Black earth

Σαν να άργησε, έχω την εντύπωση, η Kranky, αλλά έβγαλε τρελό λαγό (κυριολεκτικά) από το καπέλο. Καμιά σχέση με τα λευκά λαγουδάκια των ταχυδακτυλουργών. Εδώ μιλάμε για μαύρο! Με βλέμμα "πειραγμένο" καρφώνει και προσκαλεί για βόλτα στην "Black Earth". Σίγουρα κάτι έχει πάρει, αλλά τον εμπιστεύομαι τον psycho λαγό.

Οι Implodes (τετραμελής μπάντα από το Σικάγο) δεν πρέπει να ζορίστηκαν πολύ να πείσουν τους συμπολίτες τους της Kranky να συνεργαστούν. Στο site της εταιρίας υπάρχει σαφής περιγραφή της Black Earth. Sorry παίδες αλλά θα μείνω στα του blog σας αναρτημένα: sounds from deep space, beneath the sea, hidden caves and unexplored forests.

Οι μισοί δεν είναι νέοι παίχτες και μάλλον αποτελούν τα lim που ορίζουν το πεδίο της μουσικής των Implodes. Ο κιθαρίστας Ken Camden αγγίζει το παγωμένο -oo με τον μίνιμαλ "Lethargy & Repercussion" δίσκο του, πάλι από την Kranky αρχές του 2010. Από την άλλη ο μπασίστας Matt Jencik με τις πενιές του στους Don Caballero κινείται προς το καυτό +oo.

Ο δίσκος δεν έχει κενά και ο ήχος είναι πυκνός και συμπαγής με δύσκολα μονοπάτια. Ακούγεται ολόκληρος χωρίς διακοπές και πηδήματα κομματιών. Μονορούφι 45 λεπτά και φτου κι απ΄την αρχή. Είναι από αυτούς που άλλο νεύρο ερεθίζουν και άλλο εγκεφαλικό κέντρο ενεργοποιούν. Ενώ το ερέθισμα είναι ηχητικό, το αποτέλεσμα είναι οπτικό (τουλάχιστον). Κάτι σαν "βλέπω ήχους και ακούω εικόνες".

Το κυνηγητό του λαγού-οδηγού ξεκινά αφού πρώτα (με το τελετουργικό που προτιμάς) σου ανοίγει αργά, για ενάμισι λεπτό, την πόρτα. Αμέσως μετά αφήνει τις αβρότητες και χάνεται στις σκιές της Black Earth. Άσχετα με τι ζέσταμα πρόλαβες να κάνεις, τώρα πρέπει να τρέξεις με το "Marker" και το "Meadowlands". Το δεύτερο γυρνάει σε εποχές που οι προσμίξεις στο dark wave ήταν 0%. Δηλαδή 100% απόλαυση που έλεγε και η διαφήμιση. Άρα και το διαμαντάκι του δίσκου.

Το άλμπουμ δεν έχει βεβαίως μόνο τρέξιμο. Έχει και βουτιές μέσα από "White Window" που οδηγούν σε απολαυστικές αιωρήσεις συντροφιά με την "Wendy". Υποβρύχιες σε σπηλιές ή στο κενό του deep space για τους κλειστοφοβικούς. Έχει κιθαριστικές περιπλανήσεις σε σκοτεινά δάση γεμάτα "Screech Owl". Με λίγη προσπάθεια θα συναντήσεις και την ιέρεια καθώς αναδεύει το "Oxblood" φίλτρο της. Αποτελείται από ambient, psychedelic, rock, μικρές δόσεις από experimental drone, post rock, shoegaze, gothic και πολλά άλλα που κυκλοφορούν στο δίκτυο. Το βέβαιο είναι ότι από αυτό είχε πιει ο λαγός και ότι μετά την πρώτη δοκιμή μου δημιούργησε ήδη εξάρτηση.

Κατ εμέ, ο καλύτερος δίσκος πρωτοεμφανιζόμενου γκρουπ, μέχρι τώρα, για το '11. Με αγωνία για την συνέχεια. Μέχρι τότε ξανά και ξανά βόλτα με το λαγό...