The world is yours
Σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο Βασιλιάς Μαημού δήλωνε έκπληκτος που κατόρθωσε να φτάσει στον 5ο σόλο δίσκο του. Δεν μπορώ να κατανοήσω την έκπληξή του, εφόσον από την αρχή διέθετε όνομα-θυρωρό (του ανοίγει πόρτες) και πάντα υπάρχει κόσμος που αναπολεί τους Rosing Stones (παρόλο που, να θυμίσω, τα τραγούδια τα έγραφε κάποιος άλλος). Εκτός αν χαίρεται που δεν έχει ακόμα τεζάρει από υπερβολική δόση ταραμοσαλάτας, την οποία, μαθαίνουμε, έκοψε την εποχή της έμπνευσης του δίσκου.
Είπα έμπνευση; Εδώ υπάρχει ο ορισμός του αντιθέτου της: είναι απίστευτο το πόσο προσκολλημένο στα ίδια παραμένει αυτό το 44χρονο παιδί. Συνθέτει και τραγουδάει με τον ίδιο ακριβώς ρηχό και μονότονο τρόπο. Ξεκινά με τα γνωστά ρυθμικά ντραμς και μετά μπαίνει η γνωστή μπλαζέ φωνή του για να ξεκινήσει το γνωστό ασυγκίνητο τραγούδι. Έλεος με αυτή την groovy εμμονή! Ακόμα και οι brit πιστοί θα θεωρούν ξεπε(ρα)σμένο αυτό το κούφιο φανκολόγημα. Αφού δεν μπορεί να φτιάξει ούτε μαύρη σόουλ (ενώ θα το 'θελε πολύ, όπως φαίνεται από την οργανική εκτέλεση του The world is yours), ούτε λευκή χιπ χοπ, παρά τη μετάκληση του κυρ Emile από το ΝΥ, γνωστού παραγωγού του είδους, γιατί το κουράζει; Η μονοεπίπεδη ενορχήστρωση ξεσκεπάζει τη γυμνότητα των συνθέσεων. Το νέο της στοιχείο, τα έγχορδα, ακούγονται κι αυτά ακριβώς το ίδιο σε κάθε τραγούδι, ξεπατικώνοντας τη μανιέρα του τελευταίου των Verve και των προσωπικών του Ashcroft. Τα μόνα κομμάτια που ζητάνε δεύτερη ακρόαση εδώ αντιγράφουν δύο πετυχημένες συνθέσεις του παρελθόντος, τις Golden gaze και F.E.A.R. Θα τα καταλάβετε αμέσως.
Διασκέδασα ιδιαίτερα με την αμηχανία πολλών εντύπων να γράψουν στα ίσια πως ο δίσκος είναι μια μπαρούφα. Έτσι άρχισαν το γνωστό κόλπο για να γεμίσεις το κείμενό σου: αρχίζεις και μιλάς εξαρχής για τους στίχους, στο τάδε μας λέει εκείνο, ενώ στο άλλο μας λέει "αν είχα ένα σπίτι με δέκα χιλιάδες δωμάτια, θα τα άνοιγα να μπουν μέσα όλα τα παιδιά του κόσμου". Ο Ρίτσος του μπριτ! Ας σταματήσει όμως να θεωρείται πρωτοτυπία το να βρίζεις Μπους, Μπλερ και σία ή να κράζεις τις επεμβάσεις στο Ιράκ και Αφγανιστάν. Χρειάζεται κάτι παραπάνω για να πάρεις μια καλή σειρά στον κατάλογο των εκατοντάδων σχημάτων που το κάνουν, και σίγουρα όχι να διαλέξεις την τεμπελιά (και εδώ!) των απλών στιχουργημάτων τύπου It's a commercial crusade/ all the oil men get paid, it's a military charade. Θυμάστε που παραπονιόμαστε πόσο αδικείται το πανκ (και κυρίως το δικό μας) από απλοϊκές κι εύκολες ομοιοκαταληξίες;
Στην πολυτελή έκδοση περιλαμβάνεται bonus cd με 8 ορχηστρικές εκτελέσεις. Η Sinead O'Connor σιγοντάρει δυο φορές, ενώ συμμετέχουν αλλά χωρίς να φαίνονται πουθενά δύο Sex Pistols (Cook - Jones), ο Ryder των Happy Mondays κι ο Rourke των Smiths. Ο Brown ζήτησε στο μπάσο, χωρίς πλάκα, από τον McCartney να συμμετάσχει αλλά έφαγε χυλόπιτα. Σιγά μη δεχόταν ο ένας μεγαλομανής να φιγουράρει δίπλα του ο άλλος μεγαλομανής.
I'm talking concrete facts, so bring the soldiers back. Οκ, θα τους πούμε να γυρίσουν, αλλά κι εσύ πίσω στην ταραμοσαλάτα σου φίλε.
