Yours truly, the commuter
Η διάλυση της 15ετούς ζωής των Grandaddy έγινε με το υπέροχο πλην παραγνωρισμένο παραμύθι Just Like The Fambly Cat (2006). Όσο οι Grandaddy φρόντιζαν να ραντίζουν συχνά το alt western lo-fi χωράφι τους με ψυχεδελισμούς, ηλεκτρονικά, και πολλή μελωδική ποπ, άλλο τόσο η αναμενόμενη ευφορία καθυστερούσε: τόσες πολλές μπάντες στις ίδιες καλλιέργειες από την μία, τόση επανάληψη από την άλλη, βάλε και τις ποιοτικές ανισότητες μέσα στους ίδιους τους δίσκους. Ακολούθησε η αναχώρηση του "επιβαρημένου" Jason Lytle από το γενέθλιο Modesto, CA, για τα βουνά της Αριζόνας. Η γνώριμη χρήση του ορεινού περιβάλλοντος: ο πληγωμένος ετοιμάζει την επιστροφή του.
Αλήθεια περίμενε κανείς η πρώτη του σολοπροσπάθεια να ακούγεται διαφορετικά από τους Grandaddy; Η ιστορία εκείνων των πολύχρωμων ηχητικών αναμνήσεων συνεχίζεται ακριβώς εδώ. Ήδη στην θριαμβική του είσοδο δηλώνει πομπωδώς την επιστροφή του με βαθυλάρυγγα μπάσα και πλουμιστά έγχορδα. Το ακόλουθο Brand New Sun ψυχεδελίζει όσο αποπλανητικά αρκεί, η κιθάρα του Ghost of My Old Dog μας χαϊδολογεί όσο διεγερτικά χρειάζεται. Πόσο λάθος να βάλει τα ομορφότερα τραγούδια του στην αρχή, δημιουργώντας τόσες προσδοκίες!
Ακολουθούν τρεις βαθιές τεχνορόκ πτήσεις του σε μπαλάντες πηχτού συναισθηματισμού και kingcrimson-ικών διαστάσεων (I Am Lost (And the Moment Cannot Last), Birds Encouraged Him, F?rget It), με ένα διάλειμμα - απαραίτητο χαιρετισμό στο παρελθόν των Grandaddy - ή πιθανώς ένα τραγούδι ξεχασμένο στα συρτάρια του(ς) (It's The Weekend) κι έπειτα όμορφες πλην επικόμορφες ζώνες, παραπατήματα που ορίζουν την διαφορά με την προγενέστερη πορεία του. Η παρέκκλιση αυτή είναι φανερή στο δεύτερο μισό του δίσκου και μόνο το μαγευτικό Rollin' Home Alone μοιάζει να παραμένει στον ίσιο δρόμο. Όμως έχουμε ήδη μετρήσει 5-6 αγαλλιαστικότατα τραγούδια.
Πιστός κι αυτός της συγκεντρωτικότητας που χαρακτηρίζει όλο και περισσότερα αλλοτινά μέλη μπαντών σε ατομικές προσπάθειες, ο Lytle φτιάχνει τα ολοδικά του κομμμάτια, παίζει όλα όργανα τα μόνος του, τα μοντάρει στο δικό του πατρόν του, τα τραγουδά. Στιχουργικά συνεχίζει στις αδιανόητες παραμυθώδεις περιπέτειες μικρών μεγάλων και ζώων του παραμυθένιου κύκνειου άσματος της μπάντας που ονειρεύτηκε αλλά και του Excerpts from the Diary of Todd Zilla EP - ξανακούστε τα.
Άραγε θα ξαναφύγει για τα βουνά; Η απάντηση είναι σαφής και πνιγμένη στο καταληκτήριο πιάνο του επιλόγου του. Και στον τίτλο του.
