Revenge songs

Αν με ρωτούσε κάποιος πριν από δυο μήνες, το πιο ενδιαφέρον πράγμα που θα είχα να πω για τον Jacob Golden θα ήταν ότι ο πρώτος του δίσκος είχε artwork φιλοτεχνημένο από τον Vaughan Oliver της v23 (ο καθένας με τα κολλήματά του...). Σαράντα λεπτά καινούριας μουσικής και σήμερα πιστεύω ότι είναι ο καλύτερος singer/ songwriter που έχει εμφανιστεί σε αυτήν τη δεκαετία από τότε που είχε κυκλοφορήσει το "A" του Cass McCombs ή το ομώνυμο των Vetiver. Όχι πως το ντεμπούτο του στη Rough Trade ήταν άσχημο: αλλά μπροστά στο αισθητικό μεγαλείο που είναι το "Revenge Songs", μοιάζει με απλό ζέσταμα. Κι αν το κενό των πέντε χρόνων μεταξύ των δύο δίσκων έκανε όσους είχαν ασχοληθεί μαζί του την πρώτη φορά να τον ξεγράψουν, με αυτήν την επιστροφή ο Golden είναι σα να ξανασυστήνεται από την αρχή, παραδίδοντας ένα υποδειγματικό album ημιακουστικής psych-pop που συνιστά μια από τις πιο ολοκληρωμένες καλλιτεχνικές δουλειές της φετινής σοδειάς.

Η δύναμη της μελωδικής γραμμής του εναρκτήριου "Out Come The Wolves" σε πιάνει με την πρώτη, έτσι όπως ο Golden μουρμουρίζει "radio has lost that loving feeling..." για να αφεθεί σε ένα μαγικό ρεφρέν που θυμίζει το πρώτο τραγούδι από ένα άλλο δεύτερο θριαμβευτικό δισκογραφικό βήμα - εγχώριο αυτήν τη φορά (σάς το αφήνουμε ως quiz). Είναι μια μαγική στιγμή: η περιγραφικότητα της ίδιας της σύνθεσης και η ζεστασιά στην ερμηνεία συγκροτούν μια άκρως οικεία ατμόσφαιρα, πολύτιμη και ευεργετική, που διατηρείται με την ίδια λίγο-πολύ συναισθηματική ένταση καθ' όλη τη διάρκεια του δίσκου. Το "Pretend" είναι ολόκληρο σαν ένας νοσταλγικός λυγμός, με τον Golden να επαναλαμβάνει τρεις φορές "If I Had A Hammer was my mother's favourite song", μια τόσο απλή και επιφανειακή εξομολόγηση που ωστόσο σε αγγίζει, ακριβώς επειδή είναι απλή και επιφανειακή - μια προσωπική του λεπτομέρεια που θέλησε να τη μοιραστεί μαζί σου. Το "On A Saturday", μια αέρινη, συναισθηματική ελεγεία, μπορεί να γίνεται ακραία συγκινητικό, αλλά δεν παραλείπει να μάς κλείσει το μάτι στο τέλος, με ένα coda που λέει "I want to sit and watch the girls in Soho square/ I fell in love so many times just sitting there"... Tέλος, το "I'm Your Man" συμπληρώνει μια άψογη τετράδα σπουδαίων κομματιών στη σειρά, δείχνοντας ανάγλυφα πώς θα έπρεπε να ακούγονται οι solo δίσκοι του Grant-Lee Phillips ή πώς ενδεχομένως να συνέχιζε ο Jeff Buckley από το "Sweetheart..." και μετά.

Θα μπορούσα να το πάω έτσι για κάθε ένα τραγούδι χωριστά, μιας και το "Revenge Songs" δεν περιέχει ούτε ένα υποδεέστερο κομμάτι, αλλά ας σταματήσω εδώ και ας αναφερθώ μονάχα στο "Shoulders": δεν είναι ούτε πολύπλοκο, ούτε πρωτότυπο, κι όμως, πρόκειται για μια σημαδιακή στιγμή, έστω και μόνο για το στοιχειωμένο ρεφρέν που επαναλαμβάνει "is there someone there to carry you on their shoulders?", παραπέμποντας στους αντίστοιχους διακριτικούς αλλά και επίμονους σπαραγμούς των Red House Painters. Ο Golden είναι ένας σπουδαίος τραγουδοποιός γιατί μπορεί να σε συναρπάσει με λιγοστά μέσα. Δε χρειάζεται τις περίτεχνες υπερπαραγωγές του Rufus Wainwright ή τις ηχητικές ακρότητες του Devendra Banhart. Απλά, γαντζώνεται από μια στοχαστική μελωδία, ντύνει με αυτή τους γλυκόπικρους στίχους του, προσθέτει μια ερμηνεία που βγαίνει μέσα από την ψυχή του, και αυτό είναι όλο. Η συνταγή έχει δοκιμαστεί πολλές φορές, με ποικίλα αποτελέσματα. Σε λίγες περιπτώσεις όμως είχαμε κάτι τόσο δυνατό όσο το "Revenge Songs"· κάτι που να έχει γεννηθεί από τόσο ζωηρά συναισθήματα, και που να τα αναπαράγει με τόση πιστότητα και με τόση ειλικρίνεια.