New brigade
Αφορμή της συγγραφής τούτου του μακροσκελούς ρηβιού είναι, μάλλον, αποτέλεσμα συζητήσεων, απόψεων, σκέψεων, προσωπικής - και σε ορισμένες των περιπτώσεων συλλογικής - αντίληψης γεγονότων, σχετικών με τη σύγχρονη, ελληνική κουλτούρα και πραγματικότητα.
Λοιπόν, σκεφτόμουν τι προάλλες: Σε εποχές κρίσης το υπόγειο, συνήθως, παίρνει τα ηνία από το mainstream, έτσι δεν είναι; Σε μια χώρα τόσο θολή, που κρίση, ανεργία και άλλα χίλια-μύρια έχουν "κατσικωθεί", το μόνο πράμα που δε βλέπω να εξελίσσεται είναι η αντικομφορμιστική μουσική σκηνή. Πού είναι το κίνημα; Πού είναι η πανκ; Hardcore υπάρχει, άραγε; Και άντε, οι παλιοί του είδους μεγαλώσανε, παντρεύτηκαν, κάνανε και παιδιά. Η νέα γενιά, είναι άραγε τόσο ανύπαρκτη; Τη "ρούφηξε" η γενιά των πρασινο-γαλαζιο-κόκκινων, βολεμένων οικογενειών τους κι αυτή; Πού ξεσπάει; Σε facebook, WoW και chat; Κι άντε, εγώ δεν πολυασχολούμαι και δεν ξέρω. Ξέρει κάποιος άλλος; Μήπως η χιπ χοπ; Σκληρές ρίμες για μπάτσους, ντραγκζ και αίματα, μέχρι την επόμενη συνεργασία με Μαζωνάκηδες και Σια. Το φρέσκο, εγχώριο μουσικό προϊόν μοιάζει να αποτελείται από τα μεταλλικά πιτσιρίκια των ετήσιων Schoolwaves, από φλωρο-μαλλιάδες που παίζουν δακρύβρεχτους, "έντεχνους" αμανέδες και ματσωμένους φοιτητές που έχοντας αγοράσει όλα τα πανάκριβα στουντιακά καλούδια που υπάρχουν, χωρίς να έχουν μάθει ακόμη να παίζουν, (χρυσο)προπληρώνουν την παραγωγή τους σε έναν από τους γνωστούς, επίδοξους παραγωγούς των ελάχιστων δισκογραφικών, για να ακουστούν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, όπως και το 99% του υπόλοιπου πελατολογίου. Μάγκες, ξεχάστε τα παραμύθια. Αυτό που λείπει, τελικά, δεν είναι ο ήχος. Είναι η ψυχή. Ψυχή, όπως εκείνη που διέκρινα στους Σκανδιναβούς Iceage, στο πρώτο, κιόλας, άκουσμα.
Αν δε με απατά η μνήμη μου, οι τελευταίοι (μάλλον και οι πρώτοι) γαμάτοι 17άρηδες που θυμάμαι, πρέπει να ήταν εκείνοι οι Αυστραλοί, οι God. Από την άλλη, το μοναδικό δείγμα παιδιών από Δανία που έχω υπόψιν, είναι οι μικροί πρωταγωνιστές της τελευταίας, οσκαρικής ταινίας της Susanne Bier. Πού να το φανταστώ ότι θα βρισκόταν ένα γκρουπάκι τεσσάρων εφήβων από την Κοπεγχάγη να με συνεπάρει, εν έτει 2011.
Έχουν άγνοια κινδύνου, τζαμάρουν και ηχογραφούν, παίζουν και τα σπάνε στα λαϊβάκια τους, παρέα με τους συνομήλικούς τους, ψάχνονται με "μπλακιές" και άλλες παιδικές ανησυχίες, δεν τρέχουν πίσω από την εταιρία τους και δε χρωστάνε σε κανέναν μάνατζερ, απολαμβάνοντας έτσι, συνειδητά, ένα είδος μουσικής ανεξαρτησίας. Δεν κάνουν επανάσταση. Οι κρίσεις και οι φτώχιες είναι ξεπερασμένες εκεί ψηλά. Εκφράζουν όμως συναισθήματα για σκέψεις και καταστάσεις της καθημερινότητάς τους.
Με τεχνικά κριτήρια, θα τους κατέτασσα από indie έως post-punk. Από πλευράς ρυθμού, εκλυόμενης ενέργειας και διάρκειας κομματιών, θα τους ονόμαζα hardcore punk. Από άποψη ποιότητας παραγωγής, είναι "φτιάξτο μόνος σου" garage. Μιλώντας όμως με όρους δημοτικότητας, το μόνο σίγουρο είναι ότι παίζουν no wave. Διά της αθροιστικής μεθόδου, καταλήγουμε σε ένα διαολεμένο, no wave-post-hardcore-garage-indie-punk συνδυασμό. Τα τραγούδια τους, η πλειοψηφία των οποίων δεν ξεπερνά τα 2 λεπτά, φέρνουν από Warsaw (White Rune, New Brigade) σε ...And You Will Know Us by the Trail of Dead (Total Drench, Collapse, Never Return), από Wire (Remember) σε No Age (Broken Bone, You're Blessed) και από Minor Threat (Eyes, Count Me In) σε A Place to Bury Strangers (Rotting Heights).
Αυτά από τη Δανία, την τεχνολογικά υπερανεπτυγμένη χώρα, με το υψηλότατο βιοτικό επίπεδο και το μικρότερο ποσοστό διαφθοράς, παγκοσμίως,. Για την Ελλαδίτσα μας τώρα, υπάρχει μέλλον; Όσο οι μπαμπάδες βγάζουν τα μουσικά τους απωθημένα και περιορίζουν τις μουσικές επιλογές των παιδιών τους, στέλνοντάς τα να μάθουν χαρντ-ροκ κιθάρα σε κάποιον αλογοουροφόρο διδάσκαλο, ο οποίος τα βράδια ξενυχτάει στα μπουζούκια για τον επιούσιο, ξεχάστε το! Μέταλ και πάλι μέταλ!
Οι εμμέσως-αμέσως εμπλεκόμενοι, ας με συγχωρέσουν. Ίσως ήταν που είχα καιρό να ακούσω πανκ.
