The cross of my calling
Ο Κάρολος Μαρξ τσακωνόταν με τον Λίο Μπέρνσταϊν για τα κλασικά ζητήματα: Μισθός, τιμή, κέρδος, που κοιτούσες ρε όταν έδειχνα το παράδειγμα με τη σουπιέρα, σιγά μη με υποδυθεί ποτέ ο Αντωνόπουλος στο θέατρο, είναι ή όχι οι International Noise Conspiracy η επιτομή του στρατευμένου rock 'n' roll;
Δηλαδή, θέλετε τώρα να προβληματιστούμε πάνω στο ιδεολογικό προτσές των Lyxzen, Johansson, Stromberg and Dahlberg ή να εμβαθύνουμε στον μουσικό ωκεανό μπας και ακούσουμε τους ψύλλους να περπατάνε πάνω στη γάτα του David Toop όσο εκείνη λιάζεται στο μούχρωμα του Σαββάτου; Τίποτε από τα δύο, γιατί το γκαράζ ήταν πάντα μια υπόθεση κυρίως αδρεναλίνης, και έπειτα αντικατοπτρισμού της μέσης καθημερινότητας του μέσου προλετάριου ακροατή, στοιχεία που αποδεικνύουν τόσο οι περιπτώσεις των MC5 στο απώτερο παρελθόν, όσο και του George Magaret-Μαργαρίτη επί το ελληνικότερο και λαϊκότερο.
Οι σύντροφοι του σουηδικού μοντέλου όμως το χάνουν το παιχνίδι σε όλες τις γραμμές. Κυλάνε με ρυθμούς μεταγκαράζ ποπ στην κατηφόρα, στο τέλος της οποίας περιμένουν οι Manic Street Preachers και άλλοι ανάλογοι, ενώ στην κορυφή του σισύφειου βράχου τους καμαρώνει ο διαφθορέας συνειδήσεων Rick Rubin που τους έδωσε και τη σπρωξιά στο πωπουδάκι. Και αυτό είναι το κυριότερο πρόβλημα του (σχετικά) καινούργιου δίσκου τους αν θεωρήσει κανείς ότι ο "εσωτερικισμός" στους στίχους δεν είναι μια υπεργολαβία των newwaveάδων, αλλά όλοι έχουν δικαίωμα στην αυτοψυχανάλυση.
Το "Cross of My Calling" είναι ο μεγαλύτερος φόβος όσων συμπάθησαν κατά καιρούς τους INC. Μπορεί σε όσους έρθουν για πρώτη φορά σε ακουστική επαφή με την πάλαι ποτέ γκαραζοπάνκ κολεκτίβα να δουν το δίσκο με καλό μάτι, αφού έχει εκείνα τα crossover στοιχεία που "χαϊδεύουν αυτιά" όπως θα έλεγε και το μέσο στέλεχος του Π.Γ. του ΚΣ, της ΠΕ του ΚΚΣΕ. Γιατί όμως να θυσιάζουν οι Σουηδοί την πάλαι ποτέ τσαντίλα τους που έδινε χιτάκια του στιλ "Only lovers left alive", για να γίνουν πιο αναγνωρίσιμοι με τον τρόπο ακριβώς που μετατρέπει το ιδιαίτερο σε συνηθισμένο; Σαν τη μόδα με τα παντελόνια μέσα στις μπότες, δηλαδή.
Στον πάτο όλων αυτών μένουν από το ένδοξο μουσικό παρελθόν το Assassination of myself και το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου, για να τα κάνουν κορνίζα οι οπαδοί, περιμένοντας "καλύτερες μέρες".
Εμπρός λοιπόν, για το ενιαίο μέτωπο των γκαραζιέρηδων αντιεξουσιαστών, που στην επόμενη συναυλία των INC θα πρέπει να θυμηθούν να φωνάξουν "δε μας φτάνει ένα τραγούδι από όλο το δίσκο, αν είναι έτσι ακούμε και Preachers".
