Argument
Αν πέσεις μια φορά μέσα στη Τζαμαϊκάνικη μαρμίτα, είναι μετά αδύνατο να απεξαρτηθείς από τη δράση της, αντίθετα παρακαλάς τον καλό Πανοραμίξ για μια ακόμα σταγόνα. Φοβάμαι όμως οτι εδώ τα πράγματα ίσως είναι ακόμα χειρότερα, καθώς οι δόσεις από Wackies που τελευταία μας πασάρει η Basic Channel είναι άκρως εθιστικές, είτε επειδή πρόκειται για χαμένα και σπάνια διαμάντια από καθαρά ηχητικής άποψης, είτε επειδή κουβαλάνε στην πλάτη και το μύθο τους, ο οποίος συχνά είναι πιο ελκυστικός και από την ίδια τους τη μουσική.
Στην προκείμενη περίπτωση έχουμε κάτι από το δεύτερο, χωρίς βέβαια να μπαίνει στην άκρη το καθαρά μουσικό. Tο 'Argument' Jah Batta έχει από καιρό κρατήσει θέση στη Τζαμαϊκάνικη μουσική ιστορία όχι μόνο επειδή αποτελεί έναν από τους πιο σημαδιακούς δίσκους του dancehall αλλά και γιατί στο στούντιο για την εγγραφή του μαζεύτηκαν μερικές από τις πιο φωτισμένες μορφές του νησιού (πράγμα όχι σπάνιο βέβαια στη reggae). Εκτός από τον Sugar Minott (ή πιο ολοκληρωμένα το όχημα υπό το όνομα Sugar 'Lincoln' Minott Youthman Promotion) που αναλαμβάνει τα φωνητικά (μαζί με τον Scattee) και την παραγωγή (παρέα με τον Bullwackie) στο 'Argument' συμμετέχουν οι: Sly Dunbar και Fabian Cooke στα ντράμς, Robbie Shakespeare, Red Fox και Bagga στο μπάσο, Jerry Harris στην κιθάρα, Owen Stewart και Jackie Mittoo στα πλήκτρα, Ras Melnik στα κρουστά και Jerry Johnson στα πνευστά. Μια super band του είδους δηλαδή, μουσικοί με προσωπικό στιλ και attitude, ο καθένας τους με προσωπικές δουλειές και συμμετοχές σε δίσκους άλλων αρκετές για να επανεκδίδει η Basic Channel για τα επόμενα χρόνια.
Τα περισσότερα κομμάτια του 'Argument' είναι αναγνωρίσιμα και κάποια σχεδόν classics, όπως τα 'I don't want to wait' και 'Hold on Pon the woman', με το γνωστό φωνητικό στιλ οπου δεν καταλαβαίνεις λέξη (και θα ήταν παράξενο αν καταλάβαινες δηλαδή καθώς συχνά απλώς τραγουδάνε ανύπαρκτες λέξεις, το γνωστό και ως scatting), αλλά παρασύρεσαι τόσο άνετα από την Καραϊβική ιδιαιτερότητα και αύρα.
Παρ'όλα αυτά το 'Argument' θυμίζει στους γεροπαράξενους και ψευδοαυστηρούς λίγο τη φετινή Ρεάλ. Γιατί ενώ βλέπεις την αφρόκρεμα να παρασύρεται σε αλήτικα grooves και να πλάθει super τραγουδιστικές ιδέες, τελικά η απογείωση έρχεται επιλεκτικά ή τουλάχιστον όχι στο επίπεδο που αναμένεις και ίσως απαιτείς από μια τέτοια ομάδα. Και αυτό είναι το 'πρόβλημα' στο δίσκο, οι υψηλές απαιτήσεις που εκπληρώνονται σε ένα βαθμό 80% αλλά δεν το ξεπερνάνε, καθώς δε μπορείς να χωνέψεις οτι σε μια δουλειά που βάζει το χέρι του ο αρχιμάστορας Mittoo τα πλήκτρα είναι σχεδόν παραγκωνισμένα και σπάνια απλώνουν τη χάρη τους.
Το 'Argument' -για να μην παρεξηγηθώ- είναι ένα ακόμα κομμάτι στρογγυλής μαγείας από το νησί και ειδικά από την ψηφιακή εποχή (1982) του είδους, όταν έγιναν οι γέφυρες του Channel One με το Μεγάλο μήλο. Αφήνει όμως αυτή την ανεπαίσθητη εντύπωση ότι ενώ θα μπορούσε να είναι ένα αριστούργημα, έφτασε τελικά να είναι ένας πολύ καλός δίσκος με ένα ιστορικό βάρος και ένα μύθο να τον ακολουθεί που σχεδόν κοντράρει την καθαρά μουσική του αξία. Και αν και συνήθως τα μισά πάνε στο μαθητή, εδώ....
