The bust
Κανείς δε γλυτώνει από την τηλεόραση... κι από τις μνήμες που σιγά σιγά δημιουργεί. Και δεν είναι μόνο οι εικόνες που αποθηκεύονται στην προσωπική μας αλάνα, είναι και η μουσική της που δε την σβήνει ούτε η βροχή του χρόνου, ούτε το ξέφτισμα της ακουστικής μας μνήμης. Καλύτερος θεματοφύλακας αυτών των αναμνήσεων δεν υπάρχει από τα ίδια τα «σήματα» των τηλεοπτικών εκπομπών. Ειδικά από κείνες που μας χάρισαν ώρες ψυχαγωγίας, προτού το χαζοκούτι γίνει σκουπιδοτενεκές. Προσωπικά έχω αποθηκεύσει στιγμές που δεν ξεχνάω.
Το κομμάτι του τέλους του Ηill Street με τον captain Furillo να αποδιώχνει τις σκοτούρες της μέρας αγκαλιάζοντας την πλάτη της εισαγγελέως. Την κάμερα να απομακρύνεται δείχνοντας τους βρεγμένους δρόμους της Νέας Υόρκης. Την χλιδή της Δυναστείας, με τα σπίτια όπου κάθε γωνιά τζάκι και ίντριγκα (Βill Conti). Το περιπετειώδες πετρελαιοκίνητο tune του Dallas (J.Immel), τους λευκούς διαδρόμους - «σταυροδρόμια ψυχής» των Peyton Place και General Hospital (F.Waxman, J.Urbont), τα κυνηγητά του Fugitive (P. Rugolo). Όλα εκλάμψεις ζωών που ζήσαμε έστω και απ' την απέξω.
Οι Illegal Operation είναι το πρώτο σχήμα παγκοσμίως απ' όσο τουλάχιστον γνωρίζω που ασχολήθηκε κάπως περισσότερο με τα σήματα αυτά. Αν πέφτω έξω διορθώστε με, με ενδιαφέρει το θέμα. Έστω και σ' ένα μικρό δισκάκι λοιπόν, διασκευάζει τρία τέτοια από «γνωστές» σειρές που χάραξαν τη δική τους ηλεκτρομαγνητική πορεία στα σαλόνια μας - τις βλέπετε στους τίτλους. Μουσικά θέματα με ροκ ακτίνες εμβέλειας και περιπετειώδη διάθεση. Βέβαια το υπερκλασσικό κομμάτι απ' τους «Αντίζηλους» του John Barry, που υποδειγματικά περφόρμαρε κι ο Paul Haig και ψυχροπολεμικά περιμένουμε την άποψη των Heist, είναι το κερασάκι. (Στ' αλήθεια πόσοι άλλοι ασχολήθηκαν με τούτο το απέραντο τιουνοστάσιο; Λίγο οι Times στην αρχή τους, μετά ουδείς). Το ενδιαφέρον όμως είναι και στα άλλα : τα υπονομεύουν, τα ρίχνουν σ' ένα βούρκο ενός «βρώμικου» ήχου και πειραματικότερου μπακγκράουντ. Με το σεβασμό που ταιριάζει στην ιστορία ενός πρωτότυπου και το φτύσιμο που επιβάλλεται στη διασκευή του. Το τέταρτο δικό τους είναι στο ίδιο κλίμα, θα μπορούσε να είναι από οποιοδήποτε αμερικάνικο σήριαλ των 70ς έως 00ς. Εδώ δείτε και το cd-rom track, απ' τα λίγα που αξίζουν τον κόπο.
Οι Illegal Operation είναι έξι. Θα' πρεπε να το έχουμε καταλάβει πως πίσω από τις συνεχείς μεταλλακικές ιδέες τους κρύβονται 2 μιας σκηνής που περιμένουμε τα καλύτερα : Αντώνης Λιβιεράτος και Μανώλης Αγγελάκης. Κημπορντς και σλάϊντ κιθάρα αντίστοιχα. Τους πλαισιώνουν (τηλεοπτικό ρήμα...) οι Μάριος Σαρακηνός (ντραμς), Κώστας Καταληματίας (μπάσο), Στάθης Ιωάννου (κιθάρες), Κώστας Κοτζαμπόπουλος (κιθάρες). Πέρσι κυκλοφόρησαν το παρθενικό τους Blues Project - ένα περίτεχνο μείγμα μπλουζ, ροκ, ρυθμού, θορύβου. Και το κυριότερο, το ελπιδοφορέστερο, το προσφιλέστερο : ιδεών. Από τέτοιες πάσχουν όλες οι τοπικές σκηνές, και τέτοιες πια μπορούν μόνο να μας σκλαβώσουν.
