In the city
Αν τυχόν δεν τους αρκεί η μία ντουζίνα, έχω και έναν δέκατο τρίτο λόγο για τον οποίο οι Infidelity (ενδέχεται) να μη γίνουν ποτέ διάσημοι: τείνουν να πέφτουν θύματα παρεξήγησης. Μόνο ως τέτοιο μπορώ να χαρακτηρίσω το γεγονός ότι για δύο μήνες τώρα, η νέα τους δουλειά με είχε απογοητεύσει, χωρίς τελικά να την έχω ακούσει. Διότι όπως αποδείχτηκε ό, τι άκουγα ήταν "δουλειά" άλλων και όχι δική τους. Συνεπώς όταν στο πρόσφατο live τους άκουσα τραγούδια ιδανικής κιθαριστικής αιχμής όπως τα Underestimate Me και The Men You Can't Trust... εύλογα απόρησα γιατί δεν τα έβαλαν στο δίσκο. Καταραμένες CD- ιέρες αυτοκινήτων με τις πολλαπλές θέσεις. Επανορθώνω άμεσα.
Αν τυχόν θες να εντάξεις τους Infidelity στην κατηγορία "δεν θα σώσουν το ροκ", το παρόν άλμπουμ δε θα σου φέρει αντίρρηση. Διότι αυτοί που δεν θα σώσουν το ροκ, ομοίως δεν ανεμοδέρνονται στην αναζήτηση του επίκαιρου ανθυποστύλ, δεν αδιαφορούν για το δέσιμο του ήχου τους και κυρίως δε θυσιάζουν τις επιθυμίες τους σε τάσεις εποχών και προτάσεις εταιρειών (όλο τα ίδια λέμε, αλλά όλο τα ίδια ισχύουν, για αυτό και τα λέμε). Και αν τυχόν λέγονται Infidelity και είναι από το Κιλκίς θέτουν νέες διαστάσεις στην έννοια "ανεξάρτητο ροκ" και κατά κάποιο τρόπο καταλήγουν να το σώζουν, καθώς το απομακρύνουν βίαια από την πρωτεύουσα πλάνη στην οποία έχει την τάση να παρασύρεται κάθε τόσο, και ειδικά στις πρόσφατες ημέρες.
Στο In The City πρωταρχική εντύπωση κάνει η εμμονή μιας μπάντας που βγαίνει αποφασισμένη από το studio σχετικά με το πώς θα ακουστεί, πόσο (δυνατά) θα ακουστεί, σε πόσες κιθάρες θα επιτρέψει την είσοδο μέχρι να ακουστεί το stop και πώς θα τραβήξει τα τραγούδια της λίγο παραπέρα από το σημείο που δεν ενοχλεί το αισθητήριο του μέσου ροκ ακροατή, χωρίς παράλληλα να αδιαφορεί για τις τελικές αντοχές του. Παρά την "έλλειψη πιστότητας" λοιπόν, οι Infidelity τον βρήκαν για τα καλά τον "ήχο τους".
Κάπως έτσι ο ήχος των Infidelity απευθύνεται τόσο στον απογοητευμένο από το τελευταίο άλμπουμ μέσο οπαδό των Placebo και των Killers, όσο και σε αυτόν που ανησυχεί για το αν θα προλάβει κάποιος να φέρει τους Throwing Muses στην Ελλάδα μέχρι το τέλος της χρονιάς. Κοινώς οι Infidelity διχοτομούν τα οριά τους στη λεπτή, πλην απολύτως ορατή γραμμή, που κάνει τον εναλλακτικό ροκ ήχο απόκτημα των πολλών, αλλά όχι αναγκαστικά αφορισμό των λίγων.
Παρά τις αντιρρήσεις τους, επιδεικνύουν αυτή τη φορά εκπληκτική ευστοχία στο να χτίσουν σιγά- σιγά το ροκ single που κάθε μπάντα ονειρεύεται, έστω και για να μπορεί να νοσταλγεί ότι κάποτε το κατάφερε. Τραγούδια όπως το Leave Me Alone των Make Believe, το Clown των Abbie Gale και πλέον το Men You Can't Trust των Infidelity, δεν σκαρφάλωσαν σε κανένα indie chart, δεν "εξαργυρώθηκαν" σε συλλογές επιτυχιών και αδίκως δεν γνώρισαν το sing along που τους αξίζει σε φεστιβάλ χιλιάδων φανατικών. Αυτό όμως δεν τα καθιστά λιγότερο ικανά στο να σε συγκινούν όποτε επιστρέφεις σε αυτά και να προσπαθείς διακριτικά να διορθώσεις την παράλειψη. Πολλοί θα είναι αυτοί που θα σας συμπαθήσουν περισσότερο αν τα διαδώσετε!
Όπως και το Fall Back. Ένα τραγούδι συναισθηματικών και κιθαριστικών διαδρομών, στο οποίο με ευχάριστο τρόπο καθίσταται δυσδιάκριτο το που σταματάει η γνωστική ικανότητα των μελών μιας μπάντας με εύρος ακουστικού background από τη θέση του ακροατή και με περίσσευμα ενστικτώδους ανατρεπτικότητας από τη θέση του δημιουργού. Στα αξιοσημείωτα του δίσκου το καταληκτικό Silence, μια επιτυχής αναμέτρηση της μπάντας με έννοιες και πρακτικές, που πάντοτε διαπλέκονται στις διαδρομές του εναλλακτικού ροκ, αλλά λίγοι τη βγάζουν καθαρή με δαύτες. Δηλαδή και για να το πω λιανά, οι Indfidelity έρχονται αντιμέτωπο με τον σκόπελο του loud-quite-loud χωρίς να ακούγονται σαν ατυχής tribute band των R.E.M.. "Τρακάρουν" με το κιθαριστικό ambient και βγαίνουν από το όχημα δίχως αμυχές...
Σε μία μουσική περιφέρεια που οποιαδήποτε αναφορά σε μουσική συναισθηματικού βάθους μας ρίχνει είτε στην παγίδα του έντεχνου, είτε πλησίον αυτού σε εκείνη της ροκ μπαλάντας, οι Infidelity παρότι μπάντα με πλειοψηφία αρρένων μελών, εγγίζουν ευχάριστα τα όρια της... θηλυκής εναλλακτικής τραγουδοποίας, που ελάχιστα έχει εξερευνηθεί από την εγχώρια εναλλακτική σκηνή, ακόμη και στις σπάνιες περιπτώσεις των all female bands αυτής. Σχεδόν όπως το είχαν καταφέρει οι πρώτοι - πρώτοι Bokomolech... Χωρίς παρεξήγηση, ελπίζω!