Who stole the I walkman

(...ρίχνοντας μαύρη πέτρα στις αλα Miles Davis coolάτες συνθέσεις του προηγούμενου lp 'The unstable molecule', η παρέα από το τμήμα φυσικής του Πανεπιστημίου του Σικάγο - δηλαδή του Soma Studio, aka Tortoise, The sea and cake, The Chicago underground duo και οι λοιποί 'γνωστοί άγνωστοι' - αποφασίζει να ασχοληθεί και λίγο με τη Θεωρία του Χάους, δίνοντας μας την πρόσφατη τους εργασία επί του θέματος...).
...και μόνο αυτή η αλλαγή μου ήταν αρκετή για να στραφώ με περίσσια προσοχή στο νέο δέμα από το Σικάγο, καθώς με δεδομένη την ακουστική μου εξάντληση από την πανταχού παρούσα cool πλευρά της jazz ακόμα -αν όχι κυρίως - και από τον πειραματικό Αμερικάνικο Βορρά, οτιδήποτε διαφορετικό θα αρκούσε να ανανεώσει το ενδιαφέρον μου για το, πάντα κατά τη γνώμη μου, ανακυκλώμενο πλέον υλικό που φτάνει στα αυτάκια μας από τα μέρη αυτά.. .
Την κατάσταση αναλαμβάνουν να 'ξελασπώσουν' οι Isotope 217, με μια απίθανη, αλλά και πολύ δύσκολη, ετεροχρονισμένη διακτίνιση του Ornette Coleman σε κάποιο στούντιο στο Dusseldorf του 1974. Free jazz που παλεύει για να αυτοανακηρυχθεί ηλεκτρονική και 'computerized' αλλά στην πορεία αλλάζει γνώμη και το ρίχνει στην εξερεύνηση του αυτοσχεδιαστικού διαστήματος (μήπως πήρε το μάτι σας τον Sun Ra;) και πάνω που το όχημα πλησιάζει τον Κρόνο, τσακ! Στροφή προς τα πίσω και το πλήρωμα χαβαλεδιάζει με τα bleeps και τα synthies, κάτι όμως που φαίνεται να βαριούνται γρήγορα γι'αυτό και γράφονται στο Γερμανικό κολέγιο των Neu! για να πάρουν τις βασικές kraut αρχές και να τις μεταμφιέσουν σε jazz (ή μήπως αντι-jazz;) μανιφέστα της μορφής ενός απλού DAT.
Mέγα μπέρδεμα, άσε που θα πάρει και ώρες για να αποφασίσω που θα βάλω το δίσκο. Μάλλον αυτό επιδίωκαν οι άτιμοι! Και μην πάτε να τους υποστηρίξετε (λέμε τώρα...) γιατί πως θα δικαιολογήσετε τον αποπροσανατολισμό που ο καθένας τους προκαλεί στο σύνολο της μουσικής τους; Το μπάσο σταθερό, άκρως ρυθμικό παραπέμπει στις ασκήσεις ύφους του 'Djed' (το 20λεπτο κομμάτι από το πρώτο lp των Tortoise). Τα πνευστά ξορκίζουν τα πνεύματα και την αισθητική τελετουργία ενός Coleman ή ενός Coltrane (δεν τη γλυτώνω την κόλαση με αυτά που λέω, ήμαρτον Θεέ της jazz, μια παραπομπούλα έκανα...), τα ντράμς- εικόνα ενός Jaki Liebezeit να παίζει στο Knitting Factory υπό την επήρρεια ηρωίνης και τα ηλεκτρονικά (από τα σύνθια ως τα samplers) να πλάθουν το φανταστικό soundtrack του 'Brave new world' αν όμως το είχε γράψει ο Μεφιστοφελής το 2040!.
Αυτό που τώρα δεν μπορώ να καταλάβω είναι κατα πόσο τα παραπάνω κάνουν το δίσκο θελκτικό ή κουραστικό πριν καν ακουστεί. Αυτό που μπορώ να πω χωρίς τύψεις είναι οτι πρόκειται για ένα πολυεπίπεδο δίσκο, από αυτούς όμως που δε βάζεις και πολύ συχνά στο στερεοφωνικό σου. Είναι σίγουρα ένας ανανεωτικός για το είδος δίσκος, μόνο που τελικά αυτές οι 'τεχνοεξερευνήσεις' δεν είναι τίποτα άλλο παρά αυτό που μας λέγανε οι καθηγητές στο σχολείο περί στρατευμένης και μη τέχνης. Ή πιο απλά (και πρακτικά...), ιδιαίτερα 'έξυπνος' και 'βαθύς' ο δίσκος, αλλά θα την κάνει την απόσβεσή του;