Phonetics On and On

Τρεις λόγοι μας κάνουν να γράψουμε για το νέο LP των Horsegirl:

Ο πρώτος γιατί δεν έγραψε γι αυτές η Βασούλα Τσιμινάκη και τους το χρωστάγαμε, γιατί το “Phonetics On and On” είναι πράγματι ένα παρά πολύ καλό άλμπουμ.

Ο δεύτερος γιατί με αυτά που μπαίνουν σε αυτήν εδώ τη γωνιά της δισκοκριτικής του MiC, παρότι φορές φορές μικρές αποκαλύψεις, θα μας περάσουν για τίποτε εστέτ ελιτιστές, και δεν το αξίζουμε γιατί κατά βάθος (πολύ βάθος) είμαστε λαϊκά παιδιά (κι αυτό το τελευταίο πάλι ουδόλως ισχύει). Τέλος πάντων το “Phonetics On and On” είναι ένα μικρό pop κομψοτέχνημα. Αν το κατηγοριοποιούσαμε θα το βάζαμε μέσα σε αυτό που ονομάστηκε dream pop. Θυμίζει ιδιαίτερα Beach House, έχει την καταγωγή του από το surf ή την pop των Beach Boys ή των Mazzy Star ή την παράδοση της Flying Nun ή της Sarah και δένει με οτιδήποτε γλυκό έχει βγει από το ροκ.

Ο τρίτος λόγος που γράφουμε είναι γιατί είναι ακόμη ένα δείγμα της γυναικείας (ή αν θέλετε της θηλυκής) δυναμικής που τελευταία κυριαρχεί όχι μόνο στο ροκ αλλά παντού. Αν δε ισχύει αυτό που έγραψε η Ελένη Φουντή ότι στο Up the Hammers ήταν μισές μισές γυναίκες και άνδρες (ή αν προτιμάτε θηλυκότητες και αρρενωπότητες) τότε πάει χάλασε ο κόσμος και στο heavy metal. Τέλος πάντων οι τρεις γυναίκες που απαρτίζουν τις Horsegirl παίρνουν το νήμα από τη Blondie, τις Bangles και τελευταία από τις boygenius για να μας παρουσιάσουν μια γλυκιά, ονειρική πλην δυναμική pop αισθητική.

Στον προηγούμενο πρώτο τους δίσκο “Versions of Modern Performance” είχαν λίγο πιο σκληρό, εφηβικό κατά τις ίδιες, ήχο. Εδώ τις ανέλαβε η Cate le Bon στην παραγωγή και το αποτέλεσμα είναι καθαρότερο και φωτεινότερο, όπως ταιριάζει σε μια dream pop μπάντα. Με αυτή την αφορμή δε αξίζει να ανακαλύψετε και το πρώτο ψηφιακό τους EP “Ballroom Dance Scene et cetera”, απ΄ όπου τις τσίμπησε η Matador για να περιοδεύουν τώρα σ΄όλο τον κόσμο. Ολίγον τι άξεστο και πρωτόλειο, αλλά θαυμαστό όπως κάθε εμπνευσμένο ντεμπούτο. Μην αγνοήσετε δε την εξαίσια διασκευή τους στο “History Lesson Part II” των Minutemen, κρυμμένη στην πίσω πλευρά ενός single ή στο bandcamp.

Δεν έχουν κάνει ακόμη το μεγάλο γκελ, αλλά μπορεί και να μην είναι μακριά, αν συνεχίσουν με αυτό το ρυθμό. Το “Frontrunner” στέκεται κάλλιστα δίπλα στο “Myth” των Beach House ενώ δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από το “Not Strong Enough” των boygenius.

Αλλά και όλος ο δίσκος περιέχει κομμάτια ένα κι ένα, απ’ το “Where you’d go” που μας προϊδεάζει για το τι ακολουθεί έως το “Information Content” και τα “Sport Meets Sound” και “I Can’t Stand To See You” με τα οποία κλείνει τούτος ο φωτεινός δίσκος.

Κάπου δε μέσα στη δισκογραφία τους θα ανακαλύψετε και την Kim Gordon και την Kim Deal και θα μειδιάσετε σκεπτόμενές τες να παίζουν σε μεγάλα βραδινά τηλεοπτικά σόου το “Little Trouble Girl”.

Το μέλλον είναι γυναίκα έλεγε μια παλιά ταινία. Κι εμείς καλούμαστε να διαλέξουμε: ‘Dream baby dream’ ή ‘Drill baby drill’.