Made in the dark
"Μα καλά, τι είναι αυτό το μπισκότο σοκολάτας στο εξώφυλλο;" Αυτό σκεφτόμουν όταν έβλεπα το εξώφυλλο του νέου δίσκου των Hot Chip. Το θέμα είναι τι έξτρα περιέχει το μπισκότο. Η σοκολάτα είναι δεδομένη. Άλλωστε, οι Hot Chip ήταν ανέκαθεν ευφυείς, εφευρετικοί, χορευτικοί, διασκεδαστικοί και καθόλου βαρετοί. Από εκεί και πέρα, όμως, τι γίνεται;
Διότι το "The Warning" ήταν δίσκος-καταπέλτης. Σαν σύνολο, ήταν ένα μοναδικό κράμα χιλίων ειδών μουσικής, τα οποία ήταν ανακατεμένα με μία εξαιρετική ποπ αίσθηση. Και το περίεργο στα τραγούδια του ήταν ότι κολλούσαν στο δέρμα σου, στο μυαλό σου με την πρώτη. Εδώ συνίσταται η σημαντικότερη διαφορά ανάμεσα στα τραγούδια του "The Warning" και του "Made In The Dark", στο ότι το δεύτερο είναι κατά μια πρέζα πιο στρυφνό. Μάλλον, έχει και ξύσμα πορτοκαλιού το μπισκότο αυτήν τη φορά. Μήπως, πάλι, μας περιμένει και άλλη έκπληξη σαν αυτές τις νέες τσίχλες, που πρώτα γεύεσαι δυόσμο, μετά πεπόνι και στο τέλος τζατζίκι;
Όσοι περιμένουν ένα δεύτερο "Over And Over" ή ένα ακόμη "Just Like We Break Down" τους περιμένει μια μάλλον δυσάρεστη έκπληξη, τουλάχιστον στις πρώτες δύο ακροάσεις. Αν σκύψουν λίγο πιο προσεκτικά, όμως, τότε το "Made In The Dark" θα τους ανοίξει σιγά-σιγά το άνθος του και θα τους αποκαλύψει αντίστοιχα χαρίσματα με τον προηγούμενο δίσκο τους.
Το να ακούς το "Made In The Dark" είναι σαν να ανεβαίνεις σε rollercoaster. Δεν ξέρεις τι να περιμένουν τα αυτάκια σου όχι στο επόμενο τραγούδι, μόνο, αλλά και στην επόμενη στροφή. Ακόμα και το πρώτο single του δίσκου, το "Ready For The Floor" μπορεί να είναι ανεβαστικό μέχρι αηδίας, αλλά ακούγεται λες και οι ήχοι έχουν γεννηθεί από τη νοσηρή φαντασία και την κιτς ρετρο-συνθ αισθητική των Blechtum from Blechdom!
Μεγάλο ατού και συνάμα ανέκδοτο είναι οι αναφορές τους. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη μπάντα που να εκθέτει τόσες πολλές και συνάμα ετερόκλητες αναφορές στη μουσική τους όσο οι Hot Chip. Και εδώ πέρα το παρακάνουν, αν και αυτό δεν αποτελεί καθόλου αρνητικό στοιχείο για την περίπτωσή τους. Άντε να δούμε πόσα θα μπορέσω να γράψω: Devo, Wire, Brian Eno, όλη η Stax, R. Kelly, Timbaland, Residents, Add N To (X), Autechre, Kevin Saunderson, Flaming Lips, Prince, Can, Talking Heads, Was (Not Was), ουφ!
Στο rollercoaster που ανέφερα παραπάνω μπαίνουν και τα συναισθήματα του ακροατή. Εκεί που σε ξεσηκώνουν και χορεύεις, το επόμενο δευτερόλεπτο σκας στα γέλια και μετά σου φέρνουν δάκρυα στα μάτια. Ύστερα, σε κάνουν να νιώθεις άβολα μέχρι που και αυτή η αίσθηση αλλάζει και νιώθεις ότι ταξιδεύεις μέσα σε ψηφιακό τούνελ. Η πλάκα είναι ότι αυτό γίνεται και μέσα σε ένα κομμάτι από μόνο του. Με βάση αυτόν το γνώμονα, ξεχωρίζει το "Wrestlers", το οποίο αρχίζει σαν μια nerdy, μίνιμαλ αλλά όχι λιγότερο groovy έκδοση της Missy Elliott, περνάει σε call-and-response gospel τερτίπια, μετά έρχονται backing vocals παιγμένα ανάποδα και τέλος τελειώνει σαν soul δακρύβρεχτη μπαλάντα.
Τέλος, ας υποκλιθούμε στη μπάντα η οποία ενώ κυκλοφορεί δίσκους στην EMI, αφιερώνει τραγούδι της στους Black Dice. Hats off!
