De verre en vers
Δεν είναι καινούργιος δίσκος, βγήκε το 2001. Δεν είναι ροκ, ούτε alternative, ούτε πειραματικός, πρωτοποριακός ή προκλητικός, αντίθετα, είναι ακουστικός, μελωδικός και σχεδόν ρετρό, με τα βαλσάκια του, τα σουινγκάκια του και τα φοξ-τροτ του. Εξίσου γαλλικός με το ντεσεβώ, τη μπαγκέτα και τις ταινίες του Λεκόντ. Τι δουλειά έχει λοιπόν εδώ, ακούω να φωνάζετε. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ το ίδιο αναρωτήθηκα, αλλά αφού το αφεντικό μου έκανε την τιμή να μου τον στείλει, συνεχίζω ακάθεκτος.
Στην προηγούμενη παράγραφο γράφω για τιμή, και δεν κάνω (εντελώς) πλάκα. Γιατί ο δίσκος μου άρεσε! Είναι σύγχρονο γαλλικό τραγούδι, από ένα πενταμελές γκρουπ και άλλους τόσους φιλοξενούμενους μουσικούς, με τις ακουστικές κιθάρες και το ακορντεόν σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Επηρεασμένος κυρίως από το "έντεχνο" γαλλικό τραγούδι (Georges Brassens, Jacques Brel), λιγότερο από το κοσμοπολίτικο (Gilbert Becaud, Charles Trenet) και με ισχυρές επιρροές από τζαζ και ροκ, κυρίως στο παίξιμο και λιγότερο στη σύνθεση των τραγουδιών, ο Yves Jamait γράφει ευχάριστα τραγουδάκια που σε κάνουν να χτυπάς το πόδι στο πάτωμα και καρφώνονται εύκολα στο μυαλό, και το group που έχει πάρει το όνομά του παίζει καλά και με πάθος, θυμίζοντας μερικές φορές μουσικούς του δρόμου στο αίσθημα και τη θεατρικότητα του παιξίματος.
Αν με ρωτήσει κάποιος "να τον αγοράσω;" θα του απαντήσω ναι μόνο αν το γαλλικό τραγούδι είναι νούμερο ένα (ούτε καν δύο) στη λίστα του. Με τον καταιγισμό των δίσκων που κυκλοφορούν και τη στενότητα που υπάρχει, δεν τολμώ να προτείνω αυτή την αγορά σε κανέναν άλλο. Αν όμως είστε γαλλόφιλοι, ή ακόμη καλύτερα γαλλόφωνοι, και θέλετε να βρεθείτε με τη φαντασία σας σε ένα λαϊκό μπιστρό του Παρισιού με φτηνό κρασί και βαριά τσιγάρα, αυτό είναι το καλύτερο soundtrack.
