Ghost on ghost

Φοβάμαι ότι η ανακύκλωση των μουσικών ειδών αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα και αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει την ύστατη ρεζέρβα: το soft rock και τη γλυκερή soul των '70s! Η νοσταλγία είναι κακός σύμβουλος, και ο Samuel Beam - άλλως γνωστός ως Iron & Wine - μοιάζει να αναπολεί πράγματα που μόνο στις επαναλήψεις αμερικάνικων σήριαλ εκείνης της εποχής στέκονται πια. Ναι, έχει κάνει πολύ δρόμο από το 2002 και την επιτομή του low-fi, "The Creek Drank the Cradle". Και δικαίως. Αν δεν είχε αλλάξει, θα μας έκανε να πλήττουμε αφόρητα όπως ο Will Oldham. Εντούτοις, οι πρόσφατες αλλαγές στο ύφος του Sam, ομολογώ ότι μου πέφτουν υπερβολικά βαριές.

Όσοι δεν έχουν εντρυφήσει (εκόντες/άκοντες, ενδεχομένως) στη φούσκα της αμερικάνικης soft rock/jazzy/soul των '70s, πιθανότατα να βρουν χαριτωμένα έως γραφικά τα γλυκανάλατα φωνητικά, τη λουστραρισμένη ενορχήστρωση και τα πνευστά που μοιάζουν βγαλμένα από άλμπουμ των Earth, Wind & Fire. Στις χειρότερες στιγμές του Ghost on Ghost, ο συμπαθέστατος Sam μου φέρνει κατά νου τους Seals & Crofts και τους Carpenters. Αν έχει βάλει στόχο να γίνει πιστός διάδοχος του Burt Bacharach, τα κατάφερε πράγματι. Αλλά αυτό για μένα δεν είναι σπουδαίο κατόρθωμα. Ο Costello το πέτυχε καλύτερα, πριν μια δεκαπενταετία. Φτάνει, γκώσαμε.

Η στροφή του Iron & Wine σ' αυτό το ύφος είχε ξεκινήσει το 2011, στο Kiss Other Clean, φυσικά. Μόνο που στο εν λόγω άλμπουμ ακουγόταν περισσότερο σαν τον Paul Simon, και του τη χαρίσαμε. Τώρα, ακούγεται σαν Seals & Crofts. Κι αν ήθελα να ακούσω τους Seals & Crofts, θα έκλεινα τα ρολά, θα κουκουλωνόμουν κάτω από το πάπλωμα και θα το έκανα. Για παράδειγμα, ακούγοντας το εισαγωγικό "Caught in the briars", βλέπω μπροστά μου έναν τραγουδιστή με το μαλλί του Eric Carmen, και δίπλα του δύο φλούφληδες με μαλλί κομμωτηρίου να σιγομουρμουρίζουν "ουουου-ουουου". Το ίδιο ακριβώς ισχύει στο "The Desert Babble", μόνο που εδώ τραγουδούν "ουουου -ααααααα".

Το περιτύλιγμα δεν μ' αφήνει να προσέξω τους στίχους ή την ενδεχόμενη συνθετική μαεστρία του Beam. - Μα ακούστε τα βιολιά μετά τα "ουουου - αααα" στο "Desert Babble"! Ναι, είναι αυτό ακριβώς, ένας δίσκος της Warner... του Billy Joel; Των Fleetwood Mac της cheesy περιόδου τους; Κάτι τέτοιο. Για να μην αναφέρω την εισαγωγή του "Singer and the Endless Song", που περιμένεις να μπει ο Barry White με τα ohhh babeh του.

Αφού μας απέδειξε ότι δεν είναι just a guy, a guitar and a beard, μήπως μπορεί να επανέρθει σε παλιότερα στάδια; Το "Sundown (back in the briars)" και το "Winter Prayers" δείχνουν ότι μπορεί ακόμα (φαίνεται ότι άρχισα να συνηθίζω τα γλυκερά φωνητικά). Εμείς που τον αγαπάμε, θα κάνουμε λίγη υπομονή.