You can't buy a gun when you're crying
Ας μεταφερθούμε καμιά κατοσταριά χρόνια πριν κάπου στις νότιες πολιτείες της βόρειας Αμερικής. Οι γελαδάρηδες μόλις έχουν γυρίσει από τα βοσκοτόπια, όλο και κάποιος τυχοδιώκτης φίλος τους παρευρίσκεται, έτοιμος να διηγηθεί ανατριχιαστικές ιστορίες, ο ήλιος δύει όπως σε κάθε τελευταίο καρέ του Λούκυ Λουκ και οι ώριμες μποτίλιες bourbon έχουν βγει απ' το κελάρι. Άλλος σκαλίζει ένα κομμάτι ξύλο με το μαχαίρι του, άλλος έχει απλώσει την αρίδα του στο ξύλινο υποστύλωμα που συγκρατεί την οροφή και άλλος φέρνει μια κιθάρα μαζί του.
Τότε ξεπροβάλλει θαρραλέα και μία τύπισσα, που ενώ όλοι αναμένουμε να προκαλέσει την οργή των σκληρών αντρών του νότου, αντιθέτως, βολεύεται δίπλα στον προαναφερθέντα με την κιθάρα και καθώς το σκοτάδι πέφτει αρχίζουν το τραγούδι. Εξάλλου, ακόμα και στις πιο δύσκολες, για τις γυναίκες, εποχές, πάντα κάποιες έχαιραν μιας ανεξήγητης ασυλίας, προφανώς ως η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Τι τώρα κι αν αυτά τα τραγούδια είδαν το φως της δημοσιότητας εν έτη 2007, τι κι αν η μπριόζα φίλη μας είδε το φως του ήλιου στην άλλη πλευρά του ατλαντικού και δη στη γηραιά Αλβιόνα, πολλά πολλά χρόνια αργότερα; Λεπτομέρειες.
Το κλίμα είναι ακριβώς όπως το περιγράψαμε, οι ήχοι, country, folk, blues, bluegrass και μάλιστα τόσο όμορφοι που θα έκαναν στα σίγουρα περήφανους τους Gram Parsons, Lead Belly, Tom Waits, Johnny Cash, Lucinda Williams, Howlin' Wolf, Patsy Cline και αρκετούς ακόμα. Η δε θεματολογία πιο ταιριαστή δε γίνεται. Από τα κομμάτια παρελαύνουν ιαματικά νερά, πανούργες γυναίκες, αδίστακτοι άντρες, ραγισμένες καρδιές, θαυματουργοί μπαμπάδες, δάκρυα, όπλα και φυσικά... τόσο ο Jesus όσο και ο Devil.
To "You can't buy a gun when you're crying" είναι ένας δίσκος που ανεξάρτητα από το αν το δηλώνει και η ίδια, είναι ολοφάνερο, πως η Holly ήθελε εδώ και καιρό να κάνει. Μεστό και αβίαστο, τη βρίσκει να αφήνει στην άκρη οποιαδήποτε αίσθηση γκρουβαρίσματος και να σκαρώνει παρέα με το φιλαράκι της, τον Τεξανό Lawyer Dave, μια δουλειά ρέουσα, απολαυστική από την αρχή ως το τέλος -γι' αυτό μην μπείτε στον κόπο να ξεχωρίσετε καλές ή κακές στιγμές- με κύριο σκοπό να ικανοποιήσει τη δημιουργικότητά της, δίχως ίχνος άγχους περί εμπορικής επιτυχίας, γκλάμορους εμφανίσεων και παραγωγής hit.
Βέβαια, δεν είναι και καμιά μπεμπέκα να πάρουν τα μυαλά της αέρα. Πάνω από δέκα άλμπουμ στην πλάτη της, και εναλλαγή αρκετών στιλ ώστε να μην τίθεται θέμα κορεσμού ως τώρα, αλλά λίγο τα κολλητιλίκια με τους White Stripes, λίγο η επιτυχία μετά το "Broken Flowers" του Jarmusch, δεν θέλει και πολύ. Ευτυχώς όμως όλα αυτά δεν είναι κάτι περισσότερο από φιλολογικές ανησυχίες συνωμοσιολόγων γραφιάδων, με μόνο αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι το καινούριο πόνημα της κυρίας Golightly, που εκτός των άλλων, διαθέτει και υπέροχο artwork, σας περιμένει προς ακρόαση.
Μην το σκέφτεστε καθόλου, καλοκαιράκι διανύουμε, το βράδυ όλο και κάποια μουσική χρειάζεται να ντύσετε τις ονειροπολήσεις εκεί στας εξοχάς. Αν είναι του γούστου σας ό,τι προαναφέραμε, δε θα χάσετε. Αν πάλι παίζει και καμιά γελαδοφάρμα εκεί κοντά, ίσα που πετυχαίνετε και εμπειρία εικονικής πραγματικότητας!
