The 3rd day

"Tίποτε δεν τους σώζει τους Illegal Operation, αν τυχόν δεν έχουν καλά τραγούδια και το ρίξουν στο κύριε ελέησον τους ικανούς κιθαρίστες σου". Και ποιον σώζει θα μου πεις; Ε, να τα λέμε όλα τώρα. Κάποιους τους σώζει. Λίγο να συντονιστείς με την εποχή, λίγο να σε παρασύρει το κύμα της άγνοιας των γύρω, που εύκολα μετατρέπεται σε hype, και μετριότητα αν είσαι, έστω και λίγο θα επιβιώσεις. Εν προκειμένω όμως και μόνο η πεντακάθαρη blues/rock παραγωγή με το πιάνο να συνομιλεί με ακουστική κιθάρα και να φτάνουν στα αυτιά μας αμφότερα ατόφια, θα αρκούσε ίσως να τους στείλουμε στο εξώτερο το πυρ και ακόμη παραπέρα.

Άσε που είναι γεμάτοι και από μονάδες φίρμες και πολυπράγμονα άτομα. Αγγελάκης και δεν συμμαζεύεται (ή μπας και έφυγε και αυτός και ξεφτυλιστώ; δες και Υ.Γ.). Τι θέλουν, θα μου πεις, και μας ταλαιπωρούν μέσα από χίλια δυο σχήματα, συνεργασίες και μετερίζια. Είναι και μεγάλοι σε ηλικία, ε; Σε μια χώρα που δεν υπάρχει άπλετος χώρος για rock 'n' roll, ίσως δεν θα έπρεπε να δικαιολογείται τόσος χρόνος. Και ακόμη και αυτό το αρχετυπικό blues δεν το υπηρετούν με το τυφλό πάθος των Blues Wire ας πούμε, ώστε να τραβήξουν σαν μαγνήτης όσους πουριτανούς έχουν απομείνει. Στρίβουν κάθε τόσο πέρα δώθε και τα slide τους δεν είναι και τόσο ορθόδοξα.

Όπως έχετε όμως υποψιαστεί ήδη και από τον ατυχή πρόλογο και τα τραγούδια υπάρχουν και ο ηλεκτρικός ήχος τους ακούγεται ευχάριστα παραδοσιακός. Δεν σκάβουν τάφους, όπως την πρώτη φορά, δεν επιστρατεύουν ιδέες όπως την δεύτερη (εδώ διαφωνούμε με τον Σκουζ), αλλά δώδεκα χρόνια μετά ηχογραφούν επιτέλους το άλμπουμ που μπορεί να τους καθιερώσει ως σχήμα αυθύπαρκτο και με ουσία ύπαρξης. Θα επιστρατεύσω και πάλι το παράδειγμα των Sister Double Happiness και του μετέπειτα solo Gary Floyd για να υποδείξω πόσο ωραία γίνεται η δουλειά σε επίπεδο δωδεκαμέτρου και γύρω, χωρίς να αισθάνεσαι ίχνος από φορμόλη.

Κινούμενο σε σαφή όρια, είτε γκρουβάρει σε όμορφα στανταράκια όπως το Pay Day, είτε σκύβει πάνω στα συρτά όρια που χάραξε ο Αγγελάκης στο αμέσως επόμενο You Should Be Loved, το The 3rd Day είναι δίσκος απαλλαγμένος από πολλά άγχη. Έχει και ένα κάργα cave-ικό (άλλα όχι Madrugad-ικό, ε) παρακάτω, που μας θυμίζει ότι η μουσική μας υπήρξε και αυτή κάργα παραδοσιακή κάποτες. Έχει μεταφρασμένο Καβάφη, αλλά και όμορφους πρωτότυπους στίχους από συνήθεις υπόπτους.

Δίσκος μουσικών (οι μουσικοί - των μουσικών) σαφώς, αλλά διόλου κακότροπος απέναντι σε εμάς τους ακροατές. Πιθανόν να μην είναι το αγαπημένο σας είδος μουσικής, όπως δεν είναι και το δικό μου. Πιθανόν να μην θεωρείτε τα blues αρχή τους παντός, όπως προσπαθώ να κάνω κι εγώ. Σαν πέφτεις όμως πάνω στο ροκ το αληθινό, τελικά δεν μπορείς να σταθείς έστω και για λίγο, κι ας κινήσεις για αλλού μετά, έστω και για πολύ άλλού, για να ξεπλύνεις και την ντροπή που λένε. Τελικά έχω μπερδευτεί... εμείς τι μουσική ακούμε; Πάντως προσπάθησα να ακούσω και Manticore's Breath, αλλά τελικά δεν τα κατάφερα, αν λέει κάτι αυτό.

Υ.Γ.: Ωραίο gatefold διπλό βινύλιο από την Inner Ear και πάλι, με ενσωματωμένο το CD, αλλά θα το πω και το παράπονο μου. Δεν ξέρω αν τυχόν το κρατάν μυστικό οι ίδιοι οι Illegal Operation, αλλά πολύ θα ήθελα να ξέρω από ποιους ακριβώς απαρτίζεται η μπάντα στα τώρα, ποιοι συμμετείχαν στην ηχογράφηση κλπ. Ωραία τα περί Μισισσίπη και βάλτων της Αθηναϊκής νύχτας στα Δ.Τ., αλλά και κάτι πιο χρηστικό δεν βλάπτει.