Rush
Σου χρωστάω κάτι και βιάζεσαι;
Μου χρωστάς μια γερή δόση αλήθειας. Θυμάμαι τότε που περπατούσαμε στα Ηλύσια Πεδία και σε ρώτησα αν με αγαπάς, εσύ έκανες πως δεν άκουσες και άλλαξες κουβέντα. Αυτό ποτέ δεν στο συγχώρεσα. Μου χρωστάς εξηγήσεις για ποιόν λόγο άλλαξες ξαφνικά στάση και, ενώ μου έταζες γη και ουρανό, τώρα πλέκεις ιστορίες ψεύτικες τυλιγμένες με αγκαθοστέφανα. Τι χρώμα είπαμε είναι το μαλλί αυτή τη φορά;
Ο ξανθός πλέον Σουηδός Jay Jay ξεκίνησε με το "Whisky" το 1996, μετά ήρθε το εξαιρετικό "Tattoo" να μας αφυπνίσει αλλά δυστυχώς η συνέχεια δεν ήταν το ίδιο εντυπωσιακή. Εάν κάποιος μου έλεγε εκείνο τον καιρό πως ο εν λόγω κύριος θα κατρακυλούσε γρήγορα σε φθηνά discobeat, θα γελούσα τρανταχτά και έπειτα θα του έριχνα δυο σκαμπίλια. Κι όμως... εάν το έκανα αυτό θα με καταδίκαζαν σήμερα σε ισόβια! Ο πρώην μοναχικός τροβαδούρος λοιπόν συνεχίζει την παράδοση εκείνου του κατακαημένου του "Antenna" (ξέρετε.. τότε που ο ίδιος έπασχε από ανορεξία και είχε κόκκινο τσουλούφι) και γίνεται λεία ξανά των εύπεπτων συνθέσεων που ταιριάζουν άριστα ως background σε ένα γυμναστήριο αλλά πολύ δύσκολα ως κεντρικό μοτίβο. Εάν πιάσετε τον εαυτό σας να ελαφρολυκνίζεται, μην ξεγελιέστε... οι σειρήνες της μετριότητας καραδοκούν!
Βαθιά ανάσα... Ιδέα μου είναι ή η μουσική από το ομότιτλο "Rush" είναι κλεμμένο από το "I'm not in Love" των 10cc;! Το "The Last of the Boys to Know" πλησιάζει το "On The Radio", το "Teachers" μιμείται με ακρίβεια τα τελευταία χαΐρια των Daft Punk (βλ. "One More Time"), το "Mirror Man" έχει μεν καλό 80ς synth ρυθμό αλλά εκείνο το vocoder τα χαλάει όλα (δώστε το πίσω στην Cher παρακαλώ!), το "100.000 years" είναι αργό και μέτριο, το "Forbidden Words" είναι ωραίο μουσικό θέμα αλλά με πεντέμισι λεπτά διάρκεια (!!) και το "Because of You" ανακηρύσσεται το απόλυτο χιτάκι για clubάκια τύπου Casa La Femme. Ο δίσκος βελτιώνεται ελαφρά στα τρία τελευταία κομμάτια, το "Rock It" μοιάζει λίγο με το "Friday at Rex" αν και με δύο λεπτά εισαγωγή, το "Ι.Ο.U. My Love" παίζει με τις λέξεις και είναι συμπαθές ενώ τέλος το "Another Nite Another Love" είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, με πραγματικό συναίσθημα και καθαρή φωνή.
Ο σημερινός Johanson απέχει μίλια μακριά από εκείνη την (ε)ξωτική φιγούρα που συγκινούσε με την μελαγχολική χροιά της φωνής του και το μαύρο πιάνο του. Του προτείνω ανεπιφύλακτα δίμηνες διακοπές στην Μονμάρτη προκειμένου να ξαναβρεί τον χαμένο του εαυτό και να επιστρέψει τις μετρητοίς όλα εκείνα τα αγαπημένα που μας χρωστάει.
