Τhe black and white album
Πότε εμφανίστηκαν οι πρώτες αμοιβάδες του σουηδικού γκαράζ; Όταν οι MC5 έδωσαν μια τραγική συναυλία στο Ελσίνκι κάπου το 1971, με τους μισούς να έχουν εγκαταλείψει την ευρωπαϊκή περιοδεία του συγκροτήματος και τους εναπομείναντες Σόνικ Σμιθ-Γουέιν Κρέιμερ να τραγουδάνε σαν τον Σεραφείμ Φυντανίδη σε τηλεγλέντι του Σπύρου Παπαδόπουλου; Ή από όταν τα μέλη των International Noise Conspiracy διατύπωσαν για πρώτη φορά την κριτική τους στη "18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη";
Όποτε και να ξεκίνησε η ιστορία, σήμερα κάνει στάση σε άλμπουμ όπως το "Black-White" των Hives. Τα εξανθήματα του ευρωπαϊκού γκαράζ επιστρέφουν ακριβώς στα χρονικά όρια που έχουν συνηθίσει το κοινό τους (νέος δίσκος κάθε τρία-τέσσερα χρόνια) και λίγο πριν ο μέσος οπαδός του γκαράζ ξυπνήσει ένα πρωί και πει "πού χάθηκαν αυτά τα σκανδιναβικά παλικάρια;". Τρία χρόνια μετά το Tyrannosaurus, οι πέντε σχεδόν τριαντάρηδες πλέον σουηδοί, τα βλέπουν όλα ασπρόμαυρα, χωρίς όμως η καινούργια τους δουλειά να έχει τη γοητεία τις δίχρωμης καλλιτεχνίας. Εν συγκρίσει με το πιο έντιμο και εμπνευσμένο Τυρανόσαυρο, ο δίσκος που θα μπορούσε να γίνει χιτ λόγω χρωμάτων στην Τούμπα, παραέχει εύκολες λύσεις. Εκεί που τα ριφάκια σού τραβούσαν το αυτί, τώρα οι μουσικές φόρμες προκαλούν την έντονη εντύπωση ότι "κάπου το έχω ξανακούσει". Εκεί που ο "φωνακλάς" Πέλε Άλμκβιστ έριχνε τις ατάκες του ενώ πίσω του οι υπόλοιποι έτρεχαν σαν τον Μπεν Τζόνσον με διπλή δόση αναβολικών, τώρα κουμάντο κάνουν τα "ααααα" και "ουουουου", σε σημείο χρήσης που οι Scorpions θα παρεξηγούνταν.
Αντί για τις καλές στιγμές του προηγούμενου άλμπουμ και τις επικές του "Veni-vidi... Vicious" που επάνω του στήριξαν το προφίλ των πιο "βρώμικων" από τους Strokes και των λιγότερο διανοούμενων από τους White Stripes, τώρα, υπάρχει μια διάχυτη αίσθηση ότι οι Hives ενηλικιώνονται προσπαθώντας να παίξουν και άλλα πράγματα, εκτός αυτών στα οποία είναι πραγματικά καλοί. Βάζουν ντισκομπάλες στο T.H.E.H.I.V.E.S., χωρίς όμως την επιτυχία των Electric Six στο να μιμούνται τον Prince. Γίνονται τρέντι στο It won't be long, αλλά κάτι τέτοια οι Kaiser Chiefs τα μασάνε.
Πραγματικά καλοί είναι όταν παίζουν στο δικό τους γήπεδο: Όταν ξεκινάνε ελπιδοφόρα το ασπρόμαυρο cd τους με το Bigger hole to fill, όταν δίνουν μια ιδέα για το πώς θα ήταν σήμερα οι Hives, αν όλα συνέχιζαν κατά τας γραφάς από το Veni...vidi κ.λπ. στο Hey little world, όταν μεταπανκίζουν με έξω καρδιά κιθάρες και φωνητικά στο You got it all wrong.
Εν τέλει, αν έβγαιναν ακόμη επτάιντσα βινίλια, θα έπαιρνα δύο ή τρία από το καινούργιο άλμπουμ των Hives. Αν τους γνώριζα από κοντά, θα τους σύστηνα έναν καλό σύμβουλο καλλιτεχνικής κατεύθυνσης για γκαράζ συγκροτήματα (και θα με έπαιρναν για παλαβό, σίγουρα). Αν την επόμενη φορά που οι Hives επιστρέψουν με δίσκο (σε τρία χρόνια μάλλον) και συνεχίζουν στην ίδια πορεία, μάλλον θα χάσουν και το fun που τους ξεχωρίζει από το συρφετό.
