Create Christ, Sailor Boy

Θυμάστε εκείνη την παλιά (παλιά δεν είναι το 1999;) ταινία "Στο Μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς" όπως είχε αποδοθεί στα ελληνικά; Θυμάστε την εξωφρενικά ευρηματική σύλληψη του Τσάρλι Κάουφμαν και τη σουρεαλιστική της εκτέλεση; Θυμάστε εκείνη την πόρτα η οποία έκρυβε μια δίοδο σε ένα τούνελ το οποίο τελικά έβγαζε κατευθείαν στο ... κεφάλι του γνωστού ηθοποιού; Εντάξει εδώ μιλάμε για τέχνη και σινεμά, στην πραγματική ζωή δυστυχώς (ή μήπως να πω ευτυχώς) είναι αδύνατο να εισχωρήσεις στις σκέψεις του άλλου (κι ας είναι κάποιος με τον οποίο ζεις τα τελευταία εξήντα χρόνια). Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, φαντασιώνομαι ένα αντίστοιχο εγχείρημα, τελικός στόχος όμως θα ήταν αυτή τη φορά το μυαλό του ...David Tibet. Τι θα συναντούσαμε άραγε εκεί; Σκιαχτικό δεν ακούγεται (κωμωδία σίγουρα δεν θα ήταν); Αφού δεν έχουμε βγάλει άκρη με την αχανή δισκογραφία του μήπως θα τα καταφέρναμε έτσι να βρούμε μια οδό στον λαβύρινθο των ιδεών του; Σε αυτό το παράδοξο ή/και διεστραμμένο ή/και ερμητικό μείγμα ενός ανθρώπου που έχει υπάρξει κατά καιρούς γνωστικός, χριστιανός, υπαρξιστής, βουδιστής, σατανιστής, αποκρυφιστής, παγανιστής, ρουνολόγος, κόπτης, που κάθε τύπου μεταφυσική τον ελκύει, κάθε πρόκληση, ο Αδόλφος, ο Βούδας, οι γάτες, ο Θάνατος, ο Διάβολος, ο Χριστός σε κάθε μορφή και ενσάρκωση (μόνο σαν φαντάρο δεν τον έχει δει), όλα τα δημιουργήματα του ανθρώπινου νου κατά μία έννοια; Δύσκολο... Άλλωστε για κάθε έναν ο οποίος θεωρεί τον Tibet ιδιοφυία υπάρχει και κάποιος που τον θεωρεί έναν σαλταρισμένο τσαρλατάνο. Τρέχα βγάλε άκρη λοιπόν, ειδικά όταν μπαίνουμε σε μεταφυσικά χωράφια όπου έτσι κι αλλιώς οι δοξασίες και τα πιστεύω του ενός ανθρώπου είναι τα αιρετικά κηρύγματα και οι οπισθοδρομικές γραφικότητες του άλλου. Πόσο μάλλον στους άγρια μισαλλόδοξους καιρούς που ζούμε.

Και ο ίδιος τίτλος του νέου του σχήματος έχει και αυτός κρυπτικές αρχαίες παραπομπές, Hypnopazūzu, ο Ύπνος ο αδερφός του Θανάτου από την ελληνική (και όχι μόνο) μυθολογία, συναντά τον Pazūzu (στα αρχαία ακκαδικά), έναν βαβυλώνιο δαίμονα των ανέμων, ο οποίος έχει κάνει μεταξύ άλλων τη δυσοίωνη ...εμφάνιση του στον Εξορκιστή, σε ένα εξώφυλλο των Gorillaz και στο όνομα ενός φερέλπιδος φιλανδικού μέταλ σχήματος (Oranssi Pazuzu).

