Pyramid electric co
Πριν από όλα, ας χαιρετίσουμε θερμά την πρωτοβουλία που πήρε ο Jason Molina και η εταιρεία του για το format κυκλοφορίας αυτού του album: το 'Pyramid Electric Co' κυκλοφορεί μόνο σε βινύλιο το οποίο όμως περιέχει και ολόκληρο το album σε cd, για να το ακούμε από εκεί, χωρίς να φθείρουμε το δίσκο μας. Ελπίζουμε αυτό να γίνει φωτεινό παράδειγμα και για άλλες κυκλοφορίες, ενώ ας μας επιτραπεί και η παρατήρηση ότι δε θα μας χάλαγε και η version σε κασέτα, για όσους έχουν ακόμα κασετόφωνα μέσα στο αυτοκίνητό τους. Ευχαριστούμε.
Το θέμα μας όμως είναι το 'Pyramid Electric Co': όπως αφήνει να εννοηθεί ο τίτλος του, πρόκειται για το "δίδυμο" album του 'The Magnolia Electric Co' των Songs: Ohia - ωστόσο οι ομοιότητες δεν πάνε πολύ παραπέρα από το όνομα: εκεί που στο 'The Magnolia Electric Co' ο Jason Molina δημιουργούσε ένα από τα πιο εξωστρεφή albums των Songs: Ohia παρέα με μια σειρά εκλεκτών καλεσμένων, στο 'Pyramid Electric Co' όχι μόνο δε συμμετέχει ούτε ένας guest για να δώσει την ίδια αυτή αίσθηση συντροφικότητας, αλλά δεν υπάρχει καν το όνομα των Songs: Ohia στο εξώφυλλο. Ο Jason Molina υπογράφει το έργο αυτό με το όνομά του, μιας και είναι ο αποκλειστικός δημιουργός και εκτελεστής των όσων ακούμε στο δίσκο.
Οι μυημένοι στον ήχο των Songs: Ohia ξέρουν λίγο - πολύ τι να περιμένουν: μια σειρά από βραδυφλεγείς, ακουστικές συνθέσεις με βαθιά και "καταραμένα" blues χρώματα. Ακόμα και για εκείνους όμως, είναι έκπληξη το πως ο Molina αποφάσισε να απογυμνώσει τα τραγούδια του από κάθε στολίδι και να βασιστεί αποκλειστικά στη δύναμη των μελωδιών και της φωνής του, έχοντας ως υποτυπώδη συνοδεία μια ηλεκτρική, μια ακουστική κιθάρα και ένα πιάνο. Στο 'Pyramid Electric Co', o Molina ακούγεται πιο μινιμαλιστικός από ποτέ, και η συνήθης απόγνωση των κομματιών του, αντί να κρύβει, όπως άλλοτε, περιστασιακές δόσεις ελπίδας, παντρεύεται με μια έντονη αίσθηση μοναχικότητας, παράγοντας ένα άκουσμα δυσοίωνο και κλειστοφοβικό.
Προφανώς, τίποτα εδώ μέσα δεν είναι εύκολα προσπελάσιμο. Οι πρώτες ακροάσεις δεν αποκαλύπτουν πολλά πράγματα και μάλλον θα απωθήσουν τους λιγότερο υπομονετικούς, όμως το 'Pyramid Electric Co' μπορεί να κάνει το κλικ ανά πάσα στιγμή: είναι εκείνη η στιγμή που τα πάντα αποκτούν ξαφνικά νόημα, και το σκηνικό δε φαίνεται πια ζοφερό, αλλά αναπάντεχα αισιόδοξο - το είδος της μετρημένης αισιοδοξίας που νιώθει κανείς μετά από μια καταιγίδα, παρέα με το φόβο για το αν η ελπίδα μπορεί να διαρκέσει. Με άλλα λόγια, είναι ακριβώς η ίδια ατμόσφαιρα που μπορεί να συναντήσει κανείς σε οποιοδήποτε άλλο album των Songs: Ohia, με τη διαφορά ότι εδώ όλη η ουσία είναι κρυμμένη στην εσωστρέφεια των συνθέσεων, στη γλυκειά και διαπεραστική συγχρόνως φωνή του Molina, στον πνευματικό - σχεδόν κατανυκτικό - χαρακτήρα των κομματιών, στις επαναλαμβανόμενες μελωδικές γραμμές και στις λιτές νότες της κιθάρας. Προς το τέλος, τα 'Song Of The Road' και 'Spectral Alphabet' - oι πιο μικρές σε διάρκεια συνθέσεις του δίσκου - είναι αυτές που οδηγούν τον ακροατή στην πολύτιμη κάθαρση, μέσα από την άκρως ελεγειακή και μυστηριώδη μορφή τους.
Και δε χρειάζεται να είναι κανείς μυημένος στον ήχο των Songs: Ohia για να απολαύσει τον εσωτερικό κόσμο του 'Pyramid Electric Co'. Δεν είναι καν απαραίτητο να έχει αγαπήσει τον Mark Kozelek, τον Will Oldham ή οποιονδήποτε άλλο μοναχικό singer/songwriter που ξεδιπλώνει την ψυχή του χρησιμοποιώντας τη δύναμη της λυρικής του πένας. Αρκεί να μπορεί να νιώσει την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα ενός road movie που εξελίσσεται αργά με φόντο την αχανή αμερικάνικη έρημο ή να αισθάνεται τη ζεστασιά στις εκμυστηρεύσεις ενός καλού φίλου.
