The smell of our own
Μια φορά κι έναν καιρό (και πιο συγκεκριμένα το Σεπτέμβριο του 1997) όταν το "Bittersweet Symphony" των Verve μεσουρανούσε, είχα διαβάσει κάτι σε μια εφημερίδα που έτυχε να θυμηθώ τελευταία. Δεν είναι, έλεγε ο σχολιαστής, το ότι είναι τόσο καταπληκτικό τραγούδι - αλλά έχει "κάτι". Ονόμαζε δε αυτό το κάτι "the drive" και το όριζε ως συστατικό στοιχείο του rock 'n' roll. Κι αν δε κάνω λάθος, είναι η εκείνη η ιδιότητα που έχει η μουσική να σου δημιουργεί το συναίσθημα πως θέλεις να κάνεις κάτι.
Οι Hidden Cameras είναι περίεργη υπόθεση. Ήταν περίεργη υπόθεση και πριν τους ανακαλύψει όλος ο κόσμος και σύσσωμος ο μουσικός τύπος τους ανακηρύξει "the next big thing": για παράδειγμα, είναι Καναδοί (από το Τορόντο). Επίσης, είναι πάρα πολλοί, περίπου δεκατρία άτομα (γιατί ο αριθμός αυξομειώνεται ανάλογα με τις περιστάσεις και τα κέφια του καθενός): μουσικοί αλλά και go-go dancers και κάτι σα χορωδία. Επιπλέον στα live τους προβάλλουν ταινίες και διαφάνειες με τους στίχους -για να καταλαβαίνει καλύτερα ο κόσμος- και προσπαθούν, λέει, να διαμορφώσουν ένα κλίμα διαφορετικό απ' ότι στις υπόλοιπες indie συναυλίες όπου ο κόσμος στέκεται απ' τη μια και το γκρουπ απ' την άλλη και τίποτα δε συμβαίνει... θα ήθελαν να κάνουν τον κόσμο να θέλει να χορέψει ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων...
Επίσης, είναι gay. Δηλαδή μάλλον δεν είναι όλοι τους αλλά ο frontman τους Joel Gibb είναι κι αυτό φτάνει, γιατί οι Hidden Cameras είναι περισσότερο project δικό του παρά συγκρότημα. Και όσο αντιδημοκρατικό κι αν ακούγεται αυτό (όχι και τόσο) φαίνεται να δουλεύει καλά - καλύτερα, λένε διάφορες κακές γλώσσες, από αυτό που έκανε ο Stuart Murdoch με τους Belle and Sebastian... Γιατί φυσικά οι Hidden Cameras είναι ένα ακόμη συγκρότημα που συγκρίνεται πολύ (πάρα πολύ) με τους Belle and Sebastian, κυρίως στο στυλ "είναι ό,τι οι Belle and Sebastian θα μπορούσαν να είναι, κάποτε, αλλά έχασαν το τρένο". Τέλος πάντων... τι έλεγα...
Α ναι: ο Joel Gibb είναι gay και οι στίχοι του είναι gay επίσης: είναι ένας ύμνος στην ομοσεξουαλικότητα που ωστόσο ακούγεται σαν ύμνος στη σεξουαλικότητα γενικά. Και δε λέω "ύμνος" γιατί δεν μπορώ να βρω καμία καλύτερη λέξη (όπως θα έκανα σε κάθε άλλη περίπτωση) αλλά γιατί υπάρχει πράγματι κάτι θρησκευτικό στην προσέγγιση των Hidden Cameras. Τι ακριβώς δεν ξέρω αλλά πάντως είναι κάτι ειλικρινές και βαθύ, κάτι που αναγνωρίζει το θεϊκό στοιχείο σ' εκείνα τα πράγματα που παραδοσιακά θεωρούνται ν' απέχουν όσο πιο πολύ γίνεται απ' αυτό:
I was late getting to church on the morning of my ceremony
Stayed up too late on the night before from fingering dirty holes in the dark
The morning sun blinded my eyes and made my skin look pale and tainted in light
...
Then I repeated my own vows, they were perverted and they smelled of myself
"there is is splendour in the harshness of bum"
the consummation makes a grumble and the sound that I have learnt called:
Ban marriage!
