Pleased to meet you
(Σαν αναμετράται με το παρελθόν της η pop δεινότητα των James, παρουσιάζει σημάδια ελαφριάς αμηχανίας. Σαν αναμετράται με το παρόν που την περιβάλλει ως δια μαγείας αποκτά την φρεσκάδα που προς στιγμήν φάνηκε να απουσιάζει. Επιλέγει σοφά τον αντίπαλο της όμως...)
Ο Brian Eno είναι ένας ευτυχής άνθρωπος για διάφορους λόγους. Ένας εξ αυτών το ότι ευτύχησε να δουλέψει με δύο από τα σπουδαιότερα βρετανικά σχήματα των τελευταίων 20 ετών. Με τους U2 και τους «μικρούς U2»... ή αν προτιμάτε: με τους «μεγάλους James» και με τους James. Και επειδή ως γνωστόν... «όλα τελικά ξαναγυρνάν σε μας», να που οι James (=μικροί U2) επιστρέφουν στα «χέρια» του θείου Brian. Και αυτός αντί να τους μαλώσει για το σκασιαρχείο, τους ανταμείβει και τους δίνει την ευκαιρία «να ακουστούν». Τι να εννοώ τώρα με αυτό... πρέπει να το δικαιολογήσω γαμώτο!
Σε οποιεσδήποτε άλλες ηχητικές συνθήκες αυτά τα τραγούδια ίσως και να άφηναν να φανούν οι ατέλειές τους και σίγουρα θα το φώναζαν πως δεν είναι τα καλύτερα που έγραψαν ποτέ οι δημιουργοί τους. Στη γενναιοδωρία του ήχου που ξεκινάει όμως από τις βάσεις της μουσικής των σταδίων και με ένα μόλις βήμα μεταπηδά στα tripαρισμένα υπόγεια του σήμερα, ο Tim Booth αναδεικνύεται και πάλι νικητής. (τα κατάφερα άραγε ή...;)
Χωρίς να προσπαθούν να γίνουν «ηλεκτρονικοί» ή προχωρημένοι, οι James θυμούνται ξανά πως κάποτε έζησαν με λαγνεία το δεύτερο καλοκαίρι της αγάπης και ηχογραφούν το 'Space', σαν ένα μικρότερης διάρκειας ξαδερφάκι του 'Gold Mother', που υπενθυμίζει με ανατριχιαστικό τρόπο το μεγαλείο της γενιάς τους. Στο 'Falling down' συνεχίζουν να γράφουν τραγούδια για να περιγράψουν... ΤΗ γυναίκα (τι σημαντικότερο;) και στο 'English beefcake' είσαι πλέον σίγουρος πως μπορεί να γκρίζαραν οι κρόταφοι του James... η επιστήμη όμως κάνει θαύματα.
Υπάρχει βλέπετε και αυτή η ιστορία που σκαρφίστηκαν με τον χαρακτήρα James, που στο πρόσωπο του ενσαρκώνει την μπάντα, την ιστορία, το μέλλον της και τα χαρακτηριστικά των προσώπων των υπόλοιπων μελών της! Και αν δεν βαριέστε κοιτάξτε προσεχτικά τις φώτο στο εσώφυλλο να δείτε τι πήρε από τον καθένα.
Καταφέρνοντας να μην περνάει απαρατήρητο, το 'Pleased to meet you' προσφέρει στους οπαδούς των James πολλούς λόγους για να συνεχίσουν να τους αγαπάνε. Και μια σαχλαμάρα όπως το ετοιματζίδικα ερωτικό 'Senorita' σίγουρα τους τη συγχωρούν για τραγούδια καλά δουλεμένα στο χέρι, το μυαλό και την καρδιά. Όμορφες μπαλάντες πλέον μόνο τους James και τους Suede θυμάμαι να γράφουν ('Junkie'). Σκληρούς στίχους για ευαίσθητα θέματα και ευαισθησία σε σκληρές καταστάσεις επιδεικνύει όμως πιο συνετά ο Tim Booth.
Μια δόση επαρχιώτικης pop με το γνωστό γηπεδικό σύνδρομο για το τέλος της συναυλίας ('Give it away'), ένα υπέροχο πρώτο single που καταλήγει σε θρύμματα από την υπερβολική συνείδηση της αφέλειάς του ('Getting away with it'), τα φαλτσέτα του Booth έρχονται στις κατάλληλες στιγμές και οι κιθάρες από την προηγούμενη βρετανική δεκαετία δε λένε να ξεκουμπιστούν.
Δεν ξέρω αν οι James δρουν σαν μια καινούργια μπάντα γεμάτη όρεξη και ιδέες (όπως ισχυρίζεται ο Eno), τους βλέπω όμως να επαναλαμβάνουν με συνέπεια τόσο τις μεγάλες στιγμές όσο και τα λάθη του παρελθόντος. Και για αυτό τους αγαπώ... αφάνταστα! Μια μπάντα ποτέ δε μαθαίνει από τα λάθη της άλλωστε... είναι γνωστό αυτό. Διαφορετικά πρόκειται περί εταιρείας!
