The shepherd's dog
Άλλος ένας αξιοπρόσεκτος δίσκος από singer/songwriter εξ Αμερικής ορμώμενου; Κάπως έτσι..., ο Sam Beam, όμως, που ηχογραφεί εδώ και μερικά χρόνια υπό το όνομα Iron and Wine, δεν είναι πια μόνος..., οι εποχές που εξωτερίκευε της μουσικές του ανησυχίες από το σπίτι του, φαίνεται να έχουν περάσει και σταδιακά έχει περάσει σε πιο ορθόδοξες πρακτικές τις οποίες έχει επιβραβεύσει και η Sub Pop εντάσσοντάς τον στην πάντα σημαντική ομάδα της..., τα μίνι εγκεφαλικά του Seeger και τα γιουχαΐσματα των fans στα περιβόητα ηλεκτρικά sets του Dylan την περίοδο 1965/66 φαντάζουν πολύ μακρινά πια, διατηρώντας απλά μια ιστορική αξία, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα υπάρξουν αρκετοί πιουρίστες που δεν θα δουν και με πολύ καλό μάτι την αντίστοιχη αλλαγή του Beam. Αδίκως όμως...
Η μεταστροφή αυτή, βέβαια, δεν έγινε εν μία νυκτί... Από το υπέροχο λιτό indie folk ντεμπούτο του (The creek drank the candle, 2002) που -όχι άδικα- συγκρίθηκε με ανάλογου ύφους δουλειές των Nick Drake, Simon & Garfunkel και Bonnie "Prince" Billy, πέρασε γρήγορα στην πιο επαγγελματική παραγωγή (αφήνοντας τη θαλπωρή του σπιτικού studio) του "Our endless numbered days" του 2004. Μέχρι τη φετινή του δουλειά μεσολάβησαν και διάφορα eps, ανάμεσά τους και το πολύ καλό προπέρσινο "In the reins" που συνεργάστηκαν με τους εθνικά αγαπημένους Calexico, διατηρώντας μόνο τα desert και jazz στοιχεία της μουσικής των τελευταίων ...η συνεργασία αυτή είναι φανερή στον ήχο του "Shepherd's dog" όπου αρκετά τραγούδια θα μπορούσαν να είναι b-sides του "In the reins" (έτσι και αλλιώς συμμετέχουν μέλη των Calexico αλλά και Califone, Sea and Cake).
Έχοντας ως βάση, λοιπόν, όμορφες folk (αλλά και blues) μελωδίες και περίτεχνες ενορχηστρώσεις (με μια ψυχεδελική αύρα, κάπου ακούγεται και ένα σιτάρ!), ο Beam "ντύνει" τις μελαγχολικές εικόνες των στίχων του (να σημειωθεί ότι έχει σπουδάσει κινηματογράφο ενώ έχει επιμεληθεί και το artwork), χρησιμοποιώντας -κατά κάποιο τρόπο- και την απαλή, μυστήρια φωνή του σαν όργανο. Ο δίσκος σίγουρα δε στερείται συνθετικών τρικ: το "Innocent bones" φέρνει πιο κοντά το Texas με το Rio, με τον Beam να φλερτάρει με την tropicalia, στο σχεδόν χορευτικό (!!) "House by the sea" αναβιώνουν μερικοί από τους εκπληκτικούς west african κιθαρισμούς του Ali Farka Toure (παραπέμποντας στις αντίστοιχες αναζητήσεις του Simon στο Graceland), ενώ δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς dub reggae στοιχεία στο Wolves. Ο πιο εσωστρεφής ήχος σε άλλα κομμάτια ("Resurrection fern", "Flightless bird, American mouth") είναι σαφώς πιο οικείος και αναγνωρίσιμος για όσους γνώρισαν τον Beam από τις πρώτες δουλειές του.
Εν κατακλείδι..., οι Iron and Wine, θυσιάζουν λίγη από την εσωστρεφή diy μελωδική αίσθηση της μουσικής τους στο βωμό πιο σύνθετων, πλούσιων ενορχηστρώσεων, ενώ ο ρυθμός αποκτά πιο σημαίνουσα θέση στις συνθέσεις τους. Σε κάθε περίπτωση, όμως, το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον αξιοπρόσεκτο, αποδεικνύοντας ότι ο Beam δεν αποτελεί τυχαία περίπτωση.
