La Brea

Χιλιανό ροκ; Γιατί όχι. Ένα εξαιρετικό ντεμπούτο από αυτό το εξαμελές σχήμα από το Σαντιάγο, το οποίο παίζει art-rock, post-punk, post-rock, όπως το πάρει κανείς.

Δύο τραγουδιστές, τρεις κιθάρες, πλήκτρα, ενίοτε σαξόφωνο, μπάσο και ντραμς, δεν θα μπορούσε να μην είναι art, post, prog, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Τραγουδούν στην ισπανική γλώσσα, δεν καταλαβαίνουμε παρά ελάχιστα και δεν χρειάζεται κιόλας. Τα λόγια εκφέρονται με πάθος, για κάτι αληθινό μιλάνε. Οι εκρήξεις δε του άτυπου μπροστάρη (frontman) Renatto Olivares στη φωνή, φανερώνουν οργή, πάθος, αλλά ταυτόχρονα και επίγνωση της ιστορίας, της αξίας του ροκ και της στάσης τους στον κοινωνικό περίγυρο. Από τα λίγα που μπορεί κάποιος να ανιχνεύσει από αυτό το νεόκοπο σχήμα που σχηματίστηκε μόλις στα τέλη του 2022, είναι η σταθερή παρουσία του στους μουσικούς κύκλους και τα πολιτιστικά κέντρα της πατρίδας τους, αλλά και οι επιρροές τους από όλο τον κόσμο.

Το όνομά τους πρώτα απ΄όλα προέρχεται από μια μικρή γερμανική πόλη, το Kassel του Hessen (περισσότερα μπορεί να εισφέρει ο αρχισυντάκτης μας- Σ.τ.Α: πιθανολογώ αναφορά στην ομώνυμη κομητεία, 'λανδγραβάτο' από την εποχή της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας), ενώ από τα τραγούδια τους ήδη φανερώνεται η αδυναμία τους σε όλο το σύγχρονο ροκ της εποχής μας. Παρότι από τη Λατινική Αμερική, δείχνουν να μην σχετίζονται ιδιαίτερα με τις latin καταβολές τους, αλλά να αντλούν επιρροές από όλη την ιστορία του ροκ. Εξάλλου το καταπληκτικό τραγούδι που κλείνει το δίσκο επονομάζεται, μάλλον όχι τυχαία ‘Yo La Tengo,’ ενώ ένα ακόμη από τα κορυφαία τους ‘Americana’.

Η συγγένειά τους με ότι είναι περισσότερο γνώριμο σε εμάς ίσως και να εξηγεί τη δημοφιλία τους που αναπτύχθηκε πολύ σύντομα από την αυτοέκδοση του ψηφιακού δίσκου τους. Ακόμη και οι συγγενείς μας Rocking.gr έγραψαν τα καλύτερα λόγια για αυτούς. "Απλοί και καθόλου επιτηδευμένοι …  κομματάρες που από μόνες τους σε ταξιδεύουν και σε πηγαίνουν από τοίχο σε τοίχο κι από ουρανό σε γη» έγραψε εκεί ο Θεοδόσης Γενιτσαρίδης παίρνοντάς μας τη μισή δουλειά. Το δε Quietus έγραψε για ανεξήγητα αποκαλυπτικό ντεμπούτο.

Πράγματι έτσι είναι. Το άλμπουμ ξανοίγεται εμπρός σου, φανερώνοντας κάθε στιγμή των μακρόσυρτων τραγουδιών του, καινούριες όμορφες ιστορίες. Μουσικές φράσεις, περάσματα, εκρήξεις και ταξίδια, συναπαρτίζουν αυτό το κορυφαίο πράγματι δημιούργημα. Οι δε μουσικοί είναι εξαίσιοι, οι κιθάρες κεντάνε, το σαξόφωνο μπαίνει την κατάλληλη στιγμή για να μας συνεπάρει, τα πλήκτρα, το μπάσο και τα ντραμς κρατούν σταθερή την πορεία αυτού του καταπληκτικού συνόλου.

Οι κριτικές αναφέρουν επιρροές από Godspeed, Swans, ή Shellac. Εμείς θα προσθέσουμε και prog επιρροές στα καλύτερά του. Κάπου κάποιος από αυτούς θα λάτρεψε τους King Crimson, ή και τους Yes. Εξάλλου σε όλο τον λατινικό κόσμο είναι διαδεδομένη η λατρεία του progressive. Τους συνδέουν μάλιστα, ίσως άθελά τους και με τη σύγχρονη αγγλική art-rock σκηνή των Black Country, New Road ή των Maruja και πράγματι τη θυμίζουν, όπως στο ‘Mussa’ για παράδειγμα. Με αυτή την αφορμή τσεκάρετε και το φετινό ‘Cowards’ των Squid από την ίδια σκηνή, αν δεν γράψει κάποια άλλη κάτι καλό για αυτούς. Προσωπικά μας άνοιξαν το δρόμο και σε ένα άλλο σύνολο από τη Χιλή με το εξίσου περίεργο όνομα Asia Menor.

Μια ανησυχία διακατέχει τον δίσκο (αν ποτέ βγει σε φυσική μορφή). Γνήσια και ακατέργαστη, όπως κάθε νέου που ασχολείται γνήσια και αληθινά με τη μουσική ιδίως του σήμερα, όπου όλα σχεδόν έχουν ειπωθεί. Δεν είναι χαρούμενοι, δεν είναι ποπ, απ΄την άλλη δεν είναι άγριοι ή θυμωμένοι παρά τις επιμέρους εντάσεις τους. Κανένα δε τραγούδι από τα οκτώ δεν αμελείται. Θα σας μείνουν μελωδίες που μόνο όποιος ξέρει ισπανικά θα μπορέσει να απομνημονεύσει. Για τους λοιπούς από εμάς θα μείνουν μουσικές στιγμές εξαίσιες και μια όμορφη αίσθηση ότι κάτι νέο και όμορφο κρύβεται εδώ.

Θέτει άξια υποψηφιότητα για άλμπουμ της χρονιάς

Βαθμός συγκαταβατικός