The end of the way it's always been

Έχοντας ένα εκπληκτικά μοναδικό χάρισμα να αφήνω εκκρεμότητες και ανοιχτούς λογαριασμούς - πρώτα με μένα, αλίμονο! - περίμενα αμήν και πώς να μου δοθεί η ευκαιρία να τα ξαναπώ με τους Jack. Και ειδικά όταν θα έκαναν ασυναίσθητα το λάθος να βγάλουν τη μάσκα του μεταμοντέρνου και να δείξουν την αυθεντική μορφή της καλλιτεχνικής pop τους, χωρίς εσκεμμένα να μεγαλοποιούν τον εαυτό της.

Κάποτε γράψαμε ότι το punk-rock στα τέλη των 70's δεν επέτρεψε να ακουστεί αρκετά η glam-pop των Japan εποχής Rob Dean ή των Ultravox με παραγωγό τον Conny Plank - πιθανώς. Μετά αναγγείλαμε ότι πέθανε ξαφνικά από εγκεφαλικό. Τώρα πάλι ότι αναγεννήθηκε - όταν τα φαντάσματα των David Bowie και Roxy Music αγκαλιάστηκαν στην κληρονομιά των Matt Johnson, Morrissey και Lloyd Cole, σφυρίζοντας σκοπούς από ιστορίες τρόμου. Και άθελα αποκαλύψαμε τα χρωμοσώματα του αντικομφορμισμού των Jack.

Σε μια εποχή όπου φαίνεται εκ πρώτης όψεως ότι δεν θα βρεθεί εύκολα συνταίριασμα της μουσικής με την αισθητική και τους όρους της, ακούγοντας κανείς αυτή την θαυμάσια συνέχεια στο 'The Jazz Age' (αλήθεια, έφυγαν τόσο γρήγορα τα χρόνια από το 1998;), ο πιο περιεκτικός, πλήρης και εύστοχος χαρακτηρισμός για το περιεχόμενο του 'The End Of The Way It's Always Been' είναι εν ολίγοις μόνον ένας, χμ! ... όμορφη μουσική!! Καλαίσθητη σαν σκαλιστό μάρμαρο και επιβλητική χωρίς εικασίες ή υποθέσεις. Ποιος τις χρειάστηκε όταν κάθε συννεφάκι αμφιβολίας ξεδιαλύνει με τις νότες, είναι άλλο θέμα.

Τα εννιά πνευματικά παιδιά των Anthony Reynolds και Mathew Scott πήραν από τις Τρεις Μοίρες πολλά. Τις έντονες μελωδίες, τα παθιασμένα ξεσπάσματα στα refrains, τη θλίψη (επειδή πραγματικά πιστεύουν ότι τους ταιριάζει, πιστέψτε το!), την υποκριτική του θεάματος - αν τολμήσει κανείς να την συσχετίσει. Αν σπάσουν οι στενωποί, δεν φαίνεται καθαρότερα η μονοκοντυλιά της προσωπικής υπογραφής; Σαν ανεκτίμητο έργο τέχνης σε καπνισμένο δωμάτιο; Ε, τότε και εκεί κερδίζεται αδιευκρίνιστα η αξία της εκκεντρικότητας! Δεν θα απορήσω αν μετά τα απανωτά ζαλισμένα ξενύχτια μου, το 'The End Of The Way It's Always Been' βγει νικητής σε όλα. Είναι η έπαρση που σαρώνει βλέπετε. Δεν είναι δα και λίγο να είσαι το μεστότερο album ενός συγκροτήματος που ακόμη λίγο και θα υπήρχε μόνον στα χαρτιά.

Εκείνος ο προφήτης - ο Arnold Schonberg - πέταξε κάποτε τα περί της ενστικτώδους ζωής των ήχων. Σίγουρα δεν είχε κατά νου πράγματα τόσο λαϊκά όπως ένα τραγούδι με λιτό, αλλά ασυναγώνιστο ταμπεραμέντο. Το 'With You I'm Nothing' ας πούμε θα τον ξάφνιαζε σαν το απότομο φως τον αγουροξυπνημένο. Στο 'That's The Way We Make It' θα καταλάβαινε το αδιόρατο, στο 'Sleepin' Makes Me Thirsty' το εκθαμβωτικό, στο δεκάλεπτο 'No North Left' του τέλος, το αυξανόμενο της αγωνίας. Κάθε αντίθετο, θα ήταν έκπληξη πρώτου μεγέθους.

Οι Jack όμως την προβάλλουν την φιλοδοξία του σε έναν κύκλο για πονεμένους ποιητές. (Μα, φυσικά!) ποζάτους και νεορομαντικούς. Και φαντάζομαι πως αν δεν τους καταδίωκε το σύνδρομο που προσβάλλει συνήθως κάθε σχήμα όταν μέσα του αντιμάχονται δυνάμεις και δίπολα ασυμβίβαστων ιδιοφυών, θα είχαν με το μέρος τους ξεκάθαρα τον μεγάλο σύμμαχο. Ο χρόνος (γιατί περί αυτού πρόκειται) γνωρίζουμε όλοι δα ότι δεν χολοσκάζει. (Ας τα βγάλουν πέρα μόνοι τους αυτοί οι τρελοί! Σε κάποιους χαρίζανε και αυτοί ...) Ε, μην πέσουμε και εμείς στην ίδια, παλιά, παγίδα! Ρεμβάζοντας έρχεται η γνώση του σπουδαίου. Νοιώστε την!!