Strange house
Ε, λοιπόν το ομολογώ. Ήμουν προκατειλημμένος όσον αφορά τους Horrors πριν ακούσω το πρώτο τους άλμπουμ. Το αναμενόμενο μετά από αυτήν την πρόταση θα ήταν να παραδεχτώ πως έκανα λάθος. Έλα όμως που δεν.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Αιτία της προκατάληψής μου ήταν οι φωτογραφίες της εγγλέζικης μπάντας που έτυχε να δω κάποιες φορές, προτού η γνωριμία μας γίνει και ηχητικά. Η αίσθηση που μου δημιούργησαν ήταν ότι είχε πέσει τόσο φτιασίδωμα που εκ των πραγμάτων ακυρωνόταν η ουσία. Διότι στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, όταν το attitude και η πόζα τονίζονται σε υπερβολικό βαθμό, κάποιο λάκκο έχει η φάβα.
Επί της παρούσης, ο λάκκος δεν είναι άλλος από μετριότατα και προβλέψιμα κομμάτια, με ελάχιστες αναλαμπές, που δυστυχώς δεν καταφέρνουν να ξεφύγουν από την προσπάθεια απομίμησης της τρέλας του Mark E. Smith (βλ. Little Victories), αναλώνονται σε ανούσιους αυστραλοπιθηκισμούς (βλ. Thunderclaps και Gloves) και πασχίζουν μάταια να δημιουργήσουν ένα garage κλίμα στα πρότυπα των Fuzztones (βλ. Count In Fives).
Μεγάλο σφάλμα και αυτογκόλ από τα αποδυτήρια είναι ότι ξέθαψαν και εκείνη την κακομοίρα την Sheena (Sheena Is A Parasite), προφανώς θέλοντας να συνεχίσουν τη νοητή γραμμή μετά τους Ramones και τους Cramps. Δεν μπορείς να πεις τίποτα άλλο εκτός από: Τρομάρα τους!
Εν κατακλείδι, αν είναι κάτι καλό να σας μείνει από το "Strange House" είναι ένας αλά "The Murder Mystery" (Velvet Underground) μονόλογος (βλ. Excellent Choice) και όλως περιέργως το bonus track της αγγλικής έκδοσης (βλ. Death At The Chapel) που είναι αρκετά ανεβαστικό, επιβάλλοντας το ρυθμό του.
Η τελική εικόνα που μας έμεινε από το ντεμπούτο των Horrors δεν είναι κάτι το καινούριο αλλά απ' ό,τι φαίνεται πάντα θα υπάρχουν κάμποσοι που δεν το παίρνουν χαμπάρι. Όσο και να ξάσεις το μαλλί, όσα πουά γιλεκάκια, φουλαράκια κ.λπ. να φορέσεις και όση γιαλαντζί αλητεία να προβάρεις, άμα δεν γράψεις κανένα καλό κομμάτι, δουλειά δε γίνεται.
Άμα το 'χεις, κανόνας πρώτος, δεν το πολυπροσπαθείς και δεύτερος, δε χρειάζεται να το αποδείξεις. Εκτός κι αν η εντύπωση που έχω σχηματίσει εγώ είναι τόσο άνω ποταμών που ο Jeffrey Lee Pierce π.χ. πέρναγε καμιά ωρίτσα ημερησίως μπροστά στον καθρέφτη...
