Surface b
Τα δύο χρόνια δεν είναι ούτε λίγος, ούτε πολύς χρόνος. Θα έλεγα πως τις περισσότερες φορές είναι ο ιδανικότερος, κρατώντας τη θύμηση ζωντανή και σπάζοντας την κατάλληλη στιγμή τον κύκλο της αναμονής (αναμένω όταν ελπίζω εξάλλου). Τόσο σχεδόν χρειάστηκαν και οι Interstellar Overdrive για να ετοιμάσουν και να καταθέσουν φέτος τη συνέχεια του προ διετίας πολύ σημαντικού ντεμπούτο τους. Με κάτι εξίσου εκφραστικό και ουσιαστικό.
Το ολοκαίνουργιο 'Surface B' (επίσης από το label της Pegasus Records) είναι μια αρκούντως ώριμη και προσεχτικά μελετημένη δουλειά. Το συγκρότημα έχει δώσει έμφαση στην παραγωγή και στις ενορχηστρώσεις, δύο από τα αδύναμα σημεία του 'Interstellar Overdrive', που όμως ακόμα και σήμερα περνούν ως ασήμαντα μπροστά στην πληρότητα των συνθέσεών του καθαυτών. Δείχνει επίσης πως οι Interstellar Overdrive συνεχίζουν να ψάχνουν τον ήχο τους, δεν σταματούν να τον εμπλουτίζουν και να αφομοιώνουν σε αυτόν νέα στοιχεία και αν μην τι άλλο οι πόρτες που ανοίγουν προς το άγνωστο (πρόκληση και αναζήτηση μαζί) τους δικαιώνουν. Το φορτίο του 'Surface B', αν και φαινομενικά μελαγχολικό, φέρει τις ακτίνες του φωτός βαθιά κάτω του δέρματος. Η ζωή, η κίνηση και η αναπόληση δένονται μεταξύ τους με βελούδινα μαντήλια και ακολουθούν χορευτικές πιρουέτες, τη μια σαφείς και την άλλη καλειδοσκοπικές.
Εξαιρετικά, απρόβλεπτα και πολυσχιδή στην ανάπτυξή τους τα instrumentals 'Instrumental Idea #1' και 'Music For The Trees' - σα μικρές, αυτοδύναμες περιπέτειες σε τοπία του νου που παρεισδύουν με κινηματογραφικούς ελιγμούς στην πραγματικότητα, αφήνοντας σε έντονη προβολή (αλλά όχι πρώτη) τους ήχους των εγχόρδων. Στο δεύτερο χρησιμοποιήθηκε και η φωνή του Noam Chomsky, από ό,τι διαβάζω στο ένθετο του cd, με τη σύμφωνη γνώμη του ιδίου. Ωραία παρέα, όντως!
Δεν ξεχνάμε όμως (πώς άλλωστε) το βασικότερο, αυτό το κάτι που μάθαμε πολύ καλά από τις εμφανίσεις των Interstellar Overdrive επί σκηνής και που επιβεβαιώνουμε περίτρανα εδώ, πως αυτή η μπάντα γράφει τραγούδια. Τραγούδια που παγιδεύουν τη σπουδαιότητα του ανθρώπινου συναισθήματος και την καθαρότητα της ψυχής με την αθώα ματιά ενός παιδιού που κοιτάζει από ψηλά τους καταρράκτες στις άκρες του κόσμου.
Πολλοί οι συμμετέχοντες, με σημαντική συμβολή ο καθένας τους, κυρίως στα φωνητικά: ο Άκης Μπογιατζής στο σπουδαίο 'Pulse', ο Δημήτρης Ιωάννου στο δεμένο και εκρηκτικό στον ρυθμό του 'Every Day', ο Μανώλης Αγγελάκης στο 'When Time's Passed', άψογο μαζί με τα '& Time Melting Me', 'Music For A Motion Picture' και το περισσότερο pop 'Breeze' ('and I gave my self to you/...). Το 'Monster' είναι ίσως το μόνο αταίριαστο, καθότι αισθητικά παρωχημένο στα seventies. Σιγά το κακό, τώρα!
Ο θησαυρός της pop του σήμερα; Του χθες; Του αύριο; Έτσι, ας μπερδεύεται πού και πού και ο χρόνος. Είναι και αυτό μια απόδειξη του θαυμαστού και ιδιαίτερου. Σχεδόν...
