Interstellar overdrive
Η δισκογραφική επανεμφάνιση της ιστορικής Pegasus Records γίνεται με έναν αιφνιδιαστικά εντυπωσιακό τρόπο : την κυκλοφορία του πρώτου album των Interstellar Overdrive. Και την στιγμή που η αλήθεια δύναται να περιγραφεί με λίγες μόνον φράσεις, δεν χρειάζονται περιττές φλυαρίες.
Οι μουσικοί που απαρτίζουν το συγκρότημα έχουν αφομοιώσει επιρροές από ακούσματα, τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, όσο είναι το gothic rock του πρώτου κύματος, το progressive rock στα τελευταία του ψυχοακουστικά highlights και η γκριζωπή pop της περίφημης γενιάς X των 80's. Και είναι όλα αυτά που μετουσιώνονται, αναπλάθονται και βγαίνουν σε αυτό το, αποκαλυπτικό όσο και δυνατό, δέσιμο του νοσταλγικού, που χαρακτηρίζει το σύνολο του παρόντος, πετυχαίνοντας αβίαστα να ξύσει μέσα μου παλιές πληγές, ξεχασμένες εικόνες, αναμνήσεις, ακόμη και όταν φαντάζει ότι ισορροπεί μεταξύ σφυριού και άκμονα, ώστε να μην βαφτιστεί από τους κακεντρεχείς αναχρονιστικό, γραφικό ή παλιομοδίτικο.
Ευτυχώς όμως, η εμπνευσμένη του αρτιότητα, έτσι όπως δημοσιοποιείται απροκάλυπτα στην περιεχόμενη, εξαιρετική, ομάδα συνθέσεων, τους αποστομώνει.
Και αν είναι οι φορτισμένες φωνητικές εξάρσεις της Άρτεμις Μπόγρη που αναδεύουν τα συναισθήματα μέσα μου σε τρικυμία, είναι το βιολί του Ντίνου Μπουραντά αυτό που για κάθε ταλάντωση των χορδών του πληρώνω, στην φωτιά που ανάβει, ένα εφηβικό μου όνειρο. Πως κατάφεραν να το ενορχηστρώσουν τόσο θαυμάσια δεν κάνω λόγο, αλλά ξεσκόνισα από τα ράφια μου τα ξεχασμένα πρώτα των King Of The Slums, για να βρω κάτι αντάξιο του.
Το 'Interstellar Overdrive' έχει στίγμα, το οποίο οριοθετείται με εγχώρια πρότυπα, κάπου ανάμεσα στους Common Sense και τους όψιμους Into The Abyss και παρόλη την ταιριαστή, αλλά θαμπή, παραγωγή του, έδωσε με ένα ήσυχο παρόν μια από τις πιο υπέροχες στιγμές που συνέβησαν στην νέα μουσική σκηνή αυτού του τόπου, για το τρέχον έτος.
Οι συμμετοχές των Δημήτρη Ιωάννου (Bocomolech) στο 'Its Golden Light' και Πέπη Κοσμά (Weaver's Daze) στο 'Flattered', ρετουσάρουν κάτι, ήδη αρκούντως και φιλόδοξα, πετυχημένο, ανάγοντάς το μια εκδοχή ψηλότερα, λες και εκεί που ήταν δεν ήταν αρκετό. Για αυτό και τους αξίζει να αναφερθούν ξεχωριστά.
