The Spirit

Ο λιγότερο θορυβώδης Bad Seed συνεχίζει την πορεία του, είτε μόνος είτε με μπάντες (True Spirit, Fatalists) και άλλους μοναχικούς συνοδοιπόρους (Chris Eckman, Chris Brokaw). Δεν ξέρω αν θα μπορούσε να απειλήσει τον παλιό του σύντροφο, αφηγούμενος τις δικές του 20000 μέρες επί της γης. Για να γίνεις πρώτη μούρη δεν αρκεί μόνο να έχεις ταλέντο, να σ' αγαπούν οι κακές δισκογραφικές και να σε προωθούν τα πουλημένα έντυπα. Χρειάζεται κι ένας σκληρός πυρήνας αναισθησίας, ναρκισσισμού και εγωκεντρισμού που μερικοί μουσικοί δεν διαθέτουν. Ή δεν θέλουν να καλλιεργήσουν.

Τι σημασία έχουν όλα αυτά, θα μου πείτε; Ποιον αφορά η μοναχική πορεία ενός Αυστραλού μεσήλικα μουσικού; Ίσως εμένα, ίσως εσάς, αρκεί να σταθούμε ακίνητοι μια στιγμή, να κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά στο συρφετό των μουσικών πληροφοριών που λερώνει καθημερινά το μικρόκοσμό μας. Βάλσαμο οι μελωδίες του, ποίηση οι στίχοι του, μια μπάντα που δεν νοιάζεται να ξεσηκώσει αρένες, παραγωγή που δεν στοχεύει στα Grammy.

Στο τελευταίο άλμπουμ του, The Spirit, ο Race συνεργάζεται πάλι με τους True Spirit, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι διέλυσε τους Fatalists ή ότι δεν θα ξαναβγάλει δίσκο με τους Dirtmusic. Και αν πρέπει να απαντήσουμε οπωσδήποτε στο ερώτημα τι είδους μουσική κάνει σήμερα ο Race, ας αφήσουμε τον ίδιο να την περιγράψει: "μια μετωπική αντιπαράθεση επιρροών που περιλαμβάνει την κοσμική πλευρά της psychedelia, την κοφτερή αιχμηρή επιθετική πλευρά των πρωτόγονων blues από τις δεκαετίες του 30, 40 και 50, όπως επίσης την απαλή σέξι soul των 70's". Η γλαφυρότητα της έκφρασής του, είτε πρόκειται για συνεντεύξεις, είτε για τις μικρές ιστορίες που ενοικούν στα τραγούδια του, μου θυμίζει ασταμάτητα, ανελέητα, εντυπωσιακά τον Leonard Cohen. Και η φωνή του έχει βαθύνει. Όπως ο οκτακοντούτης συνάδελφός του απαγγέλει τις επικλήσεις του στον έρωτα, αλλά όχι επειδή δεν αντέχουν πια οι φωνητικές χορδές του.

Η ασήμαντη (;) πληροφορία της μέρας: ο Hugo Race έχει γράψει κι ένα βιβλίο το οποίο θα κυκλοφορήσει μάλλον ως το τέλος της χρονιάς, με τίτλο Road Series, και περιεχόμενο διάφορα αλλόκοτα και συγκινητικά συμβάντα της ζωής στη διάρκεια των περιοδειών.

Το Spirit ηχογραφήθηκε στο διάστημα μιας τετραετίας και έχει την καλοδουλεμένη υφή της πολύχρονης συνεργασίας του με τη μπάντα. Κλείνουν σχεδόν 30 χρόνια από το πρώτο δίσκο του με τους True Spirit, που είχε τον εμβληματικό τίτλο Rue Morgue Blues. Το πρώτο σινγκλ του άλμπουμ, Elevate my Love, είναι το αγαπημένο τραγούδι του Race - και δικό μας αγαπημένο. Το πιο Cohen-ικό κομμάτι του δίσκου είναι το Bring the Wine, με τις αναφορές του σε πόλεις (υπαρκτές) όπως Malcontenta και Nowhere Else. Το Dollar Quartet κλίνει περισσότερο στο "industrial-trance-blues", τον ήχο που θεωρήθηκε το σήμα κατατεθέν του για πολλά χρόνια. Συνολικά, σε όλα τα τραγούδια ο προσεκτικός ακροατής θα βρει ενδιαφέροντα στοιχεία, όπως τα τζιτζίκια στην αρχή του Sleepwalker, το mini moog του Michelangelo Russo στο Heartbreak 69. Τρίτο κορυφαίο τραγούδι το Wildcards με τα αισθησιακά γυναικεία φωνητικά και την εμφανώς Velvet-ική ατμόσφαιρα. Τέλος, το Higher Power θα ήθελε πολύ να το έχει γράψει ο Bruce S.

Τα ευχάριστα νέα; Εντός των ημερών κυκλοφορεί ένα ΕΡ με πέντε τραγούδια που έμειναν έξω από το Spirit, κι όπως γράφει το δελτίο τύπου της Glitterhouse διηγιούνται μια αυτοτελή ιστορία. My my - hey hey / Hugo rules!