Kiss each other clean
Έχω μπερδευτεί και με αυτή την ιστορία της 4AD με την Warner, που ότι τους κατέβει στο κεφάλι βάζουνε στην ούγια. Το ζήτημα είναι ότι με το που τέλειωσε από την Sub Pop ο τύπος του βγήκε μια πελώρια λαχτάρα για airplay. Κάπως έτσι άκουσα το πρωί το Tree By The River στην εκπομπή του Παύλου Τσίμα και σκεφτόμουνα ότι στίχοι του στυλ "Μαίρη- Άννα θυμάσαι το δέντρο δίπλα στο ποτάμι όταν ήμασταν δεκαεφτά" συγκλίνουν επικίνδυνα το "ιστορικό" ελληνορθόδοξο αναγνωστικό της πρώτης δημοτικού με τα πονηρά-αθώα χαριεντίσματα της Tin Pan Alley τραγουδιστικής εποχής.
Τα δεκάδες είδη τραγουδιού που επικοινωνούν στην κατάληξη εις -O.R. εδώ και χρόνια γοητεύουν μετανοημένους της εναλλακτικότητας και η δήλωση του Samuel Beam ότι πρόκειται για τραγούδια που μας θυμίζουν αυτά που ακούγαμε μικροί στο αυτοκίνητο των γονιών μας, όσο και αν παραβλέπει τον παράγοντα Μητροπάνος, έχει μεγάλη δόση αλήθειας. Όση δόση αλήθειας έχει βέβαια και το ότι τα τραγούδια που αρέσουν σε παιδιά και γονείς ταυτόχρονα είναι μάλλον επικίνδυνα για την μη διατάραξη μεταξύ των γενεών, που κατά πως μάθαμε από μικροί αποτελεί κινητήρια δύναμη του rock'n'roll. Ποιος μίλησε όμως για rock' n 'roll στην περίπτωση μας;
Για μία ακόμη φορά οι συνθέσεις είναι πάντοτε σε επίπεδο πολύ πάνω από τον μέσο όρο και δια τούτου προσπερνάς μάλλον εύκολα την αίσθηση ότι κάθε επόμενο τραγούδι όλο και κάτι θυμίζει (να που φτάσαμε να θεωρούνται και οι Eels όνομα αναφοράς το λοιπόν!). Ελαφρύς πόνος ψυχής και ακόμη πιο ανάλαφρος έρωτας κυριαρχούν θεματικά, με όμορφες εικόνες της υπαίθρου, σαν την παραπάνω, να καθιστούν το άκουσμα κατάλληλο για όλους ανεξαιρέτως. Ο δίσκος έχει εκείνη την αμεσότητα που τον καθιστά ευθύτατα αγαπημένο, μεσοπρόθεσμα ξεχασμένο και μακροπρόθεσμα και πάλι προς την δόξα να τραβά, καθώς όλο και με κάτι θα τον συνδέσει ο καθένας.
Τόση ενηλικίωση βέβαια ακόμη και στα τριάντα είναι επικίνδυνη και το βέλος δείχνει προς το πρόωρο γήρας, αλλά ακόμη δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Παράνοιες, παρανοήσεις και ανωμαλίες τύπου Smog ανήκουν σε άλλες δεκαετίες και η psych folk του σήμερα χάνει σιγά σιγά και τα δύο συνθετικά που την προσδιορίζουν, ενώ η εναλλακτική country έχει τόσες εναλλαγές όσες η τραγουδιστική ικανότητα του Κωνσταντίνου Βήτα. Όλο αυτό είναι μια πρόοδος βέβαια αν σκεφτείς ότι μέχρι πριν λίγα χρόνια ο/οι Iron And Wine έγραφαν και ηχογραφούσαν τραγούδια που σε έστελναν κατευθείαν στον μάστορα να ελέγξει τα ηχεία σου, που δεν λένε να ακουστούν όσο και να ανεβάσεις την ένταση.
Και επειδή καλά το υποψιαστήκατε τόση ώρα, ναι, υπάρχει και ένα αριστούργημα για το οποίο αξίζει να αγοράσει κανείς το δίσκο και να του αποδώσει και τιμές κάπου προς το τέλος της χρονιάς. Είναι το τελικό Your Fake Name Is Good Enough For Me που εκτός από το άπαιχτο του τίτλου διαθέτει και ένα οργιαστικό τελευταίο δίλεπτο.
