Οι Interpol είναι η καλύτερη rock μπάντα που εμφανίστηκε μέχρι στιγμής στα 00s. Τελεία και παύλα! Όσο λυτρωτικά άναρχο και αν ακούγεται το gang rock των Libertines, όσο και αν επαναφέρουν ιδανικά στο indie την χαμένη του glam αίγλη οι Franz Ferdinand, όσο και να κόπτονται όλοι οι υπόλοιποι για τους White Stripes, εγώ θα επιμένω. Μόλις σβήσει το hype, οι Interpol θα είναι αυτοί που θα εμπιστευόμαστε τυφλά για το δογματικό indie rock του μέλλοντος μας.
Κλασσική περίπτωση δυσκολίας. Μια μπάντα έρχεται αντιμέτωπη με το εξαιρετικό ντεμπούτο της, τους διθυράμβους που το ακολούθησαν και τους θρύλους για τα δεκάδες συγκροτήματα που χάθηκαν ύστερα από έναν εκρηκτικό πρώτο δίσκο. Αηδίες...
Το 'Antics' ακούγεται λιγότερο user friendly, από το 'Turn on The Bright Lights', είναι ασφαλώς περισσότερο εσωτερικό παρά μελαγχολικά επικό, και σίγουρα δεν προσφέρεται για τροφή σε όσους θέλουν απλά "τραγούδια που να θυμίζουν αυτά των Joy Division". Η περίπτωση μου θυμίζει το δεύτερο δίσκο των Pearl Jam, που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να είναι μια πρόωρα σερβιρισμένη "σούπα" ύστερα από την μαζική ροκ υστερία του 'Ten', και όμως παραμένει μέχρι και σήμερα ο καλύτερος δίσκος τους. Και έχω επίσης την αίσθηση ότι οι Interpol θα εξελιχθούν μες στα χρόνια σε μια μπάντα που θα υπάρχει καταρχήν για τους οπαδούς της μέσα από κάθε φορά λιγότερο σπουδαίους, αλλά πάντα ατελώς χαρισματικούς δίσκους...
Δραματικοί και αγχωμένοι όπως και την προηγούμενη φορά, οι Interpol φορτώνουν τις συνθέσεις του 'Antics' με το μεγαλείο της ανασφάλειας, που χάρισε αιώνια undergoround δόξα σε γκρουπ όπως οι Chameleons και γκρεμοτσάκισε προβληματικούς rocker σαν τον Ian Curtis, θέτοντας σοβαρή υποψηφιότητα για τη θέση των βασιλιάδων της κιθαριστικής απομόνωσης στην τρέχουσα δεκαετία.
Κλειστοφοβικοί post punk ύμνοι, όπως το 'Slow hands' και ένα κλείσιμο δίσκου που θα μπορούσε να σταθεί ζόρικα δίπλα στα καλύτερα τραγούδια των Sound. Μπάσο, κιθάρα, ντραμς και τα φωνητικά της απόγνωσης φθάνουν ατόφια στα αυτιά και την ψυχή σου, μέσα από μια εκπληκτική νοσταλγικά ξερή παραγωγή... ενώ οι βοηθητικοί ήχοι (στοιχειωμένα πλήκτρα και τα ρέστα) ολοκληρώνουν το σκηνικό με ιδανικό τρόπο. Το 'Antics' ραγίζει σε όλη τη διάρκεια του και στο τέλος αντί να σπάσει και να καταρρεύσει, στέκεται περήφανο και δυνατό σαν κάθε new wave-άδικο άκουσμα που σέβεται τον εαυτό του, την ιστορία του και τους ακροατές του.
Όσο περισσότερο μιλάει κανείς για τη μουσική των Interpol και κυρίως για την ατμόσφαιρά που αυτή δημιουργεί, τόσο λιγότερο μπορεί να αποφύγει την παγίδα των συνεχών αναφορών σε ονόματα του πρόσφατου παρελθόντος. Ας κλείσουμε λοιπόν απλά με την υπενθύμιση ότι πρόκειται για το γκρουπ εκείνο που έπεισε τον Γιώργο Κοτσώνη (=γραφικός οπαδός των πρώιμων U2, του αυτοκράτορα Άρη, του Ian Curtis και του Νίκου Γκάλη) να ασχοληθεί και πάλι με έναν καινούργιο δίσκο ύστερα από αιώνες σκωπτικής αρχαιολατρίας. Και αυτό τους το κατόρθωμα δεν πρόκειται να το ξεπεράσει ποτέ και κανείς.