''Άκουσε καλή μου! Είναι πάλι εκείνο το παλιό rhythm-box. Και παίζει ακόμα, σαν αεικίνητο κουρδιστό.''
Οι συμπατριώτες Hometaping μου θυμίζουν τους σκεπτικισμούς της eighties ηλικίας μου. Και όπως εκείνοι, έτσι και αυτοί, μου εκμυστηρεύονται σπινθηροβόλους, μελαγχολικούς, διαλογισμούς, που τα προάστια και οι συνοικίες της πρωτεύουσας δεν εξουσίασαν ποτέ: την ασπρόμαυρη εικονογραφία του δραματικού, τα θολά τοπία ενός λειωμένου αποτσίγαρου, την παρακμή του φθηνού, φοιτητικού, life-style. Η retro electro-pop του cabaret του Marc Almond και των Soft Cell, το σκοτεινό θέατρο των The Vyllies και τα συντιθέμενα σε εργαστήρια, αλλά φυσικά σε όψη, σώματα των Kraftwerk, από κάτι τέτοια τροφοδοτήθηκαν. Θα τα περιέγραφα ως χλωμά, χαμηλής φωτογένειας, προσωπεία του μεταμοντέρνου πολιτισμού. Υπάρχει και του λόγου του, πλέον ... Και στο παρόν soundtrack βρίσκει ό,τι χρειαζόταν για να συνοδεύσει τα άνευρα parties μετά τις ειδήσεις των οκτώ.
Ανασταλτική ως προς τον χρόνο λοιπόν, η μουσική του 'Hometaping Are Killing Music' εμπνέεται από και ακούγεται σε ένα περιβάλλον χαλαρής απομόνωσης. Από τους τέσσερις, μπορεί και τρεις, τοίχους ενός ρετιρέ, από το ταβάνι που σε τραβάει απ' τα μαλλιά, από το μονίμως ανοιχτό κουτί-γκουβερνάντα της TV, από τα αγορασμένα αισθήματα-λύσεις ανάγκης, όπως την μπύρα σε κουτί και το έτοιμο φαγητό. Ειλικρινά νόμιζα πως είχαν σβηστεί και χαθεί από μέσα μου πολλές από αυτές τις αντιδράσεις και έτσι που επανέρχονται δυναμικά είναι να τις κρατάς σε απόσταση. Σε σαρκάζουν άλλωστε και αυτοσαρκάζονται και οι ίδιες, όπως τα ψέματα μιας τελειωμένης σχέσης. Θα επιδιώξω να ακούσω τα 'Local Time', 'Try Again', 'This Week He's Sleeping', 'Call', 'Small Healthy Song' αντί των σταγόνων της βροχής. Στο τσιμέντο αυτής της πόλης άλλωστε, θυσιάζονται όλες τους αχρωμάτιστες στα λασπόνερα των υπονόμων. Με κάτι ωστόσο μαγικό ίσως η μοίρα τους γυρίσει.
Το ντουέτο έχει ήδη δώσει στην ίδια εταιρία ένα ενδιαφέρον 10" ep, στα τέλη του περσινού χρόνου. Τώρα το ανοίγει προσθέτοντας επιλεγμένο υλικό από ηχογραφήσεις της πενταετίας '96 - '00 (στο δικό τους home studio), ώστε να γίνει ένα πλήρες album. Τα πεντακόσια αντίτυπα της έκδοσης είναι πολύ λίγα για τα μεγάλα μηνύματα που κουβαλάει μέσα του, αλλά είναι η στεγνή, ρεαλιστική, απάντηση στους εμπορικούς κανόνες. Σημειώνοντας εντούτοις πως σε αυτή την χώρα η υποκουλτούρα δεν εμποδίζει λουλούδια να ανθίζουν και το αστικό νέφος να γράφονται νέα σενάρια για τον Ρωμαίο, εξίσου βαθιά ερωτικά. Μια ελληνική κυκλοφορία που κάνει τις λαμπρές ιδέες, τη νοσταλγία και την άποψη, νεανικό ρομαντισμό.