Life. Love. Flesh. Blood

Η Imelda May χωρίς τον Darrel Higham είναι μια άλλη προσωπικότητα. Μετά τον χωρισμό του ζευγαριού στη ζωή και στο πάλκο, η May αναζητούσε έναν νέο εαυτό απαλλαγμένο από τα κλισέ και τις εικόνες που είχαν γι’ αυτήν οι φαν του παρελθόντος. Το rockabilly, το swing, και ότι άλλο βρισκόταν πίσω από το λαδωμένο – σήμα κατατεθέν – τσουλούφι της άρχισε να ξεθωριάζει.

Βρέθηκε στον δρόμο των στούντιο, φάτσα κάρτα με τον κ. T-Bone Burnett, τον μάγο που μεταμόρφωσε την Alison Krauss, δίνοντας της για παρτενέρ τον Robert Plant, σε έναν αστέρα πρώτου μεγέθους με πέντε Grammy, εδώ της έδωσε παρτενέρ τον Marc Ribot, τον Jeff Beck και τον Jimmy Page στις κιθάρες. Τι θα έπρεπε να περιμένουμε; Το λιγότερο μια απόλυτη μεταμόρφωση. Το κοκοράκι στο μαλλί έφυγε, έγινε πίσσα μαύρο και έπεσε στους ώμους, τα μεσάτα γιλέκα έφυγαν όπως και τα πολύχρωμα κολάν και έγιναν μακριές μαύρες φούστες. Τα φωνητικά της ένα υβρίδιο από Rosanne Cash και Norah Jones.

Το σκουρόχρωμο “Life, Love, Flesh, Blood” έχει όλα τα συστατικά για να είναι ένας ξεχωριστός δίσκος. Κάθε μία από τις τέσσερεις λέξεις του τίτλου είναι μια πληγή που γίνεται θαύμα, μια κραυγή που γίνεται ύμνος, ένα πάθος που επιζητεί καθολική κάθαρση. Στο “Black Tears” με τον Jimmy Page στην κιθάρα, η Imelda May είναι η Ιφιγένεια που θυσιάζει παρελθόν και παρόν, ψυχή και σώμα στον βωμό της αγάπης. Στο “Call me” δίνει μια περήφανη ερμηνεία στον έρωτα που αφήνει, χωρίς λυγμούς, χωρίς υποσχέσεις αλλά με πολλά ερωτηματικά. Στο “Should’ve been you” είναι η γυναίκα που ξέρει να ζει τα λάθη της.

Η σκοτεινή παραγωγή του T-Bone Burnett φωτίζει όλο το ταλέντο της Imelda May, με την ίδια να έχει αναλάβει το βάρος των στίχων, κάνοντας τους «κομμάτια» του εαυτού της με την ερμηνεία της. Ο δίσκος θα μπορούσε να κλείνει με το σπαρακτικό ηλεκτρικό κρεσέντο της May στο “Leave me lonely” γιατί μουσικά το τελευταίο κομμάτι του δίσκου “The girl I used to be” είναι το πιο αδύναμο και μόνο ως μήνυμα αλλαγής πορείας της ζωής της στέκει. Αυτό που θα λέγαμε σε μια φίλη μας, χτυπώντας της στο ώμο σε απλά ελληνικά: «πάμε γι’ άλλα».