Κρυσταλλογραφία

Θυμάστε τη συλλογή υπό τον τίτλο “Isolationism: Ambient 4”; Πρόκειται για έναν από τους καλύτερους δίσκους που κυκλοφόρησαν τη δεκαετία του '90 ο οποίος περιείχε μια ανθολογία από αριστουργήματα μιας σκοτεινής μουσικής, αβυσσαίας, εγκλωβισμένης στα ταρτάρια δώματα, από καλλιτέχνες που δοκίμαζαν τις δυνάμεις τους εκεί στα βαθιά. Την αναφέρω γιατί το πρώτο κομμάτι αυτού του έργου του συνθέτη Ηλία Αναστασόπουλου θα μπορούσε άνετα να είναι το καλύτερο αυτής της συλλογής.

Ο Ηλίας Αναστασόπουλος, υπήρξε πριν κοντά 30 χρόνια μέλος των Clown, βραχύβιου σχήματος που ηχογράφησε στην θρυλική Creep (αφήνοντας όμως πίσω του τα "Λευκά κελιά", ένα από τα πιο ιδιαίτερα κομμάτια της εγχώριας ανεξάρτητης σκηνής των 80s), έκτοτε στην επίσημη δισκογραφία δεν κατέγραψε παρουσία, παρότι ο ίδιος εξακολούθησε να είναι ενεργός σε εντελώς άλλους μουσικούς δρόμους. Συνεπώς, αυτή η κυκλοφορία, ένα single στην ετικέτα A Man Out Of A Man του πολυμήχανου Στυλιανού Τζιρίτα (καλώς ή κακώς μόνο σε ηλεκτρονική μορφή από τις 27 Οκτώβρη, δηλαδή μόνο από το Bandcamp –δεν θα το βρείτε σε κασέτα ως συνήθως– επί του παρόντος τουλάχιστον), θα λέγαμε ότι γεφυρώνει ένα κενό 30+ χρόνων. Περιέχει τρία κομμάτια αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους. Το πρώτο το οποίο ανέφερα και παραπάνω που λέγεται «2 means 3 and 4» είναι από κείνα τα πράγματα που σε κάνουν να χάνεις τον ύπνο σου, είτε από ενθουσιασμό είτε από τρόμο, αναλόγως τι μέρος του λόγου είσαι. Είναι ένα πραγματικά σκοτεινό δημιούργημα που θα μπορούσε κάπως να καταταγεί σε αυτή τη μεγάλη ομάδα που ονομάζουμε ambient music, όμως ρε παιδιά μερικές φορές αυτή η κατηγοριοποίηση είναι πραγματικά άδικη, υπονομεύει και μειώνει την προσπάθεια του καλλιτέχνη. Το κομμάτι αυτό δεν είναι ambient, είναι ένας παροξυσμός ηλεκτρονικών αναθυμιάσεων οι οποίοι αναδύονται από απύθμενα βάθη μιας άγνωστης σφαίρας. Ήχοι γραμμικώς διατεταγμένοι και αδιάσπαστοι μετατρέπονται από ήρεμα drones αλλά βαθιά και μελανά, σε industrial σειρήνες στρυφνής και κρυσταλλικής χάραξης. Αυτά, όχι και τόσο περιέργως, καταλήγουν σε ένα απόκοσμο ατμοσφαιρικό μαύρο μουσικό θαύμα 5 λεπτών.

Το δεύτερο κομμάτι λέγεται «Into the …Cage (for Piano and Strings)…» και είναι αφιερωμένο στον John Cage. Δεν θα έλεγα ότι διακρίνω κάποια άμεση αναφορά σε αυτόν τον συνθέτη υφολογικά, πιο πολύ μου θυμίζει τους μινιμαλιστές με αυτούς τους πιανιστικούς κυματισμούς που απλώνονται επάνω στον περίπου 7λεπτο απλό ηχητικό καμβά. Το πολύ καλό είναι ότι τελικά μέσα από τον παφλασμό του πιάνου αναδύεται μια αίσθηση ανησυχίας, κάτι σαν καταδίωξη, δηλαδή ερχόμαστε τελικά αντιμέτωποι με μια μουσική η οποία δεν είναι απλώς ένα avant garde δοκίμιο, αλλά περιέχει αφήγηση και δραματικότητα. Χαρακτηριστικά που υποβοηθούν τον ακροατή να πορευτεί εκεί που ο συνθέτης οδηγεί.

Τρία κομμάτια, τρία τελείως διαφορετικά πράγματα, κι όμως χωρίς αυτό να δημιουργεί μια αίσθηση ασυνέχειας. Ξεκινάμε με την ανατολή ενός μαύρου άστρου. Μετά συνεχίζουμε με μια περιπλάνηση προς άγνωστο προορισμό και καταλήγουμε στο τρίτο κομμάτι με το όνομα «Νυχτώνει…» που παρόλο που είναι πιο κοντά στο δεύτερο (λόγο της χρήσης του πιάνου κυρίως) είναι πάλι μια άλλη πρόταση. Είναι με ένα τρόπο το τέλος του ταξιδιού. Ο προορισμός είναι πια κάτω από τα πόδια μας και είναι το μέρος που θα θέλαμε να είμαστε. Ένα ας πούμε παραδείσιο τοπίο με καφέ χώμα και πρασινάδες μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. Ο ουρανός κοκκινωπός από τους ιριδισμούς του φωτός της δύσης. Ένα γνώριμο περιβάλλον που δημιουργείται από την σίγουρη μελωδία που πλέκεται από αγγέλους γνωρίζοντες τον τρόπο. Τίποτα το περίεργο πια, τίποτα το ανησυχαστικό, μόνο η γνώση του άφθαρτου και απλού που χαρίζει τη γοητεία του στον άνθρωπο με θέρμη. Και όμως πάντα καραδοκεί η στιγμιαία σκέψη της μελαγχολίας.