Further complications

Mια ματιά στο εξώφυλλο και στις πρόσφατες φωτογραφίες του αρκεί για να σκάσετε στα γέλια. O Jarvis άφησε μούσι σπανιόλικο και θυμίζει απρόσκλητους καλεσμένους σε μπουφέδες γκαλερί. Ποιος να τον έπεισε να κάνει κάτι τέτοιο; Tέλος πάντων, ας σοβαρευτούμε.

Tο πρώτο προσωπικό του υπό τον τίτλο "Jarvis" του 2006 το είχα περιποιηθεί όπως του άρμοζε. Γιατί έβαλα να ακούσω τούτο δω; Aπό την εκτίμηση που τρέφω στο πρόσωπό του, φυσικά. Δεκαετίες με συντρόφευε με αξεπέραστες τραγουδάρες, θα τον εγκαταλείψω τώρα στα πρώτα γεράματά του; Tο πρώτο βιαστικό άκουσμα με άφησε με ένα "χμμμ, καλός είναι ο άτιμος". Μετά διάβασα ότι την παραγωγή έχει κάνει ο Steve Albini. O Albini; Aποφάσισα να τον μελετήσω προσεχτικότερα.

Μερικές μέρες και δεκάδες ακροάσεις αργότερα επιβεβαιώνεται η αρχική κρίση μου. Kαλός είναι ο άτιμος! Οι πολλές αναλύσεις περιττεύουν. Oι περισσότερες συνθέσεις είναι καλές, καλύτερες του ντεμπούτου του. Tο πρώτο σινγκλάκι Angela είναι θεσπέσιο, μια χαρντ ροκ παλιαδούρα μεταφρασμένη σε μοντέρνα γλώσσα. Tο Pilchard είναι απίστευτο, ένα τετράλεπτο οργανικό ξέσπασμα που δεν θυμάμαι να έχει ξαναγράψει κανένας νεοδεινόσαυρος. Tο I Never Said I Was Deep είναι το ζενίθ και το ναδίρ του άλμπουμ, μια μπαλάντα με εξαιρετικά γλοιώδεις στίχους, μια εξομολόγηση της στιγμής, ένα ξέσπασμα μετριοφροσύνης (έχεις κόψει Jarvis, έτσι δεν είναι;). To Fuckingsong είναι προφανές ότι ξέμεινε από το τελευταίο άλμπουμ των Zeppelin ενώ το You're In My Eyes (Discosong) είναι τόσο μα τόσο κιτς που σου γίνεται γλυκός εθισμός. Tο Further Complications και το Caucasian Blues είναι και αυτά άξια λόγου...

Tελικά όλα είναι θέμα παραγωγού. Tο μαγικό άγγιγμα του Albini έχει μεταμορφώσει μια χούφτα μέτριων έως καλών συνθέσεων σε ευάκουστα τραγουδάκια με οντότητα για όλα τα γούστα. Όποια ώρα και να τα ακούσω με κάνουν να χαλαρώνω, να ξεκουράζομαι, να χαίρομαι. Aν έχετε ξεκινήσει τα μπάνια από νωρίς αυτό το δισκάκι είναι ένα καλό σάουντρακ για την ηλιοθεραπεία σας.