Secrets

(Τρίτος δίσκος μέσα σε μια ολόκληρη δεκαετία για το τρίο πλέον του Philip Oakey, σαν επιστέγασμα της αναβίωσης του καιρού τους και αμέσως μετά από μια περιοδεία-αρπαχτή (?) με παλιοσειρές του (κακού τους) του καιρού. Ένας σχεδόν άψογος electro pop δίσκος, που όμως δεν μπορείτε να παίξετε σε κανένα 80's revival party!)

Και όμως... έχω γίνει ο Στάθης Παναγιωτόπουλος (J) της electro pop. Λατρεύω τους δεινόσαυρους που αντί για κιθάρες, κουβαλάνε synthesizer και αντί για χιλιάρες καβαλάνε χρονομηχανές και χάνονται στο μέλλον, που είναι ήδη παρόν, έχοντας προλάβει να αποτελέσει και παρελθόν. Το 2012 θα φέρω τον Jimmy Sommerville στην Ελλάδα και έπειτα από έξι μήνες θα τον ξαναφέρω. Θα ιδρύσω τον Βαλκανικό Όμιλο Φίλων του Neil Tennant και η μουσική μου αντίληψη θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο...
Και για όλα αυτά αποτελεί σίγουρα πειστικό σύμπτωμα το ότι ο νέος δίσκος των 24χρονων πλέον Human League κινδυνεύει να μπει στο Top-10 (μου) για το 2001. Philip Oakey Lasts Forever..., όπως λέει και μια παραλλαγή ενός παλαιού pop ρητού!

Οι Human League του (κάθε άλλο παρά) σωτήριου έτους 2001 λοιπόν απολαμβάνουν την άνεση του να μην μπορούν να ξεκολλήσουν από τις ηδονές του 'Dare', του αξεπέραστου αριστουργήματος που δημιούργησαν ακριβώς πριν από είκοσι χρόνια. Συνεχίζουν να καταγράφονται στις λίστες των νέο-ρομαντικών (η σχετικότητα του χρόνου είναι γνωστή ιστορία...) και παρά τους νέους ήχους γνωρίζουν καλά σε ποια ακριβώς εποχή ανήκουν. Ακούγονται σαν μια soft εκδοχή γοτθο-ποπ σχημάτων που έχουν πάρει το όνομά τους από τα τραγούδια τους και αρνούνται κατ' αρχήν τον εκσυγχρονισμό που επιχείρησαν μερικοί από τους παλιούς τους συντρόφους (Blondie -αν και αυτοί παίζουν αλλού-, Pet Shop Boys κ.λ.π.).
Εν ολίγοις το 'Secrets' είναι ένας δίσκος που ίσως και να γράφτηκε το 1981, όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται αυτό. Μερικά από τα τραγούδια τους αποτελούν ξεχωριστές στιγμές pop φώτισης και κομμάτια σαν τα 'Love me madly' (ειδικά αυτό), 'Liar', 'Sin City' κ.α. κάνουν το quiet-που-είναι-το-loud-του-μέλλοντος να ακούγεται αβάσταχτα γελοίο σαν προσπάθεια σωτηρίας του pop τραγουδιού. Κι αν το μεγάλο βιβλίο του rock δεν το έκλεισαν τελικά οι Pearl Jam, αλλά ο ίδιος ο Neil Young, το ακόμη μεγαλύτερο βιβλίο της pop όσο κι αν αυτό φαίνεται τρομαχτικό θα το κλείσουν και πάλι αυτοί που το άνοιξαν.
Ο Philip Oakey συνεχίζει να προσφέρει απαλά βιτσιόζικες ηδονές με τη διπρόσωπη φωνή του. 'Love me well/ or love me badly/ do you have to love me badly?'- ο στίχος των Human League δε θα μπορούσε να αλλάξει τώρα στα γεράματα. Αυτοί είναι που έκαναν να ακούγεται βαρυσήμαντη η πιο βαρετή ερωτική ερώτηση του κόσμου άλλωστε... Στο 'The snake' υπενθυμίζουν εύστοχα την ιδέα της ομαδικότητας όπως αυτή εμφανίστηκε στα πρωτογενή σχήματα του εμπορικού New Wave (Durans, Spandau Ballet κ.λ.π.), για να εξελιχθεί στην έλλειψη ιδεών των boy bands και με εμβόλιμα ορχηστρικά μέρη των δύο λεπτών σε μεταφέρουν πραγματικά στο ηχομέλλον του παρελθόντος τους.

- Μαζί μας έχουμε απόψε τον κύριο Giorgio Moroder, που πριν από δεκαετίες δημιούργησε μερικούς από τους πιο ευφάνταστους δρόμους πρωτογενών synth-pop υλικών. Οι πρώτοι τρεις ακροατές που θα μας τηλεφωνήσουν θα κερδίσουν ένα θρυλικό δίσκο του με τον Philip Oakey των Human League. Μια μοναδική περίπτωση που δύο ιδιοφυίες δημιούργησαν έναν δίσκο που δεν ακούγεται με τίποτα!