Brutalism

Δεν ξέρω αν είναι νωρίς ακόμα να μιλήσουμε για μετά-Brexit εποχή, πόσο μάλλον για το αποτύπωμα αυτής της εξέλιξης στη τέχνη γενικότερα και στη μουσική ειδικότερα. Παρόλα αυτά, για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω εμπεριστατωμένα(και δεν είναι και το ζητούμενο), θεωρώ τους Idles καθαρόαιμο μετα-brexit-ικό προϊόν. Και δεν τους κατατάσσω εκεί λόγω χρονικής συγκυρίας (αν και συμπίπτει και αυτή), αλλά κυρίως λόγω της οργισμένης αλλοπρόσαλλης διάθεσης που εκπέμπουν από το πρώτο τους αυτό δίσκο, το“Brutalism”, μιας διάθεσης η οποία στηρίζεται ξεκάθαρα στο νέο κοινωνικό γίγνεσθαι και πηγάζει από τα πρόσφατα παράλογα χρόνια που βιώνουμε.

Βέβαια η γηραιά Αλβιόνα δεν περίμενε ριζοσπαστικές κοινωνικές εξελίξεις για να βγάλει καλή μουσική, αφού όπως και να το κάνουμε είναι από τις βασικές μονάδες παραγωγής πρωτότυπης μουσικής από την αρχή του μοντέρνου Δυτικού πολιτισμού. Αλλά έχω την υποψία ότι κάθε ταρακούνημα των τελευταίων χρόνων την έφερε ξανά στο προσκήνιο και την έβαλε ξανά στο κέντρο των μουσικών εξελίξεων σαν υπολογίσιμη δύναμη. Διότι ως γνωστόν, η πανταχόθεν πίεση δημιουργεί έμπνευση, δημιουργεί έργα, κάνει τα γρανάζια του μυαλού να δουλεύουν γρηγορότερα ή τα νεκρώνει τελείως, δεν έχει μέσες λύσεις. Το αν θα ακολουθήσει λοιπόν μια νέα γενικότερη δημιουργική άνοιξη στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο χρόνος θα το δείξει τα προσεχή χρόνια.

Οι Idles κατά ένα παράδοξο τρόπο μπορεί να είναι καινούριο προϊόν βγαλμένο μέσα από τις τελευταίες κοινωνικές ζυμώσεις , η δύναμη τους όμως δεν επαφίεται στην πρωτοτυπία αλλά στην επιστροφή στο μονολιθικό, άγριο, άμυαλο καταληψιακό κατσα-πάνκ. Αδιαφορούν για τη πολύπλοκη μουσική καθημερινή εσοδεία και καταθέτουν ένα άγουρο, θρασύ, πνευματώδες, χιουμοριστικό δημιούργημα που στρέφεται γύρω από ένα δικό του σύμπαν, στιχουργικά και αισθητικά. Με μότο τους το “σκληρά και γρήγορα” καταφέρνουν να πουν και να δώσουν με τραγούδια άμεσης κατανάλωσης  πολλά περισσότερα σε σχέση με όλους τους κουλτουριάρηδες συντοπίτες τους. Διακατέχονται από Κτηνώδη δύναμη -και ευτυχώς όχι και ογκώδη άγνοια- και καταφέρνουν με το “Brutalism” να πουν τα πράγματα ως έχουν και να θίξουν όλα εκείνα τα κακώς καμωμένα με έντονα ειρωνικούς, μαυρο-χιουμοριστικούς στοίχους οι οποίοι φαίνονται να έχουν γραφτεί στο πόδι, όπως αρμόζει δηλαδή σε μια hardcore-punk μπάντα σαν και του λόγου τους. Καταφέρνουν παρόλα αυτά και είναι καίριοι, έντονα επικριτικοί και αυθάδεις χρησιμοποιώντας το “εργαλείο” του πανκ με σωστό τρόπο και όχι μονάχα για τα μάτια του κόσμου. Όχι απλά σαν μια σπασμωδική έκφραση δύναμης,  αλλά σαν μια ουσιαστική γροθιά στον κούφιο κόσμο της ματαιοδοξίας, της αυταρέσκειας και του εγωκεντρισμού.

Μια μπάντα η οποία με την αλήτικη εικόνα της, τα δεικτικά, χιουμοριστικά βίντεο κλιπ της και την όλη "ζαμάν-φού" φιλοσοφία της, είναι ότι πιο ειλικρινές και διασκεδαστικό άκουσα το τελευταίο καιρό. Συνειδητοποιημένα άμυαλο δυνατό πανκ-ροκ για τη μπερδεμένη γενιά μας.