Marry me tonight
Εγώ θα πω την ιστορία και σεις συμφωνείστε το ποσοστό που θα στοιχηματίζατε για το αν οι HTRK -προφέρεται "hate rock" κι εμπίπτει στην πρόσφατη μόδα των ονομάτων χωρίς φωνήεντα- θα γράψουν κάποτε χρυσές εμπορικές σελίδες.
Σχηματίστηκαν λοιπόν, το '03 στη Μελβούρνη απ' τους Sean Stewart και Nigel Yit Mern Yang, πρώην μέλη των Portraits Of Hugo Perez. Ο πρώτος πήρε το μπάσο κι ησύχασε, ο δεύτερος δοκιμάζεται σταθερά σε βαρύτερα καθήκοντα, κιθάρες, πλήκτρα και προγραμματισμό. Όταν προστέθηκε η τραγουδίστρια Jonnine Clementine Davis έγιναν κι όπως τους μάθαμε. Μετά από 3-4 χρόνια "ακαρποσύνης", η μπάντα έκανε έδρα το Βερολίνο, κι από πέρυσι το Λονδίνο, αν κι οι ενδείξεις λένε ότι θα τον περάσουν τον ωκεανό, παρακάτω θα το διαισθανθείτε.
Διάφορες lo-fi ηχογραφήσεις, λάιβ ίσα με δυο μικρόφωνα κι ένα κασετόφωνο, καλός bootleg ήχος όπως στις κασέτες της Roir μια εποχή, τις έβγαλαν μόνοι τους το '05. Την άνοιξη του '07 τις κυκλοφόρησε και κανονικά η Fire στο "Nostalgia". Νωρίτερα, το Φεβρουάριο του '06, μπήκαν στα Birdland στούντιο της Μελβούρνης και με παραγωγούς τους Rowland S. Howard και Lindsay Gravina ηχογράφησαν το υλικό για το επίσημο ντεμπούτο τους, το "Marry Me Tonight". Από τότε ήταν να κυκλοφορήσει αυτός ο δίσκος. Από αναβολή σε αναβολή, το περασμένο φθινόπωρο διέρρευσε και στο ίντερνετ, τον κατέβασαν όσοι πόσοι ενδιαφέρονταν και η όλη φάση κόλλησε στα "forthcoming albums". Ως ότου ανύποπτα (κυρίως διότι τον είχαμε ξεγράψει) έσκασε μύτη στα ράφια το Μάρτιο. Μιλάμε το '09 με υλικό του '06, δηλαδή, δεν ήταν μονάχα ελληνική ασθένεια τελικά. Βάλε κι από πότε συνέθεσαν τα κομμάτια...
Αυτό που δεν ανέφερε άνθρωπος γράφοντας για το δίσκο σε ξένα σάιτ είναι ότι για το "Marry Me Tonight" ξαναέγραψαν, επίσημα και στο στούντιο αυτήν τη φορά, μερικά απ' τα τρακ του "Nostalgia", αλλά τα παρουσιάζουν πια με νέους τίτλους. Κάποιες απ' τις εκτελέσεις του ντέμο βέβαια, είναι εκτενέστερες κι όλες συνολικά πιο πρίμιτιβ. Ωστόσο, το "Ha", κόπηκε κι ως σίνγκλ το Νοέμβριο του '08, είναι το "Look What's Been Done". Το "Rent Boy" το "Look At That Girl". Το "Disco" το "I'm All Broke Up"...
Οι HTRK πέρα απ' οτιδήποτε θεωρητικό, έσπειραν στο νεοϋορκέζικο no wave των 80s, κι από κει θερίζουν. Ακούγοντάς τους, συνδυάζεις στο πιο ηλεκτρονικό τα πονήματα των The Birthday Party, τις τεχνικές των Suicide, την πιο ψυχεδελική φάση των The Sisters Of Mercy εποχής "The Reptile House", βάζεις και κάτι που δεν πάλιωσε ποτέ, το "Venus In Furs", τραγούδι και βιβλίο, κι όταν φτάσει η ώρα για τη φωνή, μία επίγονος της Lydia Lunch παίρνει τη θέση με τσαμπουκά. Ήταν μεγάλη η Lunch στο "I Fell In Love With A Ghost" για να μη βρει συνεχίστριες με όμοια βίτσια. Η Clementine Davis έχει τον ίδιο διαστροφικό ερωτισμό που σε θέλει με μελανιασμένα γόνατα. Δε νομίζω να άλλαξε απ' όταν νυμφεύτηκε τον Conrad Standish των The Devastations (συμμετέχει κιόλας σ' ένα τρακ) κι έγινε η κυρία Jonnine Clementine Standish πλέον, καταγράφοντας περίπτωση τραγουδίστριας που 'γραψε το δίσκο της ανύπαντρη και μέχρι να βγει, κι άντρα βρήκε και βέρα φόρεσε. Ακόμα λίγο κι εκείνο το λαϊκό "μας γκάστρωσε" θα 'πεφτε διάνα.
Το συγκρότημα ήδη υποστηρίζει την ευρωπαϊκή τουρνέ των Yeah Yeah Yeahs, αλλά τώρα δεν ψυλλιάζεστε πως αν πάνε μ' αυτό το πακέτο στην ιστορική πηγή του, θα ρεφάρουν σε αρκετούς τομείς; Αμιγώς στα τραγούδια, πάντως, το με καρμπόν αναπαραγόμενο αργόσυρτο δεν ενθουσιάζει όπως στην εποχή του, τότε φορές-φορές ήταν κυριολεκτικά αλάνθαστο. Ξεχωρίζει το εξαιρετικό "Rent Boy", το πιο uptempo του cd, με τις κιθάρες σε αγαπημένο ρόλο, ενώ απ' τα υπόλοιπα για την οικονομία και μόνο των επιρροών θα θεωρούσα σπουδαίο χωρίς αμφιταλαντεύσεις το "Disco". Μολοντούτο, σου ανεβαίνει αισθητά η θερμοκρασία και γύρω σου στάζει δηλητήριο. Γι' αυτό, αν και πάρα πολύ οριακά, θα το δώσω το...
