Rotten soul
(...πότε γνώρισε την πραγματική αναγνώριση για αυτά που έκανε ο Pat Fish; Mάλλον ποτέ! Ποια από τις δεκαπέντε τόσες κυκλοφορίες του, θα χαρακτηρίζατε ως «κακό δίσκο»; Μάλλον καμιά! Πότε όμως κατάφερε να μας δώσει έναν πραγματικά καλό; Σίγουρα όχι τώρα! Ένας ακόμη «απλά καλός δίσκος» φτάνει για να δικαιολογήσει μια «επιμονή» δεκαοχτώ χρόνων;...)
Και γιατί να μη φτάνει; Εύκολο το έχετε εσείς δηλαδή το να φτιαχτεί ένας δίσκος απλά καλός. Μη νομίζετε... πολλοί είναι αυτοί που θα ήθελαν να κερδίσουν το ρόλο του νέου Ed Kuepper! Όλοι δηλαδή πρέπει να κυκλοφορούν αριστουργήματα; Μήπως και οι δίσκοι είναι προτιμότερο τελικά να είναι απλά καλοί, όπως άλλωστε και η πραγματική ζωή...
Ο Pat Fish είναι κλασσική περίπτωση γυρολόγου. Δεν αλλάζει όμως σχήματα (μένει πιστός στο «χασάπικο», εκτός ελαχίστων και ασήμαντων εξαιρέσεων) αλλάζει εταιρείες (κρεαταγορά δηλαδή...). Ίσως για αυτό και να μην ψωνίζουν πολλοί από το μαγαζί του. Τα ηρωικά χρόνια της Glass Records (όπου και βγήκαν τα παρ'ολίγον αριστουργήματα) μάλλον και ο ίδιος τα έχει ξεχάσει πια, από την Creation πέρασε, έφυγε και ξαναπέρασε και το Υ2Κ τον βρίσκει να βγάζει τα cd του στη... Vinyl Japan. Με τελευταία εμφάνιση το ενοχλητικά μέτριο "Illuminate" lp πριν πέντε χρόνια, λίγοι πρέπει να είναι αυτοί που περίμεναν την επιστροφή των Jazz Butcher και ελάχιστοι αυτοί που την φαντάζονταν τόσο ευπρόσδεκτη.
Για κάποιον λοιπόν που συνήθιζε να βγάζει ένα δίσκο το χρόνο, πέντε χρόνια είναι αρκετά για να ξεχειλίσει το μυαλό του από ιδέες και το συρτάρι του από τραγούδια. Η ανάπαυλα λοιπόν (που έλεγε και ο Γιατζόγλου...) έκανε καλό στον Pat και τον οδήγησε στο να κυκλοφορήσει τον καλύτερο του δίσκο εδώ και πολλά χρόνια. Οι μελωδίες, που στήνει η κιθάρα του, είναι πάντα καλά δουλεμένες, απλές και ολοκληρωμένες ως την τελευταία λεπτομέρεια. Ξανακερδίζουν το χρώμα και την ένταση που είχαν χάσει σε όλη τη διάρκεια των '90ς και διακριτικά φέρνουν στο μυαλό του ακροατή τα «άγρια» πρώτα χρόνια της μπάντας. Ο δίσκος περιέχει ένα τουλάχιστον αριστούργημα ('Tough Priest'- με διάθεση Deep Freeze Mice και φωνητικά Astronauts), ένα παρ' ολίγον ('Mr Siberia (21st Century Winter)'- ως γνωστόν μια κιθάρα που τρέμει και ένα πληκτροριφάκι που τη βοηθάει να σταθεί στα πόδια της πάντα βοηθάνε κάποιον που απλά διηγείται ιστορίες να ακούγεται πιο πειστικός- η κινηματογραφική στιγμή του δίσκου...), και παραπέρα αρκετά απλά καλά τραγούδια. Αυτή τη φορά τα 'γεμίσματα' έχουν περιοριστεί σημαντικά...
Ροκ δωματίου που ακόμη και όταν πάει να δείξει τα δόντια του δεν το φοβάσαι... Αιώνια εμμονή στο στήσιμο τραγουδιών γύρω από ρυθμούς προαιώνιους και νότες κιθάρας υπεραιωνόβιες... Νοσταλγική μουσική ώριμων ενηλίκων, που αφού έζησαν τα καλύτερα, προσπαθούν πλέον απλά να τα θυμούνται... Ατολμία; Ίσως όλα αυτά να ισχύουν. Σκέφτομαι όμως ότι οι Blue Aeroplanes που δοκίμασαν φέτος να ξεφύγουν από τα γοητευτικά κλισέ στα οποία μας είχαν συνηθίσει, κατέληξαν στον πιο αδιάφορο ίσως δίσκο της χρονιάς Τον Pat Fish γιατί να τον κατηγορήσουμε που μετά από τόσο καιρό κατάφερε και της ξέφυγε της αδιαφορίας, την τελευταία στιγμή μάλιστα!
Αν δε βρείτε το "Sex and Travel" και θέλετε σώνει και καλά ένα δίσκο των Jazz Butcher Conspiracy, πάρτε αυτόν εδώ. Και ίσως θελήσετε να πάτε και λίγο παρακάτω... στην ψυχή ενός ακόμη τραγουδοποιού για τον οποίο ο Alan McGee έχει πει ότι... «είναι ο καλύτερος στον κόσμο, και ο πιο παραγνωρισμένος!».
