Emotion and commotion
Προσπαθώ τόσα χρόνια να διακρίνω αν στο μετερίζι της κληρονομικής κιθαριστικής διαδοχής ο Jeff Beck δίνει το χρίσμα και την περιουσία στον Graham Coxon ή στον Bernard Butler και δεν μπορώ να καταλήξω (ποιος είπε για Jack White;). Στην καθ' ημάς σινεφίλ επικαιρότητα και αν βάλουμε τα μεγέθη στις (μη) ορθές αναλογικές τους διαστάσεις θα μπορούσαμε άραγε να συγκρίνουμε τον Jeff Beck με τον Θόδωρο Παπαντίνα; Αηδίες θα μου πεις... όπως και να το δεις πάντως στον διπολικό συντελεστή τεχνική κατάρτιση/ cool attitude ο πρώτος Beck της rock 'n' roll ιστορίας μοιάζει αξεπέραστος.
Δυστυχώς όμως επί του παρόντος έργου, η συνθετική του έμπνευση, αλλά και η αστοχία των επιλογών, μοιάζει μάλλον ξεπερασμένη και καθώς την ακολουθεί από πίσω και η τεχνική του δεινότητα ακούγεται μάλλον παρωχημένη. Προφανώς το άλμπουμ στιγματίστηκε ανεπανόρθωτα από το φημολογούμενο ατύχημα με το καρότο και το δάχτυλο και ουδόλως αποδεικνύεται για δεύτερη φορά μετά τον Tony Iommi ότι όποιος κόβει τα ακροδάχτυλα του του μέλει να αλλάξει την ιστορία του κιθαριστικού ήχου. Είναι μάλλον η εργατική φύση του ατυχήματος που βαραίνει σε τέτοιες περιπτώσεις παρά η νοικοκυρική.
Ο Jeff Beck μου ήταν πάντοτε ο περισσότερο συμπαθής από τους παραδοσιακούς "θεούς" της κιθάρας που ομοίως παραδοσιακά απεχθάνομαι. Είναι άλλωστε και ο λιγότερο μεγαλομανής, ίσως λόγω της τελικής του πορείας, ίσως από χαρακτήρα, ποιος το ξέρει αυτό... Οπότε προς τι μια ηλεκτροκιθαριστική ερμηνεία του Nessun Dorma του Puccini; Άσε την άρια στην ησυχία της και δώσε μας αυτό που θέλουμε, ωρέ Jeff. Ένα "θεϊκό" γύρισμα της μελωδίας δηλαδή όταν και εκεί που πρέπει, να έχουμε να το θυμόμαστε. Ομοίως επιδεικτική υπερβολή στο Somewhere Over The Rainbow, στο τέλος του οποίου πείθεσαι ότι μια κιθάρα, όσο σπουδαία και αν είναι, ποτέ δεν θα μπορέσει να υποκαταστήσει μια φωνή όπως αυτή της Judy Garland.
Ο δίσκος είχε ήδη προλάβει να ανοίξει με μία σχεδόν muzak ανατύπωση του Corpus Christi Carol ενός άλλου λυγμικού κιθαριστικά Jeff, του πρόωρα χαμένου υιού Buckley. Ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Αμέσως μετά όμως, η πρώτη οριτζινάλε σύνθεση του δίσκου, υπό τον τίτλο Hammerhead, μας υπενθυμίζει με τον καλύτερο τρόπο γιατί και πώς το wah wah θα έπρεπε να είχε ποινικοποιηθεί εδώ και μερικές δεκαετίες... Τα ίδια δεν ισχύουν για το I Put A Spell On You στο οποίο η κιθάρα του Beck σαν να εξαναγκάζει σε μεταμόρφωση την συνήθως αδιάφορη για τα ζόρικα ακροατήρια μικρομέγαλη φωνή της Joss Stone. Λογικά η διασκευή θα κάνει καριέρα σε σχετικές συλλογές, bar restaurant, chill out cafe και άλλους χώρους, όπου η τέχνη εξαργυρώνεται επαρκώς. Παρακάτω στο δίσκο έχουμε και δεύτερη επανεμφάνιση της Stone, αλλά η κατάσταση είναι η μέρα με τη νύχτα, καθώς το There's No Other Me είναι ένα boogie blues της οκάς. Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων καθώς σε κάποιες στιγμές εμφιλοχωρεί μία άνευ λόγου κιθαριστική φασαρία, που αποδεικνύει ότι τελικά μάλλον του στοίχισε του Jeff η ιστορία με το καρότο.
Μπορώ να φανταστώ πολλούς λόγους για τους οποίους ο πάντα έγκριτος Jeff Beck ηχογράφησε και κυκλοφόρησε αυτό τον δίσκο, αλλά ελάχιστους για τους οποίους τυχόν τον είχαν ανάγκη ακόμη και οι φανατικοί οπαδοί του. Δίσκος που πιθανόν να του χαρίσει ακόμη ένα βραβείο grammy... Καταλαβαινόμαστε ελπίζω...
