Turn ons
Ποιοι είναι αυτοί οι Hot Rats που έφτιαξαν ένα ολόκληρο άλμπουμ διασκευών και μάλιστα με βαρβάτες επιλογές κομματιών, όχι τίποτα κρυμμένα μυστικά ή ψαγμενιές;
Τους Supergrass τους θυμάστε; Ναι, ναι, αυτοί που είχαν μπόλικο σουξέ στα 90s με εκείνον τον τύπο με τις φαβορίτες! Gas Coombes τον λένε. Ο Gas Coombes λοιπόν και ακόμη 1/3 των Supergrass, ο Danny Goffey φτιάξανε τους Hot Rats διαλέγοντας το όνομα προς τιμήν του κλασσικού άλμπουμ από το θείο Frank (Zappa). Εκεί αρχίζει και τελειώνει και η σχέση μαζί του για όσους αναρωτιούνται.
Πιάνουνε λοιπόν οι δυο τους 12 κλασσικότατα κομμάτια, κάνουν το κέφι τους (προφανώς..) και αποφασίζουν ότι αυτό θα ενδιέφερε και του μουσικόφιλο κοινό, γι' αυτό τα δημοσιοποιούν. Έπραξαν ορθά;
Όπως το δει κανείς, αλλά το ζητούμενο είναι αν κάποιος έχοντας ακούσει την αυθεντική εκτέλεση θα έρθει άραγε η στιγμή να αναζητήσει ηχητικά και τη διασκευή (όπως πολύ σωστά έθεσε το ζήτημα ο Άρης Καραμπεάζης στην double-penetration κριτική Βασιλικού και Χατζηγιάννη).
Δυστυχώς, οι περισσότερες επαναδιαπραγματεύσεις των Hot Rats χωρίς να είναι ενοχλητικές, δεν έχουν τίποτα απολύτως να πουν και η προσφορά τους μπορεί να μετρηθεί μόνο στη στιγμιαία χαζοχαρούμενη έκπληξη που θα προκαλέσουν, ακούγοντάς τες μεταξύ τρίτου και τέταρτου ποτού σε κάποιο μπαρ -για το σπίτι ούτε κουβέντα-.
Και πώς να μη συμβεί κάτι τέτοιο όταν αφαιρούν τις αιχμηρές κιθάρες από το Damaged Goods των Gang Of Four (είναι σα να αφαιρείς το σκόρδο από το τζατζίκι για να μπορούν να το γεύονται πλέον και οι κυρίες του Κολωνακίου), όταν κάνουν το Crystal Ship των Doors πιο πομπώδες και βαρύγδουπο απ' όσο θα φαντάζονταν τίποτα γραφικοί γκοθάδες της Cleopatra Records ή όταν παίζουν το Bike των Pink Floyd χωρίς ίχνος της πειραγμένης αύρας που οφείλει να το ακολουθεί;
Το δε Love Is The Drug (Roxy Music) είναι σαν φωτοτυπία από μηχάνημα που του τελειώνει το μελάνι ενώ τα Big Sky (Kinks) και Ι Can't Stand It (Velvet Underground) σκληραίνουν ανούσια χάνοντας κάθε γοητεία. Το Queen Bitch καλύτερα να μην το ακούσει ο Bowie και τα Up The Junktion (Squeeze) και Pump It Up (Elvis Costello), ένα και το αυτό είτε υπάρχουν είτε όχι.
Οι μοναδικές εκτελέσεις που η προσπάθεια τους αποκτά κάποιο λόγο ύπαρξης, χωρίς και πάλι να προσθέτουν κάτι ιδιαίτερο στην "Ιστορία των Διασκευών", είναι η "εκεί που ο (φαν του Marc Bolan) Devendra συναντά τους Scissor Sisters" προσέγγιση του (You Gotta) Fight For Your Right (To Party!) των Beastie Boys και η "λύνω τα χέρια των djs για το τι να βάλουν μετά το Lust For Life" μορφή που έχει πάρει το Lovecats των Cure. Έτσι φαντάζομαι θα το διασκεύαζαν και οι Fratellis σε περίπτωση που το αποφάσιζαν. Τελευταίο ας προσθέσουμε και το EMI (Sex Pistols) -αν και θα εκνευρίσει τους σκληροπυρηνικούς πάνκηδες- που έχει πλάκα να το ακούς σα νευρικό ποπ καλαμπούρι. Λέτε να διαμαρτυρηθούν οι Pistols για όσια και ιερά; Έλεος!
Συμπέρασμα; Δεν τα παίζατε σε καμιά παμπ ρε παιδιά να γίνει και τζέρτζελο; Τι τα θέλατε τα cd (τώρα που πνέουν τα λοίσθια κιόλας); Όποιος επιμένει πάντως, ας πιει κάμποσες μπύρες πρώτα...
