MeanTime

Πιανίστας και συνθέτης, μέλος κάποτε των Common Sense, ο Χρήστος Αλεξόπουλος εκτός από ιδρυτής της δισκογραφικής Puzzlemusik, είναι και δάσκαλος σε ωδείο. Έχει γράψει μουσική για θεατρικές παραστάσεις και έχει διδάξει ένα εργαστήριο Σύνθεσης Τραγουδιού, ενώ συγχρόνως χαράζει έναν αμιγώς προσωπικό μουσικό δρόμο που διακλαδώνεται σε πολλά μουσικά είδη. Ενίοτε "πειραματικός" (προσέξετε τα εισαγωγικά), έχει στο ενεργητικό του δίσκους που ξεφεύγουν με χάρη από τα κάθε είδους κλισέ ή την πλήξη που συνοδεύει την avant-garde (λεπτομέρειες στην κριτική του Άρη Καραμπεάζη, εδώ). Διαβάζοντας το δελτίο τύπου που συνοδεύει το cd MeanTime, μαθαίνουμε ότι ο έκτος δίσκος του Αλεξόπουλου είναι βασισμένος σε πρόχειρες σημειώσεις που κρατούσε στο ενδιάμεσο των μαθημάτων που παραδίδει σε ωδείο. Αφορμή τους ήταν κάποιο αυτοσχέδιο μουσικό παράδειγμα που προέκυπτε κατά τη διάρκεια του μαθήματος, κάτι που εξηγεί τη θεματική ανομοιογένεια του περιεχομένου. Και παρότι η ανομοιογένεια συνήθως λειτουργεί εις βάρος του συνολικού αποτελέσματος, στο MeanTime αυτός ακριβώς ο παράγοντας κερδίζει το παιχνίδι. Μ' έναν περίεργο και ανεξήγητο - εκ πρώτης όψεως - τρόπο, οι δέκα συνθέσεις του MeanTime μοιάζουν να διηγούνται συνειρμικά μια ιστορία. Ή μάλλον, δέκα επεισόδια μιας Σκληρής Εποχής. Ο ενιαίος συνειρμικός άξονας της αφήγησης βρίσκεται στο εσώφυλλο του cd, και είναι μια ιστορία που διαβάζεται και ανεξάρτητα από το μουσικό περιεχόμενο.

Ο τίτλος MeanTime έχει διπλή σημασία: αφ' ενός υπαινίσσεται τη Σκληρή Εποχή που ζούμε, κι αφ' ετέρου σηματοδοτεί ένα Ενδιάμεσο Στάδιο στην πορεία του Αλεξόπουλου ως μουσικού. Δεν είχα την τύχη να πέσει στα χέρια μου το άλμπουμ των Common Sense, που εκθειάζει εδώ ο Αντώνης Ξαγάς. Ωστόσο, ακούγοντας μεταγενέστερες δουλειές του Αλεξόπουλου, τις κυκλοφορίες της προηγούμενης δεκαετίας, υποθέτω ότι έχει αφήσει πίσω του την (κατά τη γνώμη μου) κάπως στομφώδη στιχουργική της "Χαμένης Γενιάς", επιλέγοντας συνειδητά μια άκρως ενδιαφέρουσα αφαιρετικότητα. Οι συνθέσεις του MeanTime παίζουν δεξιοτεχνικά με πολλά μουσικά ύφη: το ambient και τον μινιμαλισμό, τη σύγχρονη κλασική φόρμα και τα ηλεκτρονικά ηχοτοπία. Η ambient εισαγωγή (Just a Thought) δεν σε προϊδεάζει για τη συνέχεια, το bluesy "Waiting for the Cloud to Rain", στο οποίο η rhythm section των Dr Atomik δίνει ρέστα. Πειράζει που η φυσαρμόνικα του Αντώνη Λιβιεράτου μού θύμισε τον John Mayall στα καλύτερά του; Εντυπωσιακή και η συνέχεια, το αρμονικό δέσιμο ενός μελοποιημένου ποιήματος του Γουίλιαμ Μπλέικ ("The Garden of Love"), οι στίχοι του οποίου διατηρούν την επικαιρότητά τους (καταφέρονται εναντίον της πουριτανικής και υποκριτικής οργανωμένης θρησκείας), σήμερα περισσότερο από ποτέ. Το πιο εντυπωσιακό κομμάτι του δίσκου είναι το "Is this Real?", μια ηλεκτροακουστική σύνθεση soundtext, ήτοι ένα κομμάτι όπου ο λόγος (έναρθρος, άναρθρος ή αποσπασματικός) αποτελεί ένα ακόμα στοιχείο του ηχητικού αποτελέσματος. Το "Two Becomes One" παραπέμπει σε σύνθεση του Nino Rota χωρίς να την αντιγράφει, ενώ η έξοδος ("Just Another Thought") είναι ambient, όπως η εισαγωγή, κλείνοντας τον κύκλο με μαεστρία.

Εκτός των Dr Atomik, στο δίσκο συμμετέχει ο Σωτήρης Δεμπόνος στο μαντολίνο, ο Αλέξης Μπόλπασης στα κρουστά και ο Γιώργος Πρινιωτάκης στις κιθάρες. Το άλμπουμ είναι ένα εντυπωσιακό παλίμψηστο μουσικών επιρροών, λυρισμού και σοφού συγκερασμού αντιφατικών στοιχείων. Στα μείον εντάσσεται η μικρή χρονική διάρκειά του (33 λεπτά), που σε αφήνει με την αίσθηση ότι χρειαζόταν κάτι ακόμα για να γεμίσει η αφήγηση.