Our love to admire
Απεχθή κλισέ του μουσικού τύπου, ν. 316: το πολυεθνικό ντεμπούτο! Η ιερή εκείνη στιγμή κατά την οποία πέφτουν οι υπογραφές, τελειώνει το νταραβέρι και η καλοκάγαθη ανεξάρτητη εταιρεία παραδίδει το καμάρι της στην αδηφάγο πολυεθνική. Πλην όμως η αδηφάγος τυγχάνει και καλοπληρωτής και στο τέλος όλοι αποχωρούν ευχαριστημένοι. Σε έναν ιδανικό rock 'n' roll κόσμο όλα αυτά θα συνέβαιναν με τον τρόπο που περιγράφεται στο 24 Hour Party People το dealing ανάμεσα σε Factory και London Records με item του πόθου τους Happy Mondays. Ακόμη και εκεί όμως αλλιώς έγιναν τα πράγματα και αλλιώς μας τα διηγείται ο συμπαθής κατά τα άλλα Tony Wilson.
Επί του παρόντος, οι Interpol αποχαιρετούν τη Matador και τους καλωσορίζει η Capitol. Αυτά όμως ελάχιστη σημασία έχουν. Αν κάτσουμε άλλωστε και κάνουμε ένα σχεδιάγραμμα διασύνδεσης πολυεθνικών και ανεξάρτητων σήμερα, λίγα είναι τα labels που θα σταθούν μόνα τους σε μια γωνιά...
Το τρίτο άλμπουμ των Interpol ξεκινάει με τον πιο παγωμένα θλιβερό τρόπο που θα μπορούσε να ελπίζει ακόμη και ο πιο κατατονικός φανατικός οπαδός τους. Κάτι φώτα που είχαν ξεμείνει αναμμένα είναι πλέον στο turn off οριστικά και αυτό το αργόσυρτο requiem είναι που επισφραγίζει την υποψία ότι δεν πρόκειται περί τυχάρπαστων που είδαν σκοτάδι και μπήκαν στην black wave αναβίωση των 00s. Την ίδια στιγμή προσφέρουν, στον ίδιο κατατονικό τύπο, για πρώτο single ένα κομμάτι του οποίου η γενικότερη αίσθηση ελάχιστα απέχει από σκοταδιστικά anthems του τύπου Obstacle 2 και εν συντομία το πρώτο άλμπουμ των Interpol είναι και πάλι εδώ, με τις ηδονικές "δυστροπίες" του Antics να αποφεύγονται επιμελώς.
Από τις αρχές του Μάη ήδη το Heinrich Maneuver είναι το ιδανικό τραγούδι-ώμος για να ακουμπήσουν πάνω του όσοι χώρισαν πρόσφατα και παρά το δυσάρεστο του πράγματος δεν είδαν και τον κόσμο τους να γκρεμίζεται ολοκληρωτικά (για τους άλλους υπάρχουν πάντα οι Of Montreal). Όσους Interpol-ικούς βαμμένους ξέρω εγώ, θα επέλεγαν το Scale στη θέση του, που είναι και το πιο περίτεχνα δομημένο τραγούδι του δίσκου, με παύσεις, αλλαγές ταχυτήτων και δεικτικές κουβέντες προς το αντικείμενο της απώλειας (πάλι;).
Σε θέση μάχης βρίσκονται και οι ορθά αιωρούμενες κιθάρες και η διάθεση να υπερτερούν οι μελωδίες έναντι του θορύβου, ομοίως και οι ρυθμοί που με λίγη προσπάθεια μπορούν να δώσουν βήμα σε μια υποτυπώδη παρέλαση νεοσύλλεκτων. Εκεί που δεν "κόβουν" όσο πρέπει οι κιθάρες, είναι που αναλαμβάνουν επιπλέον "έργο" τα πλήκτρα. Στο εγγύς μέλλον θα διαβάσετε λογικά άπειρες αναλύσεις για τα πλήκτρα που εισέβαλλαν στον κόσμο των Interpol, κάτι τέτοιο όμως ήταν πέραν του αναμενόμενου δεδομένης της πηγής από την οποία αντλούν την ταλαντούχα τους έμπνευση. Ποτέ δεν τους είχαν λείψει άλλωστε. Απλά τα έκρυβαν επιμελώς.
Στην ερώτηση αν το timing είναι σωστό για τους Interpol, η απάντηση πλέον το θέλει κάτι παραπάνω από σωστό. Ως σύγχρονοι των Joy Division θα έπρεπε να περιμένουν μνημόσυνα και revivals για να τραβήξουν την προσοχή πάνω τους. Αν δεν είχαν βέβαια την "τύχη" σχημάτων τύπου Chameleons, οπότε θα επέπλεαν ακόμη στη σκουριασμένη λήθη της cult υστεροφημίας. Σήμερα καταδικάζουν σε ανυποληψία κάθε άλλο επίδοξο dark-wave στρατηλάτη και μπροστά σε ένα δικό τους τυπικό τραγούδι (όπως το My Chemistry - που παρά το θανατηφόρο δίστιχο, είναι το πιο αδύναμο του δίσκου), η καλύτερη στιγμή των "νέων" Editors μοιάζει άχαρα ξεθωριασμένη (κάποιος να αλλάξει το μαύρο μελάνι στο φωτοτυπικό των συνθέσεών σας παιδιά!).
Είσαι καχύποπτος και σίγουρα αναρωτιέσαι αν είναι ποτέ δυνατόν ένα συγκρότημα που με δύο άλμπουμ στη Matador πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο να αλλάξει τώρα τακτική και να ηχογραφήσει κάτι άλλο από αυτό που περιμένουν οι οπαδοί του. Ρε μπας και τους έχουν δεμένους με ρήτρες, υποχθόνιους όρους και "τρελά" συμφωνητικά στα οποία προβλέπεται η ένταση του μπάσου του Carlos D. (όχι όμως και το μήκος του πιο άθλιου μουστακιού στον πλανήτη rock 'n' roll - α ρε Cave τι τους έκανες!) και οι φορές που θα επαναλαμβάνει ο Banks την εκάστοτε φράση κλειδί. Ρε μπας και δεν πήρες χαμπάρι ακόμη ότι οι Interpol παραμένουν εφτά χρόνια μετά το καλύτερο εν ζωή rock συγκρότημα, χωρίς καν να νοιάζονται να ανανεώσουν στο παραμικρό το ροκ και τις παραμέτρους αυτού; Θα ανατρέξεις στους Bad Seeds για τον αμέσως προηγούμενο κάτοχο του θρόνου!
Χωρίς rhythm section, γυμνό, άναρχο και ημιθανές το Lighthouse έχει κάτι που μου ακούγεται σα flamenco κιθάρα. Το flamenco όμως θέλει μπόλικο νερό και όχι απαραίτητα ναρκωτικά ή αλκοόλ. Σε απόλυτα βαρύ κλίμα εν μέσω μπόλικου distorted θορύβου και της καθιερωμένης κραυγής απόγνωσης, οι Interpol στήνουν ένα τελευταίο εμβατήριο και μένεις να αναρωτιέσαι αν τελικά όλα όσα σου είπαν ήταν όντως απαισιόδοξα ή αν εσύ ήθελες να τα εκλάβεις κάπως έτσι.
Κόβω μισό βαθμό, μέχρι να κόψει το μύστακα ο Carlos (να το τσεκάρετε, θα το προσθέσω κάποτε!)
