnny Rate) όσο και στη παλιά καλή Νεοϋρκέζικη χιπ χοπ (Sugarhill Gang, Jungle Brothers), αποκαλούνται από άλλους ως οι επιστήμονες του beat και το ιδίωμά τους «Sample based pocket funk». Διάφοροι άλλοι μιλούν για ομοιότητες με DJ Food, DJ Vadim, La Funk Mob, Kid Koala, Solid Doctor. Το Very Mercenary είναι το τρίτο τους LP μετά το Remedies (1995) και Blow Your Headphones (1997), τα ΕP The Flawed Hip Hop (1996) και Blend (EP) και αρκετά σίνγκλς. Όταν αφήνουν τα ινστρικά τους σώματα ελεύθερα από τις χιπ χοπ σάρκες τους ποιούν θαύματα. Ειδικά τα όξινα τζαζ οργανικά τους είναι αστέρια. Εδώ πράγματι my spine is the bassline, για να θυμηθούμε κάποιους φανκομάστορες είκοσι και βάλε χρόνια πίσω. Όταν δεν είναι miracle workers έχουν μια χιπ χοπ επαναληπτικότητα που κατά τη γνώμη μου τους αδικεί παρόλο που είναι κουλαριστή και μαλακιά - το βρώμικο στυλ δεν ταιριάζει πιά στο είδος - εδώ μιλάμε για rapίσματα βελούδινα, δηλαδή ότι χρειάζεται για την ανανέωση του το Χ/Χ. Σε κάποιο κείμενό τους τυχαία διάβασα ότι το The sensual woman, ένα από τα αισθησιακά τους, όντως είναι εμνευσμένο από μια σκηνή του Dirty Harry - τόξερα, τόξερα, τόξερα! Πολύ mercenary λοιπόν.
