Primary colours

Τι να πείς... Και ποιο δρόμο να διαλέξεις; Είναι τυχαίο που ο Σιόντορος από όταν έθαψε βαθειά κάτω από κάθε γη τους Horrors δεν του έχει τύχει να ξαναασχοληθεί με συγκρότημα που έστω και το 1/3 αυτού να ανήκει στη λευκή φυλή; Ή μήπως από την άλλη κάτι τέτοια δέκα μέτρα φτυάρια έστειλαν τους Horrors συστημένους στην άλλη άκρη της γραμμής, εκεί που είχαμε παρατήσει παραταγμένους και πρόωρα κουρασμένους τους θιασάρχες του new wave of the new wave (in a dark mood);

Ως είθισται, είναι γαμημένη η αλήθεια και βρίσκεται κάπου στη μέση. Ασφαλώς και δεν μας "ψήνει", όσο τουλάχιστον θα θέλαμε, η celebrity αποστροφή που ήδη στην πρώτη στροφή οδήγησε την παρέα του Faris Badwan στην ηχογράφηση ενός δίσκου σχετικά αχρείαστου σε όσους έχουν τουλάχιστον 20 της χρυσής περιόδου της 4AD στα ράφια τους. Από την άλλη δεν είμαστε δα και τόσο πιουρίστες για να κρύβουμε τον ενθουσιασμό μας όταν αχνά ατενίζουμε την αύρα της γραφής των Bauhaus σε αυτό που μπορεί και να είναι το απόλυτο αυριανό mainstream. Που αλλού να στηρίξω το υπομονετικό κρεσεντάρισμα του I Only Think Of You που κυρίως απαιτεί απραξία και ελάχιστα προσφέρει διέγερση στον ευτυχή ακροατή του;

Αντισταθμίζοντας, αδυνατώ να κατανοήσω τον εμβατηριακό ενθουσιασμό που ακολούθησε της κυκλοφορίας του δίσκου καθότι η παραπάνω στροφή προς την τεχνικολόρ νταρκίλα, είναι εμφανές ότι έλαβε χώρα λόγω παντελούς αδυναμίας των Horrors στο να δώσουν κάτι που να ανταποκρίνεται έστω και κατά 70% στις απαιτήσεις ενός μέτριου άλμπουμ της πρώτης περιόδου των Bunnymen. Οπότε, προς τι ο θόρυβος; Με τόση λίγη ποπ ευστοχία να κρύβεται κάτω από το ομοίωμα του σωστού ήχου.

Ίσως δικαιολογημένα προς την πλευρά του Geoff Barrows των Portishead, ο οποίος σκηνοθετεί τον νέο ήχο των Horrors, σαν να κινηματογραφεί μία ταινία εποχής, την οποία όμως στην πορεία του "κάθισε" να διανθίσει με στοιχεία και από μία άλλη εποχή του παρελθόντος. Τουτέστιν τσαλαβουτάει την dark pop των 80s στις shoegaze κιθάρες των 90s. Αλλά για θύμισε μου από που άντλησαν αδυναμία αυτές οι κιθάρες, να σου απαντήσω μετά περί του αν καινοτομεί ή όχι;

Το οχτάλεπτο Sea Within A Sea προσφέρεται ως καινοτομία μακράς διαρκείας σε ένα κοινό που ήδη χασμουρήθηκε αρκετά με το Pioneer To The Falls, περιέργως πως όμως την κάνει τη δουλειά του, κι ας έχει εντός του μόλις το 1/10 της δυναμικής ενός τραγουδιού όπως το 30 Seconds Over Tokyo ας πούμε, στο οποίο και ασφαλώς θα ήθελε να μοιάσει όταν μεγαλώσει. Ξαφνικά με όλες αυτές τις συγκρίσεις- επικρίσεις αισθάνομαι γερασμένος στα 31 μου χρόνια, αλλά λίγα λεπτά αργότερα ομολογώ ότι καθώς εφορμούν στα σύνθια τους καβάλα οι ίδιοι οι Portishead του The Rip με τη συμμετοχή του ορφανού πλέον J.M. Jarre... κάπου μετά τη μέση του τραγουδιού, ΝΑΙ, πρόκειται για το καλύτερο αβανταδόρικο τραγούδι του 2009 so far...

Είναι ανόητο αυτό που κατά βάση διαβάζω εδώ κι εκεί... ότι δήθεν οι Horrors δεν επανεφηύραν τον εαυτό τους, και ότι αυτό το "κάτι" που υπάρχει εδώ πάντα το είχανε (αλλά γιατί το κρύβανε;). Αν μου στέλνανε μια ειδική έκδοση του δίσκου σε 7'' με δώρο USB, κονδάρδα, αφίσα και τα ρέστα θα το έγραφα κι εγώ. Δεν έχω καμιά ηθική μέσα μου και ούτε και θα προκαλούσε δα και μεγάλο κακό μια τέτοια διαστρέβλωση της αλήθειας.

Επί του παρόντος και με το χέρι στην τσέπη δηλώνω ορθά κοφτά ότι το Primary Colours είναι μίας πρώτης τάξεως κυκλοφορία για να βγει καθαρό και το 2009, ενώ χαιρετίζουμε θετικά και την νέα επ' αόριστο αναστολή που δόθηκε στην υπόθεση "επιστροφή στην νταρκίλα του ογδόντα". Που έτσι πως πάμε θα μας τραβήξει μέχρι το 2080...

Μήπως να αλλάζανε και αυτό το παλιογκαραζιέρικο το όνομα τώρα;

Lend an ear to: Sea within a sea