Venus doom
Οι HIM είναι θεοί, οι HIM είναι λατρεία, ο Ville Valo είναι sex symbol... Αν η ηλικία σου είναι απαγορευτική για να πίνεις αλκοόλ στις Η.Π.Α., σου επιτρέπονται οι παραπάνω εκδηλώσεις θαυμασμού. Από εκεί και μετά, το σκέφτεσαι σοβαρά να εκστομίσεις τέτοιες εκφράσεις.
To έκτο άλμπουμ των σκοτεινών Backstreet Boys δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κακό. Είναι απλά άλλη μια μετριότητα, συνέχεια του ακόμη πιο μέτριου Dark Light. Και στο Venus Doom λοιπόν, δεν υπάρχουν εκπλήξεις, αν εξαιρέσει κανείς ότι οι Black Sabbath εμμονές είναι ελάχιστα πιο έντονες και τα φωνητικά έχουν περισσότερες μεταλλικές αποχρώσεις.
Κατά τ' άλλα, συνεχίζουν με τα βαμπιρικά ρομάντζα τους, τους χαμένους έρωτες και το πόσο μεγάλο μαρτύριο είναι η αγάπη τέλος πάντων. Τα ακούς σε ένα άλμπουμ και σου αρέσουν (Greatest Lovesongs vol. 666), τα ακούς στο δεύτερο και γουστάρεις (Razorblade Romance), τα ακούς στα επόμενα και αρχίζει η βαρεμάρα. Σχεδόν όλα τα τραγούδια που υπάρχουν εδώ μέσα κινούνται στα γνώριμα πλέον μοτίβα του ξεκινάω - με - δύο - νότες - πλήκτρα - και - μετά - χώνω - κιθάρες. Πλήρης έλλειψη έμπνευσης δηλαδή. Ακόμα και η διαρρύθμιση των κομματιών παραμένει ίδια, το καταλαβαίνει κανείς αν έχει ακούσει δύο ή τρία ολοκληρωμένα δείγματα της μουσικής τους.
Το ομότιτλο έχει το απαραίτητο επαναλαμβανόμενο ριφ και ένα αρκετά κολλητικό ρεφρέν. Τα δύο επόμενα tracks, Love in Cold Blood και Passion's Killing Floor είναι από τα ελάχιστα αξιομνημόνευτα στο νέο πόνημά τους. Όσο για το Kiss of Dawn, ήταν αρκετά καλό για πρώτο single-κράχτη, αλλά θα μπορούσαν να βρουν και κάτι πιο πιασιάρικο -όπως ένα από τα προηγούμενα- αφού έτσι κι αλλιώς φαίνεται πως μόνο στην εμπορική απήχηση στοχεύουν πλέον.
Το Sleepwalking Past Hope, αν εξαιρέσουμε το ότι είναι αντιγραφή παλιότερου κομματιού τους, είναι τόσο κλασικό κομμάτι HIM, που θυμίζει αρκετά τις παλιές καλές εποχές. Μία στιγμή καλής σύνθεσης όμως δεν ικανοποιεί την ανυπομονησία των ορκισμένων φαν. Η συνέχεια είναι πιο δυναμική, αποπνέει έναν αέρα δεκαετίας '80, αν και όλα ακούγονται σε εκνευριστικό βαθμό ίδια μεταξύ τους. Για το τέλος, δε θα μπορούσε να υπάρχει τίποτα άλλο από μια σπαρακτική μπαλάντα όπως το Cyanide Sun, που όμως περνάει πλήρως αδιάφορη.
Με αυτή του την κυκλοφορία, το γκρουπ από τη Φινλανδία μάλλον έχει αποφασίσει ότι η αγορά που πλέον θέλει να προσεγγίσει είναι αυτή των Η.Π.Α, και των παιδιών με την ενοχλητική φράντζα στη μούρη. Άρα χρειάζεται ακούσματα πιο εύπεπτα, αλλά συνάμα με μια ντεμέκ σκληράδα (και τη βοήθεια του υπερ-καραγκιόζη Bam Margera). Και είναι εμφανές πόσο πασχίζουν να κάνουν το άνοιγμα στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, πράγμα που είναι πολύ πιθανό να καταφέρουν με το Venus Doom.
Είναι κρίμα πάντως για ένα συγκρότημα που έχει προσφέρει και δύο τρία αξιόλογα κομμάτια στη διάρκεια της καριέρας του, να μπαίνει στην ίδια συνομοταξία με τύπους σαν τους Tokio Hotel.
Αυτό το emo κίνημα τα έχει ισοπεδώσει όλα πια. Ειδικά αυτά που ήταν ήδη ετοιμόρροπα.
