A new morning, changing weather

Rock 'n' roll, το παλιό, το αειθαλές, το ανέγγιχτο από τα χρόνια. Αν μετρήσουμε και τα 50's αυτή η δεκαετία - η πρώτη του νέου αιώνα - είναι ήδη η έκτη στην μηχανή του. Και δεν έχουμε αμφιβολία ότι έτσι συνεχίζοντας η μακρινή στιγμή που ο άνθρωπος συνέδεσε τα καλώδια της πρώτης ηλεκτρικής κιθάρας θα αποκτήσει αξία εφάμιλλη της γνωστής των άλλων μνημείων. Ήταν άραγε ευχή ή κατάρα; Ελάτε τώρα, υπάρχει χώρος για τέτοιους αμαρτωλούς προβληματισμούς;

Η ηλικία και μόνον των σουηδών The (International) Noise Conspiracy του Dennis Lyxzen είναι αρκετή για να συμπεράνουμε ότι είναι από τους νεοφερμένους στο άρμα του garage-punk/rock. Έχουν όμως προσδεθεί τόσο γερά που μάλλον πολύ δύσκολα θα μετακινηθούν από εκεί. Τυπικά το νεώτερο κεφάλαιο μιας κατ' ουσία αρχαίας συνταγής δηλαδή. Και τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Ότι οι κιθάρες έχουν ρόλο πρωταγωνιστικό, ότι η rhythm section είναι στιβαρή και ογκώδης, ότι η χρονολογία κατασκευής του οργάνου είναι δυσδιάκριτη λόγω παλαιότητας, ότι η φωνή ξέρει πώς να γεμίζει τα αναγκαία με οργή, δύναμη, πάθος και ότι η παραγωγή και οι ενορχηστρώσεις της ηχογράφησης είναι οι άκρως απαραίτητες ώστε να μένει η ζωντάνια της πρόβας - με ανισομερή παραμόρφωση, μικροφωνισμούς κ.α. Το χρονικό μιας προβλέψιμης κουβέντας ανάμεσα σε έναν παππού από τα 60's, μερικούς μακαρίτες-φαντάσματα, την γενιά του σήμερα και έναν μεθυσμένο ηχολήπτη που βαριέται. Και όλα αυτά από μια χώρα με σεβαστή παράδοση στα του είδους.

Το 'Capitalism Stole My Virginity' ήταν όντως πολύ καλή επιλογή για single. Έχει και χτυπητό τίτλο που εύκολα μπορεί να γίνει σύνθημα. Όπως κάποτε το 'Raw Power' ή το 'Kick Out The Jams'. Τον συμπεριλαμβάνω στα εύσημά μου, έχει και αυτό την σπουδαιότητά του. Ακολουθεί από ότι μαθαίνω το 'Up For Sale', ρυθμικό και δυνατό - επίσης καλή επιλογή για κάτι τέτοιο. Αν κρίνω από τις δικές μου αντιδράσεις θα διάλεγα ακόμη το 'Born Into A Mess', το ομότιτλο του τέλους ή κάποιο από αυτά που έχουν επιπρόσθετα πνευστά ('Bigger Cages, Longer Chains', 'New Empire Blues'). Είναι όσα δίνουν κάτι στην ευδοκίμηση, πέρα από τα παραδοσιακά του είδους.

Θεωρώντας με πάνω-κάτω στον μέσο όρο εξυπνάδας όμως νοιώθω ανολοκλήρωτος που τελικά δεν κατάλαβα γιατί όλος αυτός ο θόρυβος για ένα νέο σχήμα που ανακάλυψε νωρίς την σκληρή πλευρά του υπόγειου rock και ακόμη δουλεύει κάτω από επιρροές. Υπάρχει χρησιμότητα για μερικά επιπλέον κατ' ομοίωση albums; Ξέρετε πόσες φορές η ιστορία έχει επαναληφθεί και τα έχουμε ακούσει όλα αυτά, με τον ίδιο ή και καλύτερο τρόπο; Ξεκίνησα να μετρώ όσα albums στην δισκοθήκη μου τα ρίχνουν κατακέφαλα στο παρόν, αλλά σταμάτησα όταν έχασα τον λογαριασμό. Μετά φταίω εγώ;