Τhe long term physical effects are not yet known
Ο Jay-Jay Johanson ποτέ δεν υπέφερε από writers' block, απλά υπήρξε κάποια στιγμή που νόμισε ότι θα μπορούσε να γίνει popstar μεγάλου βεληνεκούς. Τού έλειπαν όμως, κάποια τυπικά προσόντα: από τη μία, είναι κακομούτσουνος και δεν έχει κοιλιακούς-φέτες. Ακόμα χειρότερα, η μουσική που γράφει δεν είναι και ό,τι πιο ταιριαστό για τις ορδές των clubbers που ο Johanson θέλησε κάποτε να κάνει target group του. Μπορεί με ένα καλό remix ή μια πιασάρικη ιδέα να τούς κέρδισε για λίγο, αλλά με αυτό το νέο δίσκο είναι σα να μάς λέει "εντάξει, το έκανα κι αυτό, τώρα ξαναγίνομαι ο παλιός αληθινός εαυτός μου".
Κι έτσι, ο Johanson αφήνει τα μεγάλα beats και τις χορευτικές διαθέσεις και γυρνάει πίσω στην ιδιαίτερη ρομαντική ατμόσφαιρα του "Whiskey" (1996) και του "Tattoo" (1998). Ρομαντική γιατί απαρτίζεται από ερωτοχτυπημένα δράματα, ιδιαίτερη διότι εκφέρεται με έναν ρετρό, αλλά ταυτόχρονα και μοντέρνο τρόπο, συνδυάζοντας μια παλαιομοδίτικη νοοτροπία περί τραγουδοποιίας με σύγχρονες πρακτικές ηχογράφησης. Αυτό ακριβώς το πάντρεμα άλλωστε, είναι και ό,τι τον έκανε ανέκαθεν να ξεχωρίζει. Τον ακούς να τραγουδάει σαν crooner περασμένης δεκαετίας πάνω από επιμελώς στουντιακά επεξεργασμένους ηχητικούς διακόσμους, και αυτή η αντίθεση όχι μόνο δεν κάνει το όλο αποτέλεσμα να πέφτει στο κενό, αλλά προτείνει ένα ηχητικό σύνολο που προσπαθεί επιτυχώς να αναγάγει τους μελαγχολικούς singers/ songwriters στην εποχή του Pro-Tools.
Υπάρχουν πολλά πράγματα να απολαύσει κανείς μέσα στο "The Long Term...": το εναρκτήριο "She Doesn't Live Here Anymore" σε πιάνει με την πρώτη, παρά το ότι είναι προβλέψιμο σε πολλά επίπεδα, το "Rocks In Pockets" με το ευρηματικό percussion που οδηγεί όλο το κομμάτι διαθέτει μια περίεργη ποιητικότητα, το "Jay-Jay Johanson Again" θα μπορούσε να περιγραφεί με ένα ταμπελάκι που θα έγραφε "lounge trip-hop", ενώ το "Tell Me When The Party's Over" ξεκινά τυπικά, αλλά όσο ξεδιπλώνεται, δε δυσκολεύεται να γοητεύσει. Πάνω από όλα, εδώ έχουμε και το "Time Will Show Me", ένα δραματικό, δακρύβρεχτο τετράλεπτο που αξίζει να μπει στο repeat δεκάδες φορές. Υπάρχουν βέβαια και αστοχίες, όπως το ομιχλώδες και ανιαρό "Coffin" (μακριά από μας) ή το αποτυχημένο jazzy πείραμα του "As Good As It Gets", συνολικά πάντως, το "The Long Term..." καταφέρνει άνετα να πιστοποιήσει για άλλη μια φορά τη συνθετική στόφα του δημιουργού του, και την ικανότητά του στη συγγραφή τραγουδιών χωρισμού, τόσο απελπισμένων ώρες ώρες που μοιάζουν σχεδόν κωμικά.
Γιατί, εννοείται πως το χιούμορ ήταν και εξακολουθεί να είναι παρόν στη μουσική του Johanson. Όταν τραγουδούσε, ως καχεκτικός ζιγκολό, "tell the girls that I am back in town", δεν μπορούσες παρά να χαμογελάσεις, και το ίδιο συμβαίνει κι εδώ, όταν, σε μια κρίση αυτοκριτικής, ερμηνεύει "so hard to be the one to satisfy your needs". Ο Johanson έχει πλήρη συναίσθηση των όσων βγάζει προς τα έξω, δεν έχει κανένα πρόβλημα να αυτοσαρκαστεί, και ξέρει ότι ακόμα και το πιο τραγικό του τραγούδι θα περιέχει ψήγματα ιλαρότητας, όπως άλλωστε συμβαίνει με οτιδήποτε προέρχεται από τόσο άσχημα καψουρεμένους τραγουδοποιούς.