Ήδη όμως έχουμε διαπράξει μια αδικία. Γιατί στην πραγματικότητα οι Hypnopazūzu δεν είναι το προσωπικό σχήμα του Tibet αλλά το όνομα της συνεργασίας του με τον παλιό του γνώριμο Martin Glover (με φωνάζουν και Youth), μπασίστα των γνωστών και εξαιρετέων Killing Joke. Περισσότερο μάλιστα είναι δίσκος του Youth, καθώς αυτός έχει γράψει όλη την μουσική έχοντας χρησιμοποιήσει από τον Tibet μόνο τη φωνή και τους στίχους. "Μόνο". Αυτό το "μόνο" όμως αρκεί. Σαφές ήδη από την αρχή, στο εντυπωσιακό "Your Eyes in the Skittle Hills", με την φωνή του Tibet να αναδύεται μέσα από ένα νέφος ηλεκτρονικών ήχων. Η φωνή του Tibet, η φωνή ενός σαρδόνιου Δρυίδη, ενός σεληνιασμένου βιβλικού προφήτη, ενός ιοβόλου μάντη, ενός αγγελιοφόρου κακών μαντάτων, να ξορκίζει, να θρηνεί, να σπαράζει, να αγορεύει, να αφορίζει, να υπνωτίζει, να παραληρεί, η φωνή που κατά το στερεότυπο, και τον τηλεφωνικό κατάλογο να τραγουδούσε θα τον έκανε να ακούγεται σαν το Βιβλίο των Νεκρών, σαν μια απόκρυφη Βίβλο με αποκαλυπτικά δυσοίωνα μηνύματα για το τέλος του κόσμου. Δεν προσπαθώ να καταλάβω (όχι ότι θα κατάφερνα και τίποτε). Πως είπατε; "Gary Glitter is not at hell"; "Pinocchio's Handjob";

Τα τελευταία κάμποσα χρόνια έβγαζε ...αυτί ότι ο Tibet μέσα στο σχήμα των Current 93 κάπου είχε βαλτώσει μουσικά, ότι μια ανανέωση είχε καταστεί απαιτητή. Αυτή την ευκαιρία του την προσφέρει εδώ απλόχερα ο Youth, η ισχύς εν τη ενώσει σε μια αλληλεπίδραση η οποία αλλάζει αμφότερα τα συμβαλλόμενα μέρη. Ο Tibet ακούγεται πιο απελευθερωμένος για να αφοσιωθεί στις φωνητικές του ακροβασίες, ο Youth αφήνει στην άκρη το μπάσο, και με βάση moog σύνθια και κιθάρες του στρώνει χαλί σχεδόν ψυχεδελικής ύφανσης αλλά ευρύτερης αισθητικής με πολλά κινηματογραφικά στοιχεία (έμπειρος γαρ παραγωγός, όπου έχει επιμεληθεί μέχρι και δουλειές του Paul McCartney). Όχι πάντοτε με την ίδια επιτυχία, υπάρχουν και κάμποσες στιγμές όπου ο δίσκος πελαγοδρομεί στο δάσος (The Auras Are Escaping Into The Forest) και χάνεται σε μάλλον αδιέξοδα τριπάκια. Ευτυχώς όμως γρήγορα ξαναβρίσκει τον δρόμο

Κάποιος θα μπορούσε να μιλήσει και όχι αδίκως για μια επιστροφή στις ρίζες. Οι δυο τους σε δηλώσεις τους, χαρακτηρίζουν τη δουλειά αυτή ως έκφραση "της καθυστερημένης και τακτοποιημένης εφηβείας τους". Γιατί, ναι, είχαν ξανασυνεργαστεί, πολύ πίσω στο χρόνο, στο ιστορικό "Nature Unveiled” το 1984, έναν δίσκο που κατά τον Youth του έφερε 7 χρόνια κακοτυχίας, μετά χαθήκανε, που είσαι ρε Malcolm, τι γίνεται ρε David, να τα πούμε ρε, κάπως έτσι πέρασαν 30+ χρόνια. Επειδή οι σχέσεις και δη οι δημιουργικές στη διάρκεια και στην εμβάθυνση τους δικαιώνονται, να ευχηθούμε να μην ξαναχαθούν και να τα ξαναπούν...

Bandcamp