Αυτό από ένα τραγούδι ("Ban Marriage") που κατακρίνει τον αγώνα για τη νομιμοποίηση του γάμου μεταξύ ομοφυλόφιλων - γιατί να προσπαθούμε να χωρέσουμε σ΄ έναν αρχαϊκό, ταπεινωτικό θεσμό; Θα ήταν καλύτερα, λέει, να ξεκινούσαμε συζήτηση με σκοπό την αμφισβήτηση και τον επαναπροσδιορισμό του τι σημαίνει γάμος. Έχετε να πείτε τίποτα;
Και παρ' όλ' αυτά δεν εκκρεμεί απέναντί τους καμία μήνυση για βλασφημία ούτε απειλείται η ζωή τους ή η σωματική τους ακεραιότητα. Και μάλιστα ο τύπος δείχνει είτε να τα παραβλέπει όλα αυτά είτε -κυρίως- να είναι ξετρελαμένος μαζί τους. Αν αυτό το κατόρθωμα δε φανερώνει κάποιου είδους εξαιρετικό ταλέντο εγώ δε ξέρω τι φανερώνει!
Κι ακόμη δεν έχετε ακούσει τίποτα: ηχητικά οι Hidden Cameras θυμίζουν πραγματικά Belle and Sebastian. Κάπως. Κυρίως θυμίζουν εξώγαμο των Belle and Sebastian με τους Flaming Lips αλλά και τους Heist (τους θυμάται κανείς τους Heist;) Και η παραγωγή θυμίζει όντως Phil Spector όπως λένε όλοι (αν και έχει γίνει καραμέλα η παρομοίωση πλέον). Περισσότερο όμως απ' όλα αυτά θυμίζουν κλασσική μπάντα ή χορωδία, πραγματικά αυτό θυμίζουν - κι αυτό είναι καλό, πρωτότυπο και δείχνει ότι έχουν φαντασία. Κι επιπλέον το κάνουν μ' έναν ιδιαίτερα συναρπαστικό τρόπο.
"Συναρπαστικό" είναι κατά τη γνώμη μου η λέξη - κλειδί για τη μουσική των Hidden Cameras.
Υπάρχει μια θεωρία της ιστορίας της τέχνης που πρεσβεύει πως πρέπει να κρίνουμε το έργο με βάση τις αντιδράσεις του κοινού και τον αντίκτυπο που αυτό έχει. Απ' αυτό συνεπάγεται πως η "αξία" του έργου δεν υπάρχει αφ' εαυτής ούτε είναι σταθερή στο χρόνο. Για να το θέσω αλλιώς, πώς θα μου φαινόταν το "The queen is dead" αν έφτανε στα χέρια μου για πρώτη φορά σήμερα ως μοναδικό έργο άσημων και κατατρεγμένων μουσικών της προπερασμένης δεκαετίας; Αν ο φίλος που μου το έγραφε σε κασέτα μου έλεγε "δε τους ήξερε ούτε η μάνα τους, αλλά εμένα μ' αρέσει"; Θα μου άρεσε να σας πω ότι πάλι θα το έβρισκα εκπληκτικό αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα 'λεγα ψέματα.
Όλα αυτά δε τα λέω για να σας δείξω ότι είμαι μικρή και εντυπωσιάζομαι εύκολα αλλά για να καταλήξω στο εξής ερώτημα: τι θα ήταν κατά τη γνώμη μου οι Hidden Cameras αν δεν είχα διαβάσει τόσες και τόσες φορές ότι το "The smell of our own" είναι αριστούργημα; Θα ήταν ένα γοητευτικό συγκρότημα με καλή φαντασία και περίεργους στίχους που ακούγεται σαν να ηχογραφεί σε εκκλησίες. Το "The smell of our own" πάλι θα ήταν ένας δίσκος που θα έπαιζα πού και πού και τον οποίο θα σκεφτόμουν όποτε έφτιαχνα κασέτες (διατηρώντας ωστόσο τις αμφιβολίες μου για το αν θα άρεσαν στον παραλήπτη της κασέτας).
Και τι είναι τώρα που όλοι οι κριτικοί του κόσμου φαίνεται να το θεωρούν the next big thing? Ε - μάλλον είναι the next big thing. Αν είναι αριστούργημα, ειλικρινά, δε ξέρω - έχει όμως αυτό το drive, όπως και μερικά άλλα πράγματα.
