Antenna
Μένεις τώρα στον Alphaaaaa... είναι καλύτερα να τραγουδήσουμε στον κάποτε συμπαθέστατο- νυν κακομούτσουνο- Jay Jay, κάνοντας αναμενόμενα ελληνικό «χιούμορ» με τον τίτλο του νέου του δίσκου. Αν θέλετε βέβαια περισσότερα «ηλίθια αστεία», κάντε του σήμα να γυρίσει την «κεραία» του λίγο καλύτερα μπας και πιάσει και τίποτα άλλο από αυτό που βλέπει εδώ και δυο χρόνια περίπου όλος ο πλανήτης μουσική. Όλοι Mega λοιπόν και εξηγώ άμεσα το γιατί.
Γιατί πρώτα από όλα αποφάσισε να μετατρέψει τις ξανθές χαρούμενες τουφίτσες του, σε ένα απροσδιορίστου αισθητικής πράγμα που παραπέμπει άμεσα σε χελιδονόψαρο έτοιμο να πρωταγωνιστήσει στο sequel του 'Ψαλιδοχέρη'. Δεύτερον γιατί δεν είναι άνθρωπος, αλλά κάτι ανάμεσα σε gremlin και κλασσικό έλληνα καντηλανάφτη με γενετική ανεπάρκεια. Δείτε στο εξώφυλλο το μπράτσο του που είναι πιο λεπτό από το μεσαίο σας δάχτυλο, και τα λέμε... Το μόνο καλό με όλα αυτά είναι πως στο booklet περιλαμβάνονται λεπτομερέστατες φωτογραφίες για να δώσετε κουράγιο στο φίλο σας που ζήτησε από τον κουρέα του κώμη αλά Beckham, και κατέληξε τελικά «κολλημένος με τη μπάλα».
Πέρα από τα παραπάνω αισθητικά αμαρτήματα, τα οποία άλλωστε μας διασκεδάζουν κι όλα (άσε που έχουμε αγαπήσει και πιο άσχημους καλλιτέχνες στη ζωή μας... πρόχειρο top-3 : Bob Mould, Julian Cope με λωρίδα χακί, Geri Halliwell μετά από καλοκαιρινά κοψίδια σε διακοπές στη χώρα μας!!!), o Σουηδός που κάποτε συμπαθήσαμε ως ελπιδοφόρο crooner των 90ς υπέπεσε στο σφάλμα του να ανακαλύψει το 80ς revival δεκαέξι μήνες μετά το Σάκη Ρουβά, οχτώ μήνες μετά τον Γιώργο Τσαλίκη, έξι μήνες μετά τη γιαγιά μου και τρεις μήνες μετά το μουσικό ένθετο της 'Χώρας' του Γιώργου Τράγκα. Πλέον μας φαίνεται τόσο παρατραβηγμένο το αστείο, ώστε αν με ρωτήσει κάποιος το από πού εμπνέεται ηχητικά ο νέος δίσκος του Jay Jay Johanson θα του αναφέρω τους Ladytron και τους Zoot Woman και όχι τους OMD και τους Kraftwerk. Όσοι ήρθαν τελευταίοι ας κλείσουν την πόρτα να μην μπούνε και άλλοι...
Τι κι αν τον βοηθάν οι πολλάκις τσεκαρισμένοι Funkstorung να χαρίσει αυθεντική χροιά και χρώμα στον ήχο του και να μην ακουστεί σαν ρέπλικα φτιαγμένη σε studio με νοικιασμένα μηχανήματα. Τι κι αν περισσότερα από τα μισά τραγούδια του δίσκου είναι παραπάνω από συμπαθητικά, ξεκινώντας από αυτά που θυμίζουν τον πρότερο βίο του ("Cookie", "Tomorrow"). Τι κι αν το "Deja vu" είναι ικανοποιητικά trash και φθηνιάρικο, τόσο στην έμπνευση, όσο και στην εκτέλεσή του. Έχουμε πάντα να κάνουμε με ένα αισθητικό αποτέλεσμα που την δεδομένη χρονική στιγμή θυμίζει περισσότερο κάποιον που αποφάσισε να ντυθεί Giorgio Moroder στα φετινά καρναβάλια, παρά κάποιον που μπορεί να καταλάβει γιατί το θέμα από τους «Σκληρούς του Μαϊάμι» είναι το ουσιαστικότερο τηλεοπτικό/ κινηματογραφικό κομμάτι που έχει γραφεί ποτέ.
«Αυθεντικός ήταν ο Gascoin που έπαιρνε τους διαιτητές στο κυνήγι και δεν τους έσωζε ολόκληρο το γήπεδο. Ο Ζε Ελίας είναι απλά ένας καραγκιόζης που τους δίνει τη χαρά να τον διώξουν από το παιχνίδι» ...διάβασε με μεγαλειώδες ύφος ο Αντώνης Πανούτσος ένα απόσπασμα από το 'Μεγάλο Βιβλίο Του Ποδοσφαίρου' και κοιμηθήκαμε ήσυχοι για ακόμη ένα βράδυ. Να το θυμάστε αυτό κάθε φορά που αγοράζετε ένα δίσκο!
Άντε ένας βαθμός παραπάνω μόνο και μόνο για το υπέροχο "I want some fun" και το ουσιαστικά Moroder-ικό "Automatic Lover», που μας θυμίζουν ότι πρόκειται για τον άνθρωπο που έχει γράψει πολλά ακόμη υπέροχα πράγματα στη ζωή του.
