My way
Κάποτε (έτσι λέμε μασκαρεμένα το προ 20ετίας τώρα) διάβαζα στο Οζ ένα τρομερό κομματάκι του συντάκτη που ετοιμαζόταν να πάει φαντάρος και έλεγε ότι (ελέω 18μήνου τότε) θα χάσει τόσο πολύ την επαφή του με την πραγματικότητα που θα βγάλουν δεύτερο δίσκο οι Stone Roses και αυτός θα έχει μείνει ακόμη στο I wanna be adored.
Ε, o συντάκτης απολύθηκε με σκισμένες παραλλαγές και το I wanna be adored ήταν ακόμη επίκαιρο, γιατί οι χαραμοφάηδες Roses δεν είχαν δεήσει ακόμη να ηχογραφήσουν. Μετά διαλύθηκαν και πιο μετά ακόμη ο Ίαν Μπράουν άρχισε να αποδεικνύει ότι το ταλέντο και η συνεπής εργασία δεν συμβαδίζουν.
Τι χαμένη γενιά ρε παιδάκι μου... Να μπορούν να γράψουν οι τύποι το Adored και το Fools Gold, να έχει ο Μπράουν το μαγικό ραβδάκι που βγάζει ποπ χιτάρες χωρίς να πρέπει να πέσει σε επίπεδο gummybear, αλλά οι δικοί του δίσκοι να μοιάζουν τις μισές φορές με τακουνάκια του Ζιοβάνι ενώ ο Γαύρος χάνει 4-0 στο ημίχρονο.
Στο καινούργιο άλμπουμ ο μαϊμουδοβασιλιάς δείχνει το δρόμο στους ακόλουθούς του, πάντα με ελαφρύ τζόγκινγκ και το ντέφι στο χέρι. Ξεκινάει με Stellify, τον πολύ καλό λόγο για να μπει ξανά στα charts, αλλά και μια μικρή υπόμνηση ότι κάπου το 'χω ξανακούσει ρε γαμώτο. Μετά υποπίπτει σε αλλεπάλληλες υπεκφυγές όπως είναι η διασκευή στο In the year 2525 και πάλι επιστρέφει θυμίζοντας ότι δεν γεννήθηκε για να γράφει τραγούδια για τη Rihanna (όπως ο ίδιος υποστηρίζει για το Stellify), με κομμάτια σαν το So High και το By All means necessary.
Το κακό με τον Μπράουν είναι ότι δείχνει αποστασιοποιημένος από αυτό που κάνει. Τις προάλλες στη Θεσσαλονίκη, σκότωνε τα μισά τραγούδια της συναυλίας και αποθέωνε τα υπόλοιπα. Και όμως, ίσως η μεγαλύτερη κατάκτησή του στα 50 του, αφού δεν κατάφερε να γίνει μεγάλος και τρανός με τους Roses όπως πιθανώς θα τους άξιζε, είναι ότι μπορεί να γράφει τραγούδια σαν το Stellify: Ακόμη και αν τα σιχαθείς μετά την πέμπτη συνεχή ακρόαση, θα σε υποκινήσουν να δεις τι άλλο έχει ο δίσκος. Εκεί, στους προσωπικούς δίσκους του Μπράουν ή που θα απογοητευτείς ή που θα βρεις λόγους για να συνεχίσεις την ακρόαση. Το My Way είναι ανάμεσα, αλλά επειδή ο Μπράουν είναι τυπάρα, το ισοζύγιο είναι οριακά θετικό. Οριακά, αλλά θετικό.